Wilgotność środowiska

Gdy wilgotność środowiska jest niska, to brak wody nie sprzyja korozji elektrochemicznej, która wtedy również jest mała. Na korozję wkładek wpływać może dwutlenek węgla, który dostaje się z czasem z powietrzem do porów betonu i powoduje karbonizację wodorotlenków wapnia według wzoru. Wytrącony nierozpuszczalny w wodzie węglan wapnia zmniejsza alkaliczność środowiska otaczającego wkładki, stymulując ich korozję (program uprawnienia budowlane na komputer).

Szkodliwie działają też na wkładki domieszki do cementu, zawierające chlorki, oraz woda morska, zawierająca chlorki sodu i magnezu o działaniu stymulującym korozję.
Z tych względów od pewnego czasu bada się możliwość dodatkowej ochrony wkładek przez powlekanie ich środkami antykorozyjnymi. Do niedawna uważano środki te za niewłaściwe, gdyż używane wówczas powłoki antykorozyjne odznaczały się złą przyczepnością do betonu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Ostatnio wielu autorów, między innymi Rinaldi, stwierdziło, że powłoka z żywic epoksydowych przylega bardzo dobrze tak do stali jak i do betonu, i nie dopuszcza do korozji stali nawet, gdy powstają pęknięcia w otulinie betonowej. Przyczepność stali pokrytej żywicami epoksydowymi do betonu jest o około 20% większa niż przyczepność stali nie malowanej. Nakładanie żywic poliuretanowych i innych żywic syntetycznych powinno następować w temperaturze nie niższej niż 10°C i w warstewkach o grubości 0,02-0,05 mm.

Zagadnienie o nieco innym charakterze stanowi korozja armatury betonów wstępnie sprężanych. Armatura ta w konstrukcji pozostaje w stanie dużego napięcia (naprężenia rozciągającego) i korozja może doprowadzić w niekorzystnych warunkach do jej zerwania (uprawnienia budowlane). Szczególnie niebezpieczne są wszelkie wżery, korozja międzykrystaliczna i korozja spowodowana gromadzeniem się wskutek niektórych reakcji wolnych atomów wodoru na powierzchni metalu.
Powstawanie wżerów stymulują jony chlorkowe występujące w środowisku wilgotnego betonu, wszelkie zatem dodatki do cementu zawierające chlorki powinny tu być zabronione; woda morska jest również pod tym względem szkodliwa - podobnie jak dla wkładek w żelbecie (program egzamin ustny).

Korozja międzykrystaliczna

Schemat utworzenia się korozji międzykrystalicznej, szczególnie niebezpiecznej dla cienkich wkładek rozciąganych, której podlegają powierzchnie graniczne ziarn stali pod wpływem takich stymulatorów , jak azotany (saletry).
Są one przeważnie łatwo rozpuszczalne w wodzie i stanowią podstawowy składnik wielu towarów masowych często przeładowywanych w portach (np. nawozy sztuczne); są również dostarczane wprost jako surowiec (opinie o programie).

Tak zwany rozkurz tego towaru powoduje osadzanie się saletry lub związków pochodnych bezpośrednio na betonie nabrzeży czy pirsów, a także rozpuszczanie się w wodzie basenu, skąd łatwo wnikają w pory betonu, wywierając agresywny wpływ na uzbrojenie. Używane dziś często nowoczesne patentowane wkładki „przeciągane” są odporne na korozję między- krystaliczną, natomiast inne rodzaje wkładek są na nią bardzo wrażliwe (segregator aktów prawnych).
Szkodliwe dla wkładek sprężonych jest także występowanie siarkowodoru w środowisku wodnym betonu. Ze stalą wchodzi on w reakcję. Tworzą się tu wolne atomy wodoru, które wskutek działania H2S, występującego jako inhibitor, tylko z trudem przechodzą w postać molekularną Ho, i przenikają w głąb stali, powodując jej lokalną kruchość, która z kolei, w razie wystąpienia jakichś wstrząsów lub uderzeń konstrukcji może doprowadzić do zrywania wkładek.

W tym wypadku należy uważać za szkodliwe stosowanie na przykład cementów siarczano-żużlowych, a także glinowych o zwiększonej zawartości siarczanów, gdyż z biegiem czasu wskutek różnych złożonych reakcji w środowisku betonu może zacząć wydzielać się siarkowodór i zapoczątkować opisaną wyżej reakcję wraz z jej konsekwencjami. W wodzie morskiej obecność siarczanów magnezu i wapnia może w niekorzystnych okolicznościach doprowadzić do podobnych skutków (promocja 3 w 1).