Wewnętrzne ściany konstrukcyjne nośne

Wewnętrzne ściany konstrukcyjne nośne i samonośne stawia się osiowo. Natomiast zewnętrzne ściany nośne stawia się w ten sposób, żeby odległość wewnętrznej powierzchni ściany od osi modularnej była równa połowie grubości h_v płyty wewnętrznej ściany nośnej. Zewnętrzne ściany samonośne i niekonstrukcyjne (osłonowe) mogą być ustawiane w zasadzie dowolnie. Z reguły wprowadza się je nieco poza oś modularną, co jest jak wspomniano wyżej korzystne ze względów użytkowych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Mogą być jednak ustawiane również w tzw. pozycji zerowej wobec osi modularnej. Długość płyt zależy od sposobu ukształtowania złączy między płytami ściennymi. W opracowaniach konkretnych systemów można zmniejszyć liczbę wariantów rozmiarów, preferując np. dla płyt poprzecznych ścian nośnych układ, a dla podłużnych ścian usztywniających układ. Na liczbę odmian płyt wpłynąć może również potrzeba odmiennego kształtowania pionowej krawędzi płyty ściany wewnętrznej w złączu ze ścianą zewnętrzną (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zwykła długość płyty ściany zewnętrznej wynosi n M s. Długość ta ulega zmianie w przypadku płyty narożnej. W przypadku naroża ostrego spoinę umieszcza się w jednej osi modularnej naroża, natomiast w przypadku naroża rozwartego w osi przekątnej naroża (uprawnienia budowlane).

Naroże ostre projektuje się najczęściej w ten sposób, że nakrywa się jednym prefabrykatem czoło (grubość) drugiego. W takim układzie tylko jedna z płyt stykających się w narożu, a mianowicie płyta „nakrywająca”, musi mieć długość odmienną, druga płyta natomiast może mieć długość zwykłą. Płyta nakrywająca ma fakturę zewnętrzną nie tylko na swojej powierzchni, jak inne płyty ściany zewnętrznej, lecz również od czoła w narożu (program egzamin ustny).

Wymiary ścian monolitycznych

Dążąc do ograniczenia w budynku liczby typów płyt o odmiennych wymiarach staramy się o uwzględnienie przy projektowaniu możliwie największej ilości cech nietypowych w jednym elemencie. W związku z tym rozwiązanie jest raczej rzadko stosowane. Obie płyty stykające się w narożu mają wprawdzie zwykłą długość, dochodzi jednak do tego dodatkowy prefabrykat narożny (dodatkowy ruch żurawia i praca brygady montażowej) i dodatkowa spoina (opinie o programie).

Złącze po przekątnej (spoina w osi przekątnej naroża) jest w narożach ostrych również rzadko stosowane, ponieważ w tym przypadku obie stykające się płyty muszą być płytami odmiennymi. Układ taki może być uzasadniony tylko wówczas, gdy obie płyty stykające się w narożu mają tę samą grubość i ustawione są identycznie na osiach modularnych (np. w budynku ze stropami opartymi na obwodzie).

W narożu wklęsłym w konsekwencji spoiny na osi przekątnej obie stykające się płyty są płytami odmiennymi. Jest to jednak rozwiązanie jedyne godne zalecenia. Układy w rodzaju, w którym jedna z płyt jest płytą zwykłą, nastręczają duże trudności w należytym uszczelnieniu spoin. Prawidłowym rozwiązaniem jest wariant, niedogodny jednak ze względów produkcyjnych, jako że strona zewnętrzna stykających się płyt ma z reguły szczególną fakturę (segregator aktów prawnych).

Układ i wymiary ścian monolitycznych powinny być skoordynowane z wymiarami deskowań lub stosowanych prefabrykatów. Ostatni wzgląd sprawia, że usytuowanie osi ścian w stosunku do osi linii modularnej powinno być identyczne do usytuowania płyt prefabrykowanych. W takim przypadku możliwe jest stosowanie typowych prefabrykatów oraz typowych elementów wyposażenia. W szeregu jednak rodzajach deskowań (nawet stosowanych w systemach budownictwa monolitycznego) przyjmuje się zasadę, że osie ścian są przesunięte w stosunku do linii siatek tak, że linie te pokrywają się z krawędziami ścian (promocja 3 w 1).