Węglik krzemu

Węglik krzemu (karborund) otrzymuje się przez redukcję dwutlenku krzemu Si0₂ za pomocą węgla w piecach elektrycznych łukowych. Ma twardość 9,5 oraz charakteryzuje się znaczną kruchością. Jest używany do wyrobu ściernic, płótna ściernego, pilników oraz w postaci proszku ściernegoWęglik krzemu.

Węglik boru otrzymuje się przez redukcję tlenku borowego B₂0₃ węglem. Ma bardzo wysoką twardość; pod tym względem ustępuje tylko diamentowi. Ulega jednak łatwo utlenieniu na powietrzu przy podgrzaniu powyżej 400°C (ok. 670 K). Węglik boru używany jest do produkcji past polerskich, służących do dogładzania wyrobów z twardych materiałów, np. ostrzy narzędzi z węglików spiekanych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Oprócz wymienionych materiałów ściernych stosuje się jeszcze tzw. materiały polerskie: pumeks, tlenek żelaza (róż polerski), tlenek chromu, kaolin, kredę, talk i wapno wiedeńskie. Materiały te służą do wyrobu past ściernych i polerskich, stosowanych do doprowadzania powierzchni przedmiotu do połysku zwierciadlanego. Do szlifowania drewna używa się często zamiast płótna szmerglowego papieru szklistego, tj. drobno tłuczonego szkła przylepionego do papieru (uprawnienia budowlane).

Do szlifowania metali najczęściej stosuje się specjalne narzędzia zwane ściernicami i mające postać tarcz, krążków, stożków itp. Ściernice wytwarzane są z ziarn węglika krzemu, elektrokorundu, korundu oraz diamentu, związanych ze sobą specjalnym spoiwem. Spoiwa mogą być ceramiczne, żywiczne (bakelitowe), gumowe lub metalowe. Najczęściej stosuje się ściernice o spoiwie ceramicznym (skalenie, kaoliny, glinki oraz kwarc) charakteryzujące się dużą odpornością na wysokie temperatury, działanie ługów, olejów i wody, lecz kruche, a tym samym mało odporne na naciski boczne. Ściernice o spoiwie żywicznym i gumowym charakteryzują się dużą wytrzymałością na rozciąganie, dzięki czemu można je stosować w warunkach dużych prędkości obwodowych, nawet do 65 m/s; są one jednak mało odporne na działanie alkalicznych cieczy chłodzących (program egzamin ustny).

Twardość ściernic

Spoiwo powinno zapewniać odpowiednią wytrzymałość ściernicy, na tyle dużą, aby pod wpływem szybkich obrotów nie uległa zniszczeniu; z drugiej strony nie może być tak mocne, żeby uniemożliwiało wykruszanie się zużytych ziarn ze ściernicy. Zależnie od wymaganej chropowatości obrobionej powierzchni stosuje się ściernice o różnej wielkości ziarn. Im gładsza i dokładniejsza ma być ta powierzchnia, a także im twardszy jest materiał przedmiotu, tym mniejsze powinny być ziarna materiału ściernego w ściernicy (opinie o programie).

Od rodzaju i ilości użytego spoiwa zależy również twardość i struktura ściernic. Twardość ściernic oznacza się najczęściej dużymi literami: E, F, G bardzo miękkie; H, I, J, K miękkie, L, M, N, O średnio twarde; P, O, R, S twarde i T, U, W, Z bardzo twarde (wg PN-61/M-59100). Im twardszy materiał obrabiany, tym bardziej miękkiej ściernicy należy użyć do szlifowania. Charakterystyka techniczna ściernic (PN-64/M-59120) podaje dane obnośnie rodzaju i ziarnistości materiału ściernego, rodzaju spoiwa, twardości i struktury, stanu powierzchni, wytrzymałości na rozciąganie itp.  (segregator aktów prawnych).

Przewody elektroenergetyczne służą do przesyłania energii elektrycznej na odległość oraz do łączenia ze sobą źródeł i odbiorników energii elektrycznej. Główną częścią składową przewodów są żyły metalowe przewodzące prąd elektryczny. Ponadto w skład przewodów mogą wchodzić różnego rodzaju izolacje żył wykonane w postaci płaszczy, opon, opancerzeń itp. Zadaniem izolacji jest ochrona żył przed uszkodzeniami mechanicznymi i chemicznymi, ochrona otoczenia od skutków zetknięcia się z żyłami przewodzącymi prąd elektryczny oraz odizolowanie (elektryczne) od siebie poszczególnych żył w przewodzie (promocja 3 w 1).