Wbicie ścianki

Wyznaczoną poprzednimi sposobami głębokość wbicia ścianki należy według Bluma powiększać o ok. 20%, a to z tego względu, że odpór działający z tyłu w rzeczywistości nie jest skupiony, lecz jest rozłożony na pewnej wysokości ścianki (program uprawnienia budowlane na komputer).
Niektórzy autorzy zalecają sprawdzenie, czy wartość odporu tylnego C, wyznaczona w toku wyżej opisanej operacji, nie będzie większa, niż największy możliwy teoretycznie odpór przypadający na wysokości ok. 0,2 £0, a więc czy zachodzi warunek, że sprowadzona do ciężaru objętościowego y0 wysokość naziomu za ścianką, mierzona od jej dolnego końca.

Ze względów oszczędnościowych dolną krawędź ścianek szczelnych zakłada) się często w linii łamanej (w rzucie pionowym), kolejne brusy wbijane są wtedy na przemian na głębokość większą i mniejszą, przy czym różnica głębokości wbicia wynosi zwykle ok. 1 m. W takich wypadkach należy położenie dolnej podpory w gruncie, odpowiadającej obliczeniowej głębokości wbicia ścianki t (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Blum opracował również metodę uproszczoną obliczania ścianek szczelnych, nazwaną metodą belki zastępczej.
Metoda ta może być stosowana w wypadkach mniej skomplikowanych i mniej odpowiedzialnych. Polega ona na przyjęciu z góry określonego położenia punktu zerowego wykresu momentów, na uważaniu tego punktu za podporę belki zastępczej i odrzuceniu (w obliczeniach) niżej położonej reszty ścianki (uprawnienia budowlane).

Wartość momentów zginających i oddziaływania B0 oblicza się zwyczajnie, jak dla belki wolno podpartej - najprędzej wykreślnie, przez wyznaczenie wieloboku sił i wieloboku sznurowego.
W metodzie belki zastępczej uwzględniono występowanie sił czynnych ukośnych. Jeżeli uwzględnia się tarcie gruntu o powierzchnię ściany, to parcie czynne gruntu skierowane jest zwykle ku dołowi, podobnie też odpór za ścianą, odpór zaś przed ścianą skierowany jest ku górze (program egzamin ustny).

Szereg wzorów analitycznych

W wielu konstrukcjach występuje oprócz parcia gruntu parcie hydrostatyczne wody na ściankę. Może ono być jednostronne lub dwustronne, przy czym w tym ostatnim wypadku należy od siebie odjąć obustronne parcia. Nie zmienia to toku postępowania przy opisanych metodach graficznych. Różnica polega na tym, że wykres parcia wody należy w pierwszej fazie obliczenia dodać do wykresu parcia czynnego gruntu i ten sumaryczny wykres podzielić dopiero na paski i zamienić na siły skupione (opinie o programie).
Metody wykreślne są poglądowe i pozwalają na łatwe wykrycie ewentualnych grubszych błędów rzeczowych, ale też są niekiedy kłopotliwe, poza tym dokładność ich zależy m. in. od dokładności kreślenia, trudno ją więc często obiektywnie ocenić.

Dlatego też Blum [6] wyprowadził szereg wzorów analitycznych dla różnych wypadków zakotwienia ścianki, posługując się wprowadzoną wielkością bezwymiarową £, którą nazwał główną niewiadomą, i w której funkcji przedstawił wszystkie praktycznie potrzebne wielkości. Są one ważne tylko wtedy, gdy grunt poniżej punktu zerowego N jest jednorodny, tak że wykres odporu jest tam prostoliniowy (segregator aktów prawnych).
Ogłoszenie przez Bluma metody analitycznej skłoniło niektórych autorów do opracowania nomogramów lub wykresów ułatwiających posługiwanie się nią.

I tak zanotować tu można nomogramy Jennego (przyswojone literaturze polskiej przez Szarańca); tabele Gantkego, wykresy Grasshoffa, Marchettiego i ostatnio (tylko dla ścianek nie zakotwionych) Prochazki.
Wszystkie te opracowania czynią jakieś dodatkowe założenia upraszczające, co powoduje odstępstwa uzyskanych nimi rezultatów od wyników obliczenia ścisłego. W obliczeniach wstępnych mogą oddać jednak nieraz duże usługi.

Należy tu wspomnieć jeszcze o metodzie Reimberta [55] (przyswojonej literaturze polskiej przez Szarańca), opierającej wyprowadzenie wartości współczynników parcia i odporu granicznego na innych nieco zasadach niż klasyczna i czyniącej kilka założeń upraszczających. Obliczenia porównawcze przeprowadzone przez Szarańca wskazują na to, że posługując się tą metodą otrzymuje się wyniki odbiegające niewiele od wyników obliczeń metodą linii ugięcia Bluma (promocja 3 w 1).