Włączenie silnika

Włączanie i wyłączanie takiego sprzęgła odbywa się przez ruch rączki lewarowej, a więc ruch tej rączki w jednym kierunku powoduje włączenie silnika (zazwyczaj stosuje się tu pośrednie przekładnie) i podciąganie młota do góry, ruch rączki w drugim kierunku powoduje spadnięcie młota wraz z doczepioną liną i szybkie swobodne obroty wału dźwigarki niezwłocznie następuje nowy ruch rączki włączający silnik itd. W ten sposób można uzyskać 3-4 uderzenia na minutę (program uprawnienia budowlane na komputer). Przy opisanym tu stałym powiązaniu młota z liną, energię kinetyczną zużywa się w pewnej mierze na pokonywanie oporu rozwijanej liny i wobec tego trzeba w tym wypadku wysokość użyteczną spadu przyjmować ze współczynnikiem zmniejszającym 0,75-0,85.

Trzeci sposób podciągania młota spadowego do góry polega na zastosowaniu łańcucha bez końca; łańcuch ten wprowadza się w ruch ciągły, a młot doczepia się doń orczykiem i następnie odczepia po dojściu do potrzebnej wysokości (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Spośród młotów mechanicznych najczęściej są u nas w użyciu młoty parowe. Istnieje dużo rodzajów tych młotów zarówno pod względem konstrukcji, jak i ciężaru spadającej masy. Przeprowadzimy tu jednak wyraźny podział między dwoma rodzajami:

• gdy prawie cały ciężar młota pod wpływem pary unosi się do góry, zazwyczaj na wysokość 1 m i spadając uderza w głowicę pala - ilość uderzeń 30-P40 na minutę i
• gdy stosunkowo nieduża część ciężaru całego młota opartego na palu jest w ruchu, lecz daje do 250 uderzeń na minutę, a szczególnie lekkie typy do 400 uderzeń. Zaznaczymy od razu, że młoty dużej częstości uderzeń nadają się przede wszystkim do wbijania ścianek szczelnych (uprawnienia budowlane).

Pociągnięcie w dół

Trudno byłoby wyliczyć i dać charakterystyki młotów parowych różnych nazw i typów. Dla przykładu podajemy na rys. 9-20 charakterystykę młota zbudowanego pierwotnie przez Lacoura i następnie udoskonalonego przez polskiego inżyniera Arcisza; ten typ najczęściej trafia się u nas w użyciu (program egzamin ustny). Trzpień 3 zakończony tłokiem 2 stale jest nieco wdrążony w głowicę pala i pozostaje bez ruchu w stosunku do niego, gdy cała pozostała część młota 1, gdy para trafi do wnętrza 5, unosi się do góry. Orczyk 6 powiązany jest z kurkiem regulującym ruch pary. Pociągnięcie w dół za linkę 7 otwiera dostęp pary doprowadzanej wężem 9 do wnętrza 5, a pociągnięcie za linkę 8 łączy to wnętrze z wylotem pary na zewnątrz, co wnet powoduje spad młota; dwóch zręcznych robotników pociąga kolejno linkami 7 i 8 i wprowadza młot w ciągły ruch. Młot ma wystąp 4 wchodzący między prowadnice kafara i zabezpieczający ruch młota ściśle wzdłuż nich (opinie o programie).

Najczęściej stosowany u nas ciężar ruchomej części młota wynosi j000-2000 kG, aczkolwiek bywają wytwarzane młoty tego typu o ciężarze większym, a mianowicie 3-4 ton. Stosunek ciężaru nieruchomego do ciężaru ruchomego młota wynosi w młocie Arcisza około 0,15, w młotach niemieckich około 0,4. Potrzebne ciśnienie pary 8 at n. Młoty parowe, które omówiliśmy, mogą być stosowane z powodzeniem zarówno do wbijania pali drewnianych, żelbetowych i stalowych, jak i do wbijania ścianek szczelnych różnych typów (segregator aktów prawnych).

Drugi rodzaj młotów parowych stanowią młoty o dużej częstości uderzeń, a więc zupełnie innej konstrukcji. Podamy tu dla charakterystyki, że gdy ciężar całego młota z pewnej wytwórni wynosi 1400-2800 kG, to ciężar bijącego tłoka dosięga tylko 16 całości, a wysokość jego spadu 26-32 cm (promocja 3 w 1). Młoty te są zawsze młotami podwójnego działania, czyli pracują zarówno siłą uderzenia spadowego, jak i pod ciśnieniem pary lub sprężonego powietrza. Młoty takie zwykle mogą pracować zarówno przy użyciu pary jak i sprężonego powietrza z tą różnicą, że ciśnienie pary musi być w granicach 7-10 at n, a ciśnienia powietrza wystarcza 6-7 at n.