Wiązanie betonu

Dodatki mogą być sklasyfikowane zależnie od celu, dla którego są stosowane w betonie; wykorzystane tu mogą być przepisy ASTM C 494-71 (program uprawnienia budowlane na komputer). W rozdziale niniejszym rozpatruje się tylko jedną dobrze sprawdzoną domieszkę przyspieszającą wiązanie (rodzaj C - wg klasyfikacji ASTM czyli chlorek wapniowy), domieszki opóźniające lub opóźniacze (rodzaj B) i domieszki zmniejszające ilość wody (rodzaj A). Terminologia ta jest nieco myląca, ponieważ pojęcie „opóźnienie” odnosi się do wiązania betonu, podczas gdy „przyspieszenie” - głównie do przyrostu wytrzymałości początkowej, tj. do twardnienia, szybsze wiązanie uważane jest ogólnie tylko za przypadkowe.

Dodatki powodujące napowietrzenie rozpatrzone. Istnieją również dodatki stosowane w innych celach, np. odpowietrzające, o działaniu grzybobójczym, uodparniające na działanie wody itd., lecz ponieważ nie są one jeszcze dostatecznie znormalizowane lub opracowane, nie będą tutaj systematycznie omówione. Barwniki mogą być również uważane za dodatki (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Ważną cechą większości domieszek do betonu jest to, że są one stosowane głównie na podstawie doświadczenia lub badań przeprowadzanych doraźnie w razie potrzeby. Teoretyczne wiadomości na ten temat są na ogół niedostępne, co nie pozwala na wiarygodne ilościowe określenie zachowania się domieszek w betonie w różnych możliwych okolicznościach. Jednak stale prowadzi się dalsze studia dotyczące oddziaływania domieszek (uprawnienia budowlane).

Dodanie chlorku wapniowego do mieszanki betonowej zwiększa prędkość przyrostu wytrzymałości i dlatego przyspieszacz ten jest stosowany w przypadku, gdy beton ma być układany przy niskich temperaturach, tj. 2-4°C lub gdy wykonywane są pilne prace remontowe (program egzamin ustny).

Chlorek wapniowy

Chlorek wapniowy zwiększa prędkość wydzielania się ciepła podczas pierwszych kilku godzin po wymieszaniu, działa on prawdopodobnie jak katalizator w reakcjach hydratacji C^A i C₂S. Możliwe jest, że obniżenie alkaliczności roztworu ułatwia hydratację krzemianów, podczas gdy hydratacja C,A jest nieco opóźniona, lecz normalny proces hydratacji cementu nie jest zmieniony (opinie o programie). Chlorek wapniowy może być dodany do cementu portlandzkiego szybkotwardniejącego, jak również do zwykłego, przy czym im szybsza jest normalna prędkość twardnienia cementu, tym wcześniej widoczne jest działanie przyspieszacza. Chlorek wapniowy nie może być jednak stosowany z cementem glinowym.

Wzrost wytrzymałości cementu portlandzkiego szybkotwardniejącego spowodowany przez CaCl₂ może wynosić 7 MN/m² po 1 dniu, podczas gdy przy cemencie portlandzkim zwykłym taki wzrost jest osiągany po 3-7 dniach. Po 28 dniach nie ma różnicy między wytrzymałościami cementów szybkotwardniejących z CaCl₂ oraz bez niego, lecz w przypadku cementu portlandzkiego zwykłego dodanie CaCl₂ powoduje po długim okresie nie jest zmieniona przez dodanie CaCl₂ Chlorek wapniowy jest natomiast na ogół bardziej skuteczny w podwyższaniu początkowej wytrzymałości tłustych mieszanek o niskim stosunku wodno-cementowym niż chudych. Ilość CaCl₂ dodawana do mieszanki powinna być kontrolowana bardzo dokładnie (segregator aktów prawnych).

Dla obliczenia potrzebnej ilości można założyć, że dodanie 1% CaCl₂ w stosunku do masy cementu wpływa na prędkość twardnienia tak, jak podwyższenie temperatury o 6°C. Na ogół wystarczająca jest zawartość l-j-2Vo chlorku wapniowego, ta druga wartość nie powinna być przekroczona bez wykonania badań ze stosowanym właśnie cementem, ponieważ działanie chlorku wapniowego zależy do pewnego stopnia również od składu cementu. Odnosi się to szczególnie do czasu wiązania (promocja 3 w 1). Chlorek wapniowy na ogół przyspiesza wiązanie, a nadmiar jego akcja ta jest skutecznie kontrolowana przez zastosowanie cementu niskoalkalicznego i dodanie pucolany, to oddziaływanie CaCl₂ jest bardzo nieznaczne. Inną niepożądaną, znamienną cechą dodawania CaClg jest zwiększanie skurczu przy wysychaniu o ok. 10-i-15%, być może, że zwiększa się również pełzanie.