Właściwości fizyczne pianobetonu

Właściwości fizyczne i mechaniczne pianobetonu powinny odpowiadać wymaganiom podanym w tabl. 4-9.
Początek wiązania zaczynu o normalnej gęstości powinien następować nie później niż po 2 godzinach. Użycie cementów plastyfikowanych i hydrofobowych jest zabronione. Zaleca się stosować cement portlandzki marek 400 i 500.
Piasek kwarccrwy powinien zawierać nie mniej niż 80% krzemionki SiC>2. Zależnie od stopnia zmielenia używa się piasku drobnego, średniego i grubego (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przemiał piasku zaleca się wykonywać w młynach kulowych na mokro przy zawartości wody 40 do 50% ciężaru piasku. Po przemiale szlam piaskowy przechowuje się w basenach, skąd pompą poprzez dozownik dostaje się on do pianobetoniarki.
Przy suchym przemiale piasek suszy się aż do uzyskania wilgotności nie większej niż 1%, po czym podaje się go do młyna kulowego. Załadowanie piasku do pianobetoniarki następuje dopiero po ochłodzeniu go do temperatury poniżej 40°C (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W celu otrzymania piany można stosować następujące emulsje: klejowo-kalafoniową, żywiczno-mydlikową, glino-siarczano-naftenową i HK.

Pierwsze trzy typy emulsji wykonuje się bezpośrednio w wytwórniach pianobetonu, a HK - w rzeźniach lub w większych kombinatach. Dozwolone jest również stosowanie innych rodzajów emulsji pod warunkiem, że otrzymana z nich piana po upływie 1 godziny odpowiada następującym wymaganiom:
- osiadanie piany jest nie większe niż 10 mm;
- odpływ cieczy wskutek zniszczenia piany wynosi nie więcej niż 80 cm3;
- stosunek początkowej objętości piany do objętości cieczy po całkowitym zniszczeniu piany powinien wynosić co najmniej 20.
Woda używana do emulsji i zaprawy cementowej powinna odpowiadać wymaganiom technicznym stawianym przy wykonywaniu betonów zwykłych (uprawnienia budowlane).

Przygotowanie pianobetonu

Produkcja zbrojonych płyt pianobetonowych składa się z następujących podstawowych czynności:
- przygotowania pianobetonu,
- formowania płyt,
- dojrzewania płyt.
Pianobeton przygotowuje się w pianobetoniarce o działaniu okresowym, o pojemności 500 1, z trzema mieszalnikami. Jeden mieszalnik przeznaczony jest do ubijania piany, drugi do mieszania zaprawy, a trzeci do mieszania zaprawy z pianą na masę pianobetonową (program egzamin ustny).

Pianę otrzymuje się z emulsji i wody przy szybkości ruchu łopatek 200-1-250 obr/min. Zaprawę miesza się przy szybkości ruchu łopatek 40 do 60 obr/min. Mieszanie zaprawy z pianą odbywa się przy szybkości ruchu łopatek 60 do 80 obr/min. Mieszalniki do wytwarzania piany i do mieszania zaprawy znajdują się na jednym poziomie, obok siebie; poniżej nich paśrodku umirs/.e/ony jest trzeci mieszalnik (opinie o programie).
Pianę wytwarza się w ciągu 2-1-3 minut przy zastosowaniu emulsji glinosiarczanonaftenowej, a w ciągu 3-1-5 minut przy użyciu innych emulsji, w zależności od temperatury otoczenia i typu łopatek.
Piana powinna wykazywać jednorodną strukturę drobnoporowatą i brak dużych pęcherzy.
Dla uzyskania zaprawy ładuje się do mieszalnika całkowitą ilość wody, piasku i cementu i miesza w ciągu 3 minut.

Jeżeli przemiał piasku był wykonany na mokro, to obliczoną ilość wody należy zmniejszyć o ilość wody zawartej w szlamie piaskowym (segregator aktów prawnych).
Dobrą jakość zaprawy rozpoznaje się po braku grudek i równomiernej strukturze mieszanki. Dla uzyskania pianobetonu nalewa się do mieszalnika najpierw zaprawę, a potem pianę. Mieszanie trwa 2-1-3 minut i uważa się za zakończone w ciągu 0,5 minuty po osiągnięciu przez masę pianobetonową jednolitej barwy.
Zamiast mieszarek z trzema mieszalnikami można stosować mieszarki z dwoma lub z jednym mieszalnikiem (promocja 3 w 1).

W mieszarce dwumieszalnikowej w małym mieszalniku wytwarza się pianę, a w dużym miesza się wszystkie składniki. Przy produkcji masy betonowej w pianobetoniarce o jednym mieszalniku najpierw wytwarza się pianę, stosując dużą prędkość obrotów, następnie zmniejsza się liczbę obrotów i wsypuje cement, a w końcu - piasek.