Warunki wojenne

W porównaniu z wodą tworzywa sztuczne mają niewielki współczynnik przewodzenia ciepła, co łącznie z charakterystyczną ich elastycznością zmniejsza niebezpieczeństwo skutków zamarzania wody oraz umożliwia zmiany objętościowe materiału (program uprawnienia budowlane na komputer).

Dzięki wymienionym powyżej korzystnym własnościom producenci tworzyw sztucznych i naukowcy skierowali swoją uwagę na możliwość stosowania tych materiałów do produkcji rurociągów wodnych. Po raz pierwszy zastosowano tworzywa sztuczne do tego celu w 1938 r. na wystawie we Frankfurcie w „Syntetycznym Domu”. Rury wykonane z polichlorku winylu metodą formowania ciągłego spawano i klejono. Główną wadą rur jest ich niska temperatura topnienia. Polichlorek winylu mięknie w temperaturze powyżej 50°C i dlatego może być używany tylko do zimnej wody (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Warunki wojenne i konieczność oszczędzania metali spowodowała poszukiwanie materiałów zastępczych na rury do urządzeń sanitarnych. W USA w 1953 r. prowadzono badania nad kopolimerem winylidenowym pod względem jego wytrzymałości na uderzenia i temperaturę. W wyniku przeprowadzonych doświadczeń stwierdzono, że urządzenia instalacyjne z tworzyw sztucznych mogą być używane w temperaturze do 65°C i przy obciążeniu statycznym nie przekraczającym 5,6 kG/cm² (uprawnienia budowlane).

Zaprojektowano rury i armaturę zgodnie z nowymi normami, a dalsze próby wykazały, że rury z tworzyw sztucznych wytrzymały temperaturę wrzącej wody i wobec tego istnieje pełna możliwość zastosowania ich do rurociągów zarówno wody zimnej jak i gorącej (program egzamin ustny).

Niska temperatura topnienia

W Wielkiej Brytanii w zakładach I. C. I. wykonano rurę z polietylenu do instalacji do zimnej wody z tworzywa noszącego nazwę handlową Alkathene. Polietylen jest odporny na korozję i na działanie niskich temperatur (tak jak inne tworzywa sztuczne), poza tym nie nadaje szkodliwych własności wodzie i jest jedenaście razy lżejszy od ołowiu, co ułatwia jego obróbkę; przecinanie i łączenie rur odbywa się szybko, a koszt takiej instalacji z polietylenu jest mniejszy niż instalacji wykonanej z ołowiu lub miedzi. Giętkość polietylenu umożliwia wykonanie krzywizn bez potrzeby stosowania specjalnych kształtek (opinie o programie).

Niska temperatura topnienia (115 °C) ogranicza stosowanie rur z polietylenu do cieczy o temperaturze najwyżej 65 °C. Materiał ten, należący pod względem chemicznym do węglowodorów, jest mniej odporny na żar, chociaż wykonane z niego rury nie zapalają się, jeśli są wystawione przez krótki okres czasu na działanie płomienia (segregator aktów prawnych).

Rury Alkathene dostarczane są w zwojach o długości od 15 do 150 m. Średnica ich wynosi 6,25 do 37,5 mm, grubość ścianek od 3 do 5 mm; obydwa rodzaje rur używane są do instalacji do zimnej wody. Rury o grubszych ściankach przeznaczone są do wody o większym ciśnieniu i nadają rurociągowi większą sztywność, bez potrzeby wielokrotnego wzmacniania go na pionach i odgałęzieniach poziomych.

Z Alkathene’u produkuje się rury w kolorze białym lub czarnym; nadają się one do instalacji wewnętrznych, nie wystawionych na bezpośrednie działanie promieni ultrafioletowych. Ponieważ rury koloru białego wystawione na działanie promieni słonecznych ulegają uszkodzeniu, dlatego też do instalacji zewnętrznych przeznacza się rury koloru czarnego, malowane farbą nie zawierającą substancji trujących (promocja 3 w 1).

Instalacja. Instalacja rurociągów z tworzyw sztucznych jest stosunkowo bardzo łatwa. Giętkość Alkathene’u umożliwia zginanie rur na zimno, jeśli promień krzywizny jest osiem razy większy niż średnica zewnętrzna rury, natomiast jeśli promień jest tylko trzy razy większy, rury przed zginaniem należy ogrzewać. Zginanie na gorąco wykonuje się za pomocą sprężyny wpuszczonej do rury uprzednio zanurzonej we wrzącej wodzie. Chcąc materiał zmiękczyć można również wystawić rurę na działanie płomienia przy zachowaniu ostrożności. W ten sposób nadaje się rurze wymagany kształt i pozwala stopniowo ostygnąć do temperatury normalnej.