Wkładki Saturn

Wkładki Saturn są wykonane z elastycznej gumy, w kształcie podobnym do małej nasadki na zakraplacze, przy czym w otwartym końcu nasadka jest zwężona, wewnątrz wypełniona materiałem gąbczastym. Ochrona tego typu może być pod niewielkim naciskiem wsunięta do kanału usznego. Ponieważ po włożeniu otwarty koniec ochrony powinien być zwrócony na zewnątrz ucha, zadanie materiału wypełniającego ją polega na pochłanianiu i tłumieniu fal dźwiękowych docierających z zewnątrz (program uprawnienia budowlane na komputer).

Sprężystość tego materiału przyczynia się do dosyć szczelnego przylegania wkładki do kanału w uchu zewnętrznym nawet mimo okresowych zmian przekroju tego kanału związanych z ruchem szczęk podczas jedzenia lub mówienia. Produkowane są dwie wielkości tego typu wkładek. Zmniejszają one poziom hałasu odbieranego przez ucho o ok. 2-H0 dB.

Wkładki Otopax, w kształcie zbliżonym do kulek, są wykonane z materiału stosunkowo miękkiego, dającego się łatwo ugnieść i dopasować do kanału usznego. Aby ochrona tego typu nie przylepiła się wewnątrz ucha jest ona powleczona cienką warstwą waty. Wadą tego typu ochron jest to, że ze względów higienicznych wkładka może być używana najwyżej kilkakrotnie, a robotnik powinien być w związku z tym zaopatrzony w cały ich zapas (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Oprócz tego ugniatanie i wkładanie ochrony powinno odbywać się koniecznie czystymi rękami, co w praktyce w warunkach fabrycznych nie zawsze jest możliwe. Dodatkową wadą ochron omawianego typu jest ich mała sprężystość, wskutek czego przy ruchach szczęki związanych z mówieniem lub jedzeniem występuje rozluźnianie się wkładki w przewodzie usznym (uprawnienia budowlane).

Nieszczelnościom zapobiega się przez odpowiednie ukształtowanie muszli nausznika oraz stosowanie w miejscu zetknięcia z głową poduszek uszczelniających. Podobnie jak w przypadku wkładek, nieszczelności pogarszają charakterystykę skuteczności tłumienia danego nausznika przede wszystkim w zakresie małych częstotliwości (program egzamin ustny).

Akustyczna oporność falowa

Odpowiednią izolacyjność akustyczną nauszników stosunkowo trudniej jest uzyskać w porównaniu z wkładkami, ponieważ nauszniki mają dużo większą powierzchnię, poprzez którą fale dźwiękowe mogą przenikać do ucha (opinie o programie). Równocześnie, ze względu na wymaganą szczelność, oprócz sztywnej muszli, której izolacyjność akustyczną można stosunkowo łatwo zwiększyć, są one zaopatrzone w poduszki uszczelniające; poduszki wykonane z materiału porowatego znacznie pogarszają izolacyjność akustyczną nausznika, dlatego też powinno się je wykonywać z materiału zwięzłego o strukturze jednolitej.

O drganiu nausznika jako ciała stałego decyduje sztywność skóry otaczającej małżowinę, sztywność poduszki i sztywność pałąka oraz masa nausznika. Ponieważ sztywność skóry ma wartość niezmienną, zmniejszenie drgań nausznika, można uzyskać przez stosowanie poduszek o elastycznych ściankach, napełnionych wewnątrz materiałem o dużej lepkości, np. gliceryną, woskiem itp., które w temperaturze ciała ludzkiego miękną. Poduszki takie, oprócz dużego tłumienia wewnętrznego, dobrze przylegają do ucha (segregator aktów prawnych).

Akustyczna oporność falowa Z_un składa się z oporności ucha wewnętrznego, środkowego i bębenka, a więc wielkości dla danego osobnika niezmiennych, oraz oporności warstwy powietrza pod muszlą nausznika. Ponieważ oporność falowa tej warstwy jest odwrotnie proporcjonalna do jej objętości, a wprost proporcjonalna do kwadratu powierzchni głowy Si, określonej przez wewnętrzną krawędź poduszki nausznika, aby uzyskać dużą wartość tłumienia dźwięku (Z_un małe) muszla nausznika powinna obejmować dużą objętość powietrza, natomiast powierzchnia Si powinna być mała.

Prowadzi to do konstruowania głębokich muszli. W spotykanych nausznikach objętość ta zawiera się w granicach 25-4-300 cm³, a pole Si «=? 25-40 cm² (promocja 3 w 1). Ponieważ nauszniki, podobnie jak wkładki, lepiej tłumią dźwięki o częstotliwościach wyższych, w nausznikach przeciwhałasowych przeznaczonych do celów specjalnych można stosować układy złożone z rezonatorów typu Helmholtza, aby w ten sposób poprawić skuteczność tłumienia w zakresie częstotliwości niskich.