Wieże żelbetowe

Wieże żelbetowe odznaczają się zwykle bardzo cienkimi ścianami. Wieżę żelbetową znad Morza Śródziemnego. Dzięki zastosowaniu przekroju parabolicznego i pionowych żeber wzmacniających uzyskano zmniejszenie grubości ścian: u góry do 10 cm, w dole do 25 cm (program uprawnienia budowlane na komputer).
W naszych warunkach klimatycznych wieże żelbetowe budzą zastrzeżenia z tych samych względów co wieże żeliwne, stosowanie zaś grubszych ścian w żelbecie jest nieekonomiczne.

Fundament wieży zależy od warunków gruntowych. Musi on być na tyle ciężki i szeroki, aby zapewniał stateczność wieży, obliczanej zwykle na duży napór wiatru (do 250 kG in2, a w rejonach tajfunów do 400 kG m-). Jeżeli grunt jest wytrzymały, wystarczy często płytkie posadowienie bezpośrednie, na skalistych wysepkach oraz na skalistym dnie morza fundamenty mogą być również stawiane na dnie płytkiego wykopu, w obu wypadkach jednak środek ciężkości wieży musi być umieszczony możliwie nisko, tak aby wypadkowa z ciężaru własnego i naporu wiatru nie wychodziła z rdzenia podstawy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Gdy grunt jest słabszy, na lądzie można wykonać fundamenty głębokie dowolnego typu (pale, studnie, wzmacnianie gruntu, kesony), na wodzie zaś najczęściej trzeba latarnię posadowić na kesonie pneumatycznym zapuszczonym głęboko w grunt. Podstawę wieży obsypuje się zwykle narzutem kamiennym, tak jednak, by narzut ten nie powodował w miarę możności łamania się fali.
Na zakończenie przedstawimy kilka nowoczesnych rozwiązań latarni morskich zbudowanych w latach sześćdziesiątych (uprawnienia budowlane).

Latarnię ,,Prince Shoal” zbudowaną na Rzece Św. Wawrzyńca w latach 1962-1964 w trudnych warunkach. Latarnia należy do nowocześniejszych i zastąpiła mały latarniowiec, który w tym miejscu stał od 1905 r. Latarnia składa się z 3 części:
- płyty fundamentowej wykonanej na miejscu metodą betonowania podwodnego, między ściankami szczelnymi,
- stalowej skrzyni o przekroju pionowym zbliżonym do trapezu, wykonanej w doku na stoczni i przeholowanej po wodowaniu na odległość ok. 200 km i po postawieniu na fundamencie wypełnionej kamieniem, oraz z żelbetowej konstrukcji wspornikowej, dwukondygnacyjnej, mieszczącej pomieszczenia socjalne i biurowe, oraz właściwą stalową wieżę latarni (program egzamin ustny).

Konstrukcja latarni

Latarnia ta była przez pewien czas prototypem dla innych, na jej wzór budowanych na świecie małych latarni morskich (opinie o programie).
Dziś coraz częściej buduje się na morzu latarnie na platformach posadowionych na palach.
Nowoczesne rozwiązanie latarni morskiej przedstawia rysunek 3.59. Jest to zbudowana w 1963 r. latarnia „Alte Weser’’ znajdująca się w ujściu Wezery, na redzie portu Bremerhaven. Posadowiona na studni o przekroju trapezowym i dolnej średnicy równej 15 m, opiera się na warstwie iłu pylastego ok. 5 m grubości podścielonego piaskiem czwartorzędowym, a jej poziom posadowienia znajduje się ok. 11 m poniżej powierzchni dna akwenu, które z kolei znajduje się na rzędnej -11 m mierzonej od zera amsterdamskiego (segregator aktów prawnych).

Aby w tych warunkach zrealizować budowę - biorąc pod uwagę jeszcze fakt, że miejsce nie było i nie jest zasłonięte przed falą - zastosowano tu platformę roboczą, podnoszoną.
Konstrukcja latarni składa się z 3 części, a mianowicie:
- ze stożkowego fundamentu studniowego o średnicy zmniejszającej się od 15 m u podstawy do 6,50 m u góry,
- z dolnego trzpienia z wodoszczelnego betonu o średnicy 6,50 m, wystającego do rzędnej +2,50 m nad poziom zerowy morza,
- z górnego trzpienia żelbetowego o średnicy od 4,80 m u dołu do 6,80 m u góry, wysokości 18,20 m, mieszczącego w sobie zbiorniki paliwa i wody, klatkę schodową, szyb mareografu (zaczynający się zresztą w dolnym trzpieniu) oraz przewody kablowe, i wreszcie ze stalowej 4-kondygnacyjnej nadbudowy wystającej wspornikowe ze wszystkich stron poza granice trzpienia i zakończonej u góry laterną (promocja 3 w 1).