Ciążenie do rzeki

Prastara oś kompozycyjna i życiowa miasta - rzeka Moskwa potęguje swe znaczenie stając się jego główną arterią. Rozwijając tradycje urbanistyki ojczystej i światowej budowniczowie nowej Moskwy kształtują wzdłuż rzeki najciekawszą i najbardziej majestatyczną elewację miasta rozstawiając wzdłuż niej za Kremlem potężne bryły wieżowców, monumentalnych gmachów użyteczności publicznej i wielopiętrowych domów mieszkalnych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Układ gmachów wysokościowych odradzający i uwielokrotniający kompozycję architektoniczno - przestrzenną i sylwetę starej Moskwy. Nawiązanie do dziedzictwa w przebudowie Moskwy nie ogranicza się oczywiście do wykorzystania elementów starej sieci ulicznej i tradycji urbanistycznych samej tylko stolicy. Budowniczowie Moskwy w szerokim zakresie czerpią z tradycji ogólnonarodowych i światowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Ciążenie do rzeki stanowiło w przeszłości zasadniczą nić ciągłości historycznej rozwoju wielu miast i w dużym stopniu cementowało ich jedność kompozycyjną (uprawnienia budowlane). W procesie socjalistycznej przebudowy Moskwy ta rola rzeki i innych bogactw krajobrazowych przejawiła się jeszcze dobitniej, postulowana zresztą wyraźnie w wytycznych uchwały o planie generalnym. „Pagórkowata rzeźba terenu, rzeki Moskwa i Jauza przecinające miasto w różnych kierunkach, przebogate parki miasta-Wzgórza Leninowskie, park im. Stalina, park Sokolniki, parki Ostankiński i Pokrowsko-streszniewski z rozlewiskiem chimkińskim  wszystko to pozwala zjednoczyć całą różnorodność poszczególnych dzielnic miasta., stworzyć miasto prawdziwie socjalistyczne" (program egzamin ustny).

Nowy układ urbanistyczny

Nowy układ urbanistyczny Moskwy pogłębiając ciążenie miasta ku rzece, kształtując kompozycję narastającą organicznie od jej malowniczych zakoli łączy te wartości krajobrazowe z regularnym charakterem sieci planistycznej, wnoszącym jasną organizację przestrzenną w założenia centralne. Widać w tym i wpływy rosyjskiej szkoły planistycznej XVlII i XIX wieku wcielonej najdobitniej w kompozycji starego Petersburga (opinie o programie). Tak na przykład nowy osiowy prospekt, skierowany na główną perspektywę Pałacu Rad formuje się wzdłuż jednego z boków trójkąta kremlowskiego wykazując usytuowanie asymetryczne względem centrum miasta. Prospekt prowadzi od grupy centralnych placów w kierunku rzeki. Regularny, nowoprojektowany plac usytuowany wzdłuż rzeki łączy się z nią w jedną przestrzeń. Dalszym ciągiem tej kompozycji są tereny pętli rzecznej, której wielki obrys zaznaczony przez zakole rzeki i skarpę Wzgórz Leninowskich wchodzi organicznie do kompozycji moskiewskiego śródmieścia (segregator aktów prawnych).

Budowniczowie Moskwy nawiązując do dzieł swych petersburskich prekursorów, do kompozycji Giełdy i centralnego zwierciadła Newy, odszukują naturalną oś krajobrazową zakola rzeki, biegnącą od Pałacu Rad do najwyższego punktu Wzgórz Leninowskich, i w oparciu o tę OŚ zakładają system organizujący planistycznie cały teren pętli rzecznej i doskonale dopełniający naturalne otoczenie krajobrazowe. Kompozycja tego założenia i jego swobodne, pozbawione oschłego akademizmu powiązanie z zespołami centralnymi w sposób tradycyjny łączy więc regularność z organicznością struktury zespołu.

Zabytki architektury wchodzą do nowych zespołów Moskwy jako ich żywe elementy kompozycyjne. Jednakże w porównaniu z podobnymi procesami przebiegającymi w ciągu wieków w rozwoju miast (Warszawa, Petersburg) budowniczowie Moskwy mają zadanie trudniejsze wobec wielkiej skali rozpiętości nowego budownictwa i budowli epok odległych. Architekci moskiewscy rozwiązują ten problem wyzyskując już nie tylko różnorodność stylistyczną, ale i samą różnicę skali architektonicznej jako element urozmaicenia kompozycyjnego i kontrastu. W przeciwieństwie do miast kapitalistycznych coraz wyższe piętrzenie się zabudowy Moskwy łączy się z radykalną przebudową i rozszerzeniem sieci ulicznej i placów (promocja 3 w 1). Dzięki temu urbanistyka radziecka rozwija w nowej, zmodyfikowanej formie znane w tradycjach urbanistyki światowej stosunki i proporcje gabarytów zabudowy do szerokości ulic i wolnych przestrzeni; dzięki temu operuje niezbędnymi odstępami przestrzennymi przy zestawieniu zabytków z nowymi wielkimi budowlami, co jest niedostępne urbanistyce kapitalistycznej.