Wibrator lub forma wibrująca

Puste przestrzenie spowodowane przesklepieniem się są wypełnione powietrzem. Im mniej plastyczna jest mieszanka betonowa, tym więcej zawiera ona pustek powietrznych, których procentowa zawartość może dochodzić do około 50% (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wibrator lub forma wibrująca przenosi drgania do mieszanki w postaci fal ciśnieniowych, które powodują powstanie zmiennych dynamicznych naprężeń zmieniających się od naprężeń ściskających do naprężeń rozciągających. K. Eyman określał je jako „fale zagęszczeń i rozrzedzeń”. Częstość fal powstających w mieszance betonowej jest równa częstości drgań wibratora. W początkowej fazie wibrowania następuje zniszczenie przestrzennej struktury wykształconej przede wszystkim z grubych ziaren, szczególnie w wilgotnych i gęstoplastycznych mieszankach. Oddzielne ziarna mają pewną swobodę ruchu i podczas wibrowania zderzają się ze sobą, stwarzając widmo (w sensie fizycznym) wibracji. Drgania wibracyjne przekazują się poprzez miejsca kontaktów oddzielnych ziaren (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Ziarna kruszywa otoczone są warstewką ośrodka dyspergującego zaczynu, który pod wpływem wibracji się rozrzedza. Zostaje naruszona wykształcona struktura koagulacyjna. Zaczyn działa wówczas jak smar, zmniejszając tarcie.
Jednocześnie rozrzedzony ściekający grawitacyjnie zaczyn wypełnia przestrzenie zajęte przez powietrze. Ciekłość mieszanki betonowej zależy przede wszystkim od ruchliwości ziaren grubego kruszywa jako szkieletu mieszanki, które kontaktują ze sobą poprzez zaczyn cementowy (uprawnienia budowlane).

Płaszczyzny kontaktów są różnie zorientowane w przestrzeni. Przy działaniu naprężeń ściskających, w dowolnym kierunku, w płaszczyznach kontaktów powstają naprężenia normalne i styczne.
W wyniku zmniejszenia naprężeń stycznych podczas wibrowania, pod działaniem siły ciężkości cząstki przesuwają się. Jest to możliwe dlatego, że wibracja, tworząca przemienne naprężenia, powoduje zmniejszenie współczynnika tarcia.

Metody zagęszczania mieszanki betonowej

W wykonawstwie konstrukcji betonowych stosowane są dwie metody zagęszczania mieszanki betonowej: próżniowanie i wibrowanie (program egzamin ustny).
Próżniowanie polega na odciąganiu wody z pewnej głębokości betonu po wywołaniu podciśnienia na powierzchni świeżego betonu. Z powierzchni betonu usuwane są także pęcherzyki powietrza. Zabieg ten powoduje w strefie powierzchniowej i przypowierzchniowej obniżenie wskaźnika w/c, dzięki któremu beton próżniowany ma większą wytrzymałość. Metodę tę stosuje się podczas wykonywania betonowych nawierzchni drogowych, posadzek, a także niekiedy podczas formowania słupów betonowych.
Najbardziej rozpowszechnioną metodą zagęszczania podczas wykonywania konstrukcji betonowych jest wibrowanie.

Metoda ta polega na przeniesieniu drgań z wibratora do mieszanki betonowej. W zależności od sposobu wprowadzenia drgań rozróżniamy następujące sposoby wibrowania:
- wibrowanie bezpośrednie
- wewnętrzne (wgłębne) - drgania urządzenia przekazywane są bezpośrednio do mieszanki betonowej znajdującej się dookoła zanurzonego elementu wibrującego,
- zewnętrzne (powierzchniowe) - drgania przekazywane są do mieszanki przez płytę (listwę), na której umieszczony jest mechanizm wibrujący: płyta spoczywa bezpośrednio na mieszance betonowej (opinie o programie).
- wibrowanie pośrednie - drgania wibratora przekazywane są do mieszanki przez deskowanie, na którym zamocowany jest wibrator (segregator aktów prawnych).

Stosownie do wyżej podanych sposobów wibrowania wyróżniamy wibratory pogrążalne, powierzchniowe i przyczepne. Gdy stałe deskowanie jest elementem konstrukcji, przy wyborze metody zagęszczania i konsystencji mieszanki betonowej zaleca się uwzględnienie energii absorbowanej przez deskowanie.
Najbardziej racjonalne wydaje się wibrowanie wgłębne, gdyż metoda ta umożliwia jednakowe zagęszczanie całej objętości mieszanki ułożonej w deskowaniu (promocja 3 w 1).