Wiązanie
Zaprawy cementowe chude, np. o proporcji cementu i piasku 1:6, 1:7 itd., są nieurabialne (i dlatego w praktyce nie stosowane).
Jaki wpływ na urabialność zapraw wywiera dodatek gliny do cementu (program uprawnienia budowlane na komputer)? Okazuje się, że glina zwiększa urabialność zaprawy, czyni ją bardziej tłustą i lepką oraz poprawia zwięzłość zaczynu cementowego (zwięzłość polega na zdolności zatrzymywania wody).
Ponadto pyły i drobne ziarna zawarte w glinie zagęszczają zaprawę wpływając dodatnio na osiągnięcie większej szczelności. Te wszystkie czynniki powodują zwiększenie urabialności, przyczepności do muru oraz lepkości zapraw. Z kolei polepszenie urabialności ma wpływ na zwiększenie wytrzymałości, zwłaszcza chudych zapraw.
Proces tężenia cementów portlandzkich dzieli się pod względem technicznym na dwa okresy: okres wiązania i okres twardnienia. W tych okresach po zmieszaniu cementu z wodą powstają reakcje chemiczne polegające na uwodnieniu rozpuszczonych w wodzie składników cementu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Reakcje w okresie wiązania trwają nieprzerwanie. Jedynie niska temperatura lub nagłe odparowanie wody może je w sztuczny sposób przerwać. W okresie wiązania zaczyn cementowy (tak nazywamy cement zarobiony wodą) uplastycznia się, tworząc masę twardniejącą po upływie pewnego czasu. W okresie drugim, wtedy gdy następuje twardnienie, zaznacza się jednocześnie wzrost wytrzymałości masy, która przyjmuje już strukturę stałą, kamienną. Pomiaru czasu wiązania dokonuje się zgodnie z normami za pomocą przyrządu Yicata, którego ruchoma oś pionowa zakończona jest igłą (uprawnienia budowlane). Oś z igłą opuszczamy powoli na zaczyn wypełniający pierścień umieszczony na płytce szklanej. Gdy koniec igły zanurzy się swobodnie w zaczynie i zatrzyma się w odległości 1 mm ponad płytką, uważamy ten moment za początek wiązania, zagłębienie się zaś igły w zaczynie na odległość nie większą niż 1 mm od górnego poziomu zaczynu w pierścieniu oznacza koniec wiązania (program egzamin ustny).
Przyjęty czas
Za początek wiązania przyjęty czas, który upłynął od momentu zarobienia zaczynu do momentu zatrzymania się igły wr odległości 1 mm od dolnego poziomu zaczynu. Koniec zaś wiązania określa się czasem, jaki upłynął od momentu zarobienia zaczynu aż do chwili zatrzymania się igły w zaczynie w odległości 1 mm od górnego poziomu zaczynu (opinie o programie).
Przeprowadzone doświadczenia wykazały że przeciętnie początek wiązania cementu portlandzkiego marki 2o0 kończy się po upływie około 2 godzin, a koniec - ok. 8 godzin (normy przewidują początek po 40 minutach, a koniec najpóźniej po 10 godzinach). Początek i koniec wiązania cementu zmieniają się, gdy dodamy doń domieszek.
Są takie domieszki, które mogą przyśpieszyć czas wiązania, inne natomiast - opóźnić. Do tych domieszek, które opóźniają proces wiązania, należy glina. Wynika to z tego, że w glinie znajduje się stosunkowo duża ilość pyłów krzemionkowych, które chemicznie zachowują się biernie. Pyły krzemionkowe, czyli mączka kwarcowa, wchodzą w reakcję ze składnikami cementu dopiero w wyższej temperaturze (naparzanie pod ciśnieniem) (segregator aktów prawnych). W normalnej temperaturze ok. 15-20 cC wpływają one rozcieńczająco na zaczyn i opóźniają czas jego wiązania.
W spoiwach i zaprawach cementowo-glinianych produkty hydrolizy i hydratacji cementu zmieszane z cząsteczkami gliny tworzą złożony szkielet, którego wytrzymałość nieporównanie jest większa od wytrzymałości poszczególnych mikrocząsteczek gliny, włączonych do tego szkieletu. Stąd wytrzymałość spoiwa cementowo-glinianego decyduje nie tylko o wytrzymałości zhydratyzowanego cementu, lecz także o stopniu zmiany cech naturalnych gliny (promocja 3 w 1)..
Ze względu na tę okoliczność widać, jak ważną sprawą jest dokładne przemieszanie cementu z gliną w celu otrzymania maksymalnego wzajemnego oddziaływania na powierzchni ich styku. Wiemy o tym, że powierzchnię właściwą drobnych cząsteczek frakcji gliniastej mierzy się setkami metrów kwadratowych dla 1 g gliny.
