Wielki budowle - budownictwo wiejskie

Budownictwo wiejskie, w porównaniu z budownictwem np. wielkich budowli lub zakładów przemysłowych, jest o tyle w korzystniejszym położeniu, że okres realizacji budowy Atr jest stosunkowo krótki (1-2 lat), jeśli nie wchodzą w grę czynniki złej organizacji (program uprawnienia budowlane na komputer). Wypływa stąd wniosek, iż należy typizować budownictwo wiejskie, lecz w oparciu o zasadę kompleksowości elementów z położeniem nacisku na wybór takich technologii wykonawstwa, które umożliwią skrócenie okresu realizacji.

Zarysowuje się tu jeden z podstawowych problemów typizacyjnych, a mianowicie problem wyboru optymalnej wielkości typizowanego zespołu względnie grupy zespołów, które opłaca się typizować.
Praktyczne przykłady oparte na typizacji konstrukcyjnych elementów strunobetonowych podane w rozdziale 4 pozwolą na wyjaśnienie tego problemu.
Zagadnienia związane z uprzemysłowieniem budownictwa wiejskiego są przedmiotem wieloletnich rozważań. Ogólnie wiadomo, że trudno jest ustalić właściwy kierunek organizacyjny dla tego rodzaju budownictwa z uwagi na niewielkie możliwości przeniesienia doświadczeń uzyskanych np. w budownictwie przemysłowym lub mieszkaniowym w miastach (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W budownictwie wiejskim występują stosunkowo małe budynki lub małe zespoły obiektów rozproszone na dużym obszarze, przeważnie ze złymi drogami dojazdowymi, często bez połączeń kolejowych. Czynniki te stwarzają znacznie trudniejsze i odmienne warunki dla wprowadzenia opłacalnego i zarazem nowoczesnego budownictwa na wsi. Poza tym, w odróżnieniu od budownictwa miejskiego lub przemysłowego* w budownictwie wiejskim występują czynniki o charakterze technologiczno-funkcjonalnym utrudniające znacznie typizację, a mianowicie:
a) różnorodność programów i funkcji użytkowych, występująca na tle dużego zróżnicowania wymiarów zwierząt, sprzętu i maszyn rolniczych, oraz różnorodność procesów technologicznych,
b) rozproszenie budynków na obszarze całego kraju,
c) małe kubatury budynków,
d) niejednoczesność wznoszenia zespołów budynków na terenie np. jednego gospodarstwa, względnie etapowanie realizacji budowli.

Do powyższych czynników należy dodać jeszcze czynniki miejscowe (regionalne), jak np.:
e) różnorodność wymagań poszczególnych użytkowników,
f) zróżnicowanie klimatu w poszczególnych rejonach kraju,
g) zasoby miejscowych materiałów budowlanych,
h) różnorodność programu zajęć ludności (hodowla, uprawa roli, warzywnictwo, ogrodnictwo itp.).

Warunek ekonomiczny

Z czynników sprzyjających typizacji budownictwa wiejskiego najważniejsza jest jego masowość (uprawnienia budowlane).
Masowe występowanie wymienionych reprezentantów najczęściej spotykanych typów budynków wiejskich, pomimo poważnych różnic programowych, technologicznych i funkcjonalnych wynikających z ich przeznaczenia, sprowadza się do występowania takich samych, względnie bardzo podobnych elementów konstrukcyjnych, budowlanych, wykończeniowych lub wyposażenia (program egzamin ustny). Wywodzi się to stąd, że budownictwo wiejskie jest stosunkowo niskie gabarytowo - parterowe, z poddaszami użytkowymi, jednopiętrowe, rzadziej dwu- i wielokondygnacyjne.

O ile np. w budownictwie mieszkaniowym miejskim (wielkoblokowym) warunkiem ekonomicznym jest nieprzekroczenie liczby 20 typów elementów, w budownictwie wiejskim liczba ta wydaje się za duża (opinie o programie).
Za tym twierdzeniem przemawiają następujące argumenty:
a) zbytnie rozdrobnienie produkcji prefabrykatów tylko w jednej grupie tematycznej a zwielokrotnione przez występowanie kilku lub kilkunastu grup tematycznych teoretycznie spowoduje występowanie kilkudziesięciu lub kilkuset typów elementów. Nawet przy wykorzystaniu w pewnym procencie typowych elementów jako elementów wspólnych dla kilku grup tematycznych, pozostanie duża liczba typów, będąca utrudnieniem dla prefabrykacji,
b) duża liczba typów elementów, przy jednoczesnym rozproszeniu budów wiejskich, spotęgowana przez wieloetapowość wznoszenia budynków, przekreśliłaby praktycznie cały sens typizacji, a co za tym idzie i prefabrykacji - w konsekwencji powodując chaos i ujemne skutki ekonomiczno-gospodarcze (segregator aktów prawnych).

Wypływa stąd wniosek, że przy specyfice budownictwa wiejskiego zarysowuje się wyraźnie tendencja do ograniczenia liczby typów elementów, o czym wspomniano uprzednio w niniejszym rozdziale. Określenie wielkości tej liczby może być dyskusyjne, jeśli nie poczyni się pewnych założeń pozwalających na rozgraniczenie pojęć odnoszących się do określenia roli elementów typowych występujących w budownictwie wiejskim (promocja 3 w 1).