Własności masy asfaltu lanego

Żwir powinien być czysty, jednolity, bez zanieczyszczeń gliniastych, organicznych lub pęczniejących pod wpływem wody i posiadać uziarnienie równomiernie stopniowane. Najgrubsze ziarna nie powinny przekraczać 2/n grubości projektowanej warstwy asfaltu lanego (program uprawnienia budowlane na komputer).
Składniki mineralne, odporne na kwasy, stosuje się do posadzek w pomieszczeniach narażonych na działanie kwasów (np. akumulatornie). Przede wszystkim odnosi się to do mączki mineralnej. Niedopuszczalne jest używanie mączki wapiennej; zamiast niej należy stosować mączkę kwarcytową, andezytową lub tym podobne.

Własności masy asfaltu lanego po jej ułożeniu. Rozmieszczenie ziaren piasku i żwiru lub grysu widoczne w przełamie zastygłej próbki, powinno być równomierne bez wyraźnych skupisk ziaren lub gniazd bogatszych w asfalt.
Ciężar objętościowy masy asfaltu lanego nie powinien być niższy niż 2,15 (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Próżnia w masie nie powinna przekraczać 3% objętości w przypadku posadzek w miejscach zakrytych, a 2,5% dla posadzek w miejscach otwartych.

Nasiąkliwość nie powinna przekraczać 2-5-3% objętości w przypadku posadzek w miejscach zakrytych, a 2-5-2,5% dla posadzek w miejscach otwartych.
Próbę nakładania i wysychania przeprowadza się przez rozprowadzenie pędzlem badanego materiału na suchą i wyprawioną powierzchnię betonu. Obserwacji nałożonej warstwy należy dokonać po 6 i 24 godzinach od chwili nałożenia (uprawnienia budowlane).
Lepiki stosowane na gorąco bez wypełniaczy, poza badaniem spływności opisanym poniżej, bada się metodami zaleconymi przy badaniach asfaltów.

Badanie zużycia masy na jednostkę powierzchni. Próbkę masy o ciężarze 5CK-100 g, odważoną z dokładnością do 0,1 g, nakłada się za pomocą łopatki na suchą płytkę betonową o powierzchni dokładnie wymierzonej, nie mniejszej niż 100 cm2, warstwą grubości l-2 mm i przez zważenie pozostałej masy oblicza się zużycie masy na 1 m-\ W przypadku zużycia większego niż 3 kg na 1 m2 powierzchni należy masę odrzucić jako zbyt gęstą. Badanie to powinno być wykonane w temperaturze 18 ± 2°C (program egzamin ustny).

Badanie odporności masy

Badanie czasu wysychania masy. Płytkę betonową, powleczoną masą, pozostawia się w temperaturze 18 ± 2°C na 48 godzin i po upływie tego czasu bada stopień jej wysychania przez dotyk palcem. Dobra masa powinna być w dotknięciu elastyczna, lecz nie przylepiać się do palców i nie brudzić ich.
Masa, która przy tej próbie przylepia się do palców lub przy dotknięciu silnie brudzi palce, nie nadaje się do użytku, jako schnąca zbyt wolno (opinie o programie).
Badanie odporności masy na działanie wody. Płytkę betonową, powleczoną masą, po suszeniu w ciągu 48 godzin w temperaturze 18 ± 2°C umieszcza się w aparacie do badania przesiąkliwości papy i poddaje przez 5 godzin działaniu 150-milimetrowego słupa wody.

Po upływie tego czasu powierzchnia warstwy izolacyjnej nie powinna wykazywać zmian, a na znajdującym się pod nią betonie nie powinno być śladów wilgoci lub zacieków. Masa, która próby tej nie wytrzymuje, nie nadaje się do użytku (segregator aktów prawnych).
Badanie odporności masy na wpływy temperatur do 40°C. Płytkę betonową, powleczoną masą, po suszeniu w ciągu 48 godzin w temperaturze 18 ± 2°C umieszcza się pionowo w suszarce, nagrzanej do temperatury 40°C, na przeciąg 1 godziny. Dobra masa izolacyjna powinna wykazywać co najwyżej lekkie sfalowanie powierzchni. Masę, która spływa lub ścieka, należy odrzucić jako niewytrzymałą na wpływy temperatury (promocja 3 w 1).

Zawartość składników lotnych. Odważoną próbkę badanego lepiku w ilości ok. 10 g należy umieścić w wysuszonym wytarowanym płaskim cylindrycznym naczyniu szklanym lub metalowym o średnicy dna 5-7 cm, a następnie odparować w suszarce, nagrzanej do temperatury 160 ± 2°C, w ciągu 5 godz. Po wystudzeniu w eksykatorze należy próbkę zważyć powtórnie i obliczyć procentową stratę na ciężarze. Strata ta określa zawartość składników lotnych. Ważenie próbki należy wykonywać z dokładnością do 0,01 g.