Warunki uderzania wibracyjnego

W praktyce do zagęszczania zwykłych mieszanek betonowych przy jednoczęstotliwym wibrowaniu stosuje się częstotliwości 28004-3000 drgań na minutę. Optymalne amplitudy drgań zależą od plastyczności mieszanki i największych wymiarów ziaren kruszywa: im mniej plastyczna jest mieszanka i większe kruszywo, tym większa powinna być amplituda drgań. Praktyka wykazała, że przy formowaniu wyrobów z mieszanki betonowej na kruszywach zwartych i częstotliwości drgań stołu wibracyjnego 3000 na minutę amplituda drgań powinna być rzędu 0,35-0,40 mm dla mieszanek o plastyczności 15-4-20 s i rzędu 0,64-0,7 mm dla mieszanek o plastyczności 30-40 s i więcej (program uprawnienia budowlane na komputer).

W celu właściwego zagęszczania mieszanek gęstoplastycznych do betonu lekkiego należy nie tylko zwiększyć skuteczność wibrowania, w porównaniu z intensywnością wibrowania mieszanek do betonu zwykłego, lecz również zwiększyć o 24-3 min czas wibrowania. Zwiększenie amplitudy drgań ponad wskazane wyżej granice prowadzi do znacznego pogorszenia zagęszczenia, a przy nadmiernie dużej nawet do rozluźnienia mieszanki, któremu towarzyszy zasysanie przez nią dodatkowej ilości powietrza. Zmniejszenie amplitudy nie pogarsza zagęszczenia mieszanki, ale przedłuża czas wibrowania (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Wyjątek od tej zasady stanowi proces wibroubijania, przy którym matryca w każdym okresie drgania odrywa się od powierzchni zagęszczanej masy betonowej i znów na nią spada, stwarzając warunki uderzania wibracyjnego.

Warunki uderzania wibracyjnego powstają przy zwiększeniu wzbudzającej siły źródła drgań i amplitudy do 2-2,5 mm bez zwiększenia ciśnienia jednostkowego na mieszankę. Warunki te są efektywne przy zagęszczaniu wilgotnych, zaledwie lepkich mieszanek, w szczególności do betonów lekkich (uprawnienia budowlane).

Kryterium intensywności wibrowania

Efekt zagęszczania wibracyjnego zależy od częstotliwości drgań / i od amplitudy A. Jednakowy stopień zagęszczania mieszanki betonowej o danym składzie. W praktyce dla konstrukcji rurowych o średnicy przeciętnej liczbę początkową obrotów formy przyjmuje się w granicach 60-1-150 obr/min, przy czym im większa jest średnica, tym mniejsza jest liczba obrotów. W fazie zagęszczania liczba obrotów formy zwiększa się do 400-r-900 obr/min i więcej. Ciśnienie wywierane na mieszankę betonową w wirówkach zwiększa się stopniowo z 0,175 do 0,65 kG/cm², w wirówkach żyroskopowych dochodzi ono do 1,45 kG/cm² (program egzamin ustny).

Właściwości zagęszczania mieszanki przez wirowanie. Przy odśrodkowym zagęszczaniu mieszanki betonowej istnieje tendencja do jej rozwarstwiania się. Tłumaczy się to tym, że masa ziaren kruszywa, proporcjonalna do ich objętości, jest większa od masy wody, jak również od masy małych cząsteczek cementu i dodatków mineralnych (opinie o programie). Dlatego wartość sił odśrodkowych, działających na większe cząsteczki, jest większa od wartości tych sił, działających na cząsteczki drobniejsze. W wyniku kruszywo grube jest dociskane do ścianki formy, a woda z najbardziej rozproszonymi cząsteczkami fazy stałej jest wyciskana i gromadzi się w postaci szlamu na wewnętrznej powierzchni formowanego wyrobu. Ilość wyciskanej wody, w zależności od warunków wirowania, składu i cech mieszanki, może osiągnąć 25-b30% ilości wody zarobowej (segregator aktów prawnych).

Zwiększa to, niewątpliwie, szczelność betonu w zewnętrznych warstwach wyrobu. W całości jednak struktura betonu na przekroju elementu okazuje się nierównomierna: na równi z bardzo szczelną strukturą warstw zewnętrznych jest ona dość porowata w warstwach wewnętrznych. Dla uniknięcia tego i zmniejszenia rozwarstwienia mieszanki ogranicza się zwykle największy wymiar kruszywa do 15-b20 mm, dobiera mieszanki dostatecznie lepkie i plastyczne, a w przypadku konieczności otrzymania w wyrobach rurowych betonu szczególnie szczelnego i wodonieprzepuszczalnego formowanie wyrobu przeprowadza się kilku warstwami (od 2 do 4) z usunięciem szlamu z powierzchni wewnętrznej po każdym etapie (promocja 3 w 1).