Warunki ruchu zaprawy

Najczęściej spotykanym mankamentem przy przetłaczaniu zaprew jest powstawanie „korków” w przewodzie. Poza niewłaściwym doborem składników zapraw i ich konsystencją, istotnym powodem powstawania „korków” są siły bezwładności powstające wskutek pulsacji zaprawy pod wpływem posuwisto-zwrotnego ruchu tłoka pompy, co powoduje odmieszanie zaprawy i wydzielanie się z niej ziarn piasku. Najczęstszym miejscem powstawania korków są zwężone przekroje przewodów, miejsca przecieków oraz przeszkody miejscowe (program uprawnienia budowlane na komputer).

Warunki ruchu zaprawy w rurociągach w’ zależności od konstrukcji pompy charakteryzują odpowiednie oscylogramy. Znaczny wpływ na ułatwienie przepompowywania zapraw przez rurociągi ma kształt i charakter powierzchni ziaren piasku oraz jego skład granulometryczny.

Najbardziej odpowiedni jest piasek miałki, który jednak jednocześnie zmienia istotne cechy zaprawy, a w szczególności jej wytrzymałość. Dlatego optymalnym składem granulometrycznym piasku jest w każdym konkretnym przypadku taki układ, przy którym uwzględnia się zarówno wytrzymałość zaprawy, łatwość jej przetłaczania przez rurociągi jak również ilość niezbędnego spoiwa (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W celu polepszenia plastyczności zapraw używa się w praktyce najczęściej znacznej ilości wapna gaszonego, co jednak nie jest słuszne ze względu choćby na znaczne opóźnienie czasu twardnienia tynków. Wreszcie należy podkreślić, że niemałe znaczenie w ulepszaniu zdolności przetłaczania zaprawy przez rurociągi stalowe i węże mają różnego rodzaju plastyfikatory (uprawnienia budowlane).

Metoda narzucania tynku

Jako plastyfikatory nieorganiczne używane dla polepszenia plastyczności zaprawy stosowane jest wapno gaszone lub wapno niegaszone mielone, wreszcie glina, szczególnie ceglarska, dodawana do zaprawy w postaci mleka glinianego o konstystcncji odpowiadającej 14-H5 cm głębokości zanurzenia znormalizowanego stożka pomiarowego daje bardzo dobre wyniki (np. do zaprawy o składzie 1 : 0,4 : 4 dodaje się 5-H0% mleka glinianego) (program egzamin ustny).

Narzucanie zaprawy na powierzchnie odbywa się w zasadzie trzema sposobami: z zastosowaniem sprężonego powietrza, tj. z użyciem zespołu składającego się z pompy do zapraw i sprężarki, bez zastosowania sprężonego powietrza, tj. ciśnieniem wytwarzanym w lej samej pompie, wreszcie przy zastosowaniu różnych rozwiązań typu mechanicznego, np. z zastosowaniem siły odśrodkowej (opinie o programie).

Metoda narzucania tynku z zastosowaniem sprężonego powietrza w porównaniu ze sposobem bez stosowania sprężonego powietrza umożliwia pracę na wyższych kondygnacjach (np. o dwie kondygnacje wyżej) lub umożliwia przy tych samych wysokościach korzystne zmniejszenie ciśnienia w przewodach. Natomiast metoda narzucania tynku bez stosowania sprężonego powietrza powoduje niższe koszty eksploatacyjne narzucania ze względu na eliminację sprężarki. Stosowanie zaś do narzucania tynku metod typu mechanicznego, jak wynika z doświadczeń, jest właściwe tylko na małych budowach przy niewielkim froncie robót, ponieważ na dużych budowach przenoszenie zasobnika z zaprawą z kondygnacji na kondygnację, napełnianie go ręcznie wiadrami itp. czynności związane z tą metodą są kłopotliwe i pracochłonne (segregator aktów prawnych).

Mechaniczne narzucanie zaprawy rozpoczyna się od stropów, po czym na ściany. Końcówkę należy trzymać pod kątem 90- 60° do tynkowanej powierzchni, w odległości od niej 0,35-f-l,00 m; odległość ta uzależniona jest od siły, z jaką uderza strumień zaprawy o ścianę, od konstrukcji końcówki, rodzaju narzucanej warstwy tynku itp. Grubość poszczególnych narzucanych mechanicznie warstw tynku w zasadzie wynosi średnio 5 :-6 mm, przy czym grubość obrzutki nie powinna być większa niż 5 mm, zaś grubość każdej warstwy narzutu nic większa niż 7 mm (przy zaprawach wapiennych) (promocja 3 w 1).