Warstwy torfu

Jedynie warstwy torfu leżące na większych głębokościach, co najmniej 3-P5 m (a zwłaszcza te, które pochodząc ze starszych okresów geologicznych uległy zagęszczeniu wskutek obciążenia lodowcem), i nie grubsze niż 0,5-1 m, a poza tym trwale zanurzone w wodzie, mogą być obciążone poprzez warstwę przykrywającą fundamentami budowli łatwo znoszących lub wyrównujących różnice osiadań (program uprawnienia budowlane na komputer). Przy tym obciążenie dopuszczalne górnej powierzchni takich warstw nie powinno przekraczać 0.3 kG/cm2.

Powinny przy tym być zachowane ogólne wymagania dotyczące wartości dopuszczalnych osiadań fundamentów. Jeżeli chodzi o budowle poważniejsze, np. przemysłowe, wysokościowe, mosty itp. budowle komunikacyjne, to należy na obszarach bagiennych bezwzględnie stosować fundamenty głębsze, posadowione na warstwach leżących poniżej najniższego pokładu gruntów pochodzenia bagiennego. Podłoże, w którym występuje warstwa torfu lub namułu, jest bardzo ściśliwe, przy czym ściśliwość ta nie jest wszędzie jednakowa, zależy ona i od lokalnej grubości warstwy torfu lub namułu, i od jej lokalnej struktury. Im większa różnica zachodzi między tymi parametrami, tym bardziej nierównomierne może być osiadanie budowli. W tych warunkach zaleca się najczęściej wszystkie elementy budynku
wiązać ze sobą wzajemnie, budowlę zaś sadowić na wspólnym dla wszystkich elementów fundamencie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Bardzo ważne jest zapewnienie trwałości domieszek organicznych, znajdujących się w gruncie. Jeżeli domieszki organiczne są zabezpieczone przed całkowitym rozkładem, wówczas ściśliwość takiego gruntu nie będzie tak duża, jak w wypadku gdy domieszki te ulegną zniszczeniu Szczególnie niebezpieczne może być dopuszczenie do zniszczenia domieszek już po wykonaniu budowli. Prowadzi ono bowiem do dodatkowego wzmożonego, dużego i najczęściej nierównomiernego osiadania fundamentu.
Dla zabezpieczenia domieszek organicznych przed zniszczeniem może być zwykle wystarczające trwałe przesycenie danej warstwy wodą. Obniżenie poziomu wody powoduje szybki rozkład domieszek i znaczny wzrost ściśliwości gruntu (uprawnienia budowlane).

Roślinność

Pewne niebezpieczeństwo dla inżynierów projektujących na obszarach jeziornych i bagiennych stanowi czasem występowanie w masie miękkich lub płynnych gruntów przedzielających je warstw o konsystencji bardziej zwartej (program egzamin ustny). Mogą to być pozostałości tworzących się ongiś na powierzchni wody kożuchów” splecionej, zwartej roślinności, przesyconych osiadłymi na nich cząstkami mineralnymi. Kożuchy takie bywały przyczyną bardzo przykrych niespodzianek, a nawet katastrof. W wypadkach bowiem, gdy grunt nie był dostatecznie głęboko zbadany, brano je czasem za strop warstwy wytrzymałej, na której można opierać bezpośrednio głębokie fundamenty budowli.

Kożuch taki obciążony fundamentem, a pod spodem mający warstwy torfu lub namułu, ulegał załamaniu i stawał się przyczyną nadmiernych osiadań, a niekiedy i zawalenia się budowli (opinie o programie).
Należy zwrócić uwagę na jeszcze jedną niekorzystną okoliczność dla fundamentowania w warunkach akumulacji bagiennej, a mianowicie na agresywność w stosunku do betonów i zapraw wód bagiennych, które często zawierają kwas siarkowy lub humusowy. Beton zaatakowany przez takie wody po pewnym czasie ulega rozpadowi w mniejszym lub większym stopniu, zależnym od stopnia stężenia tych związków. Konieczne jest wtedy stosowanie bardzo szczelnych betonów oraz ewentualnie cementu glinowego zamiast zwykłego cementu portlandzkiego (segregator aktów prawnych).

Wyloty dolin aluwialno-jeziornych wychodzą niekiedy na morze, w naszych warunkach zaś często na jeziora przybrzeżne, których misy stanowią jak gdyby naturalne przedłużenie dolin. Dna dolin wyścielone są zwykle torfami, najczęściej u nas niskimi lub średnimi, o grubości do 8 m, pomiędzy dolinami zaś wychodzą na powierzchnię terenu utwory moreny czołowej, niekiedy w postaci kęp o charakterze wyspowym. Na kępach tych oraz poniżej torfów na obszarze dolin zalegają zwykle grunty o wytrzymałości na ogół wystarczającej dla przeniesienia obciążeń z budowli. Na obszarach dolin potrzebne są jednak zwykle fundamenty głębokie (zwykle wystarczą pale), na obszarach kęp morenowych może być stosowane fundamentowanie bezpośrednie (promocja 3 w 1)..