Wnętrze każdego filara

Każdy filar rozwiązano jako konstrukcję masywną grawitacyjną zamocowaną sprężyście w podłożu o wymiarach w rzucie: 8,0X14,0 m. Filar miał składać się z części podwodnej, wykonanej ze stalowej ścianki szczelnej typu Larssen III n, tworzącej dwie zamknięte komory wypełnione następnie betonem o Rw = 50 at. Nadbudowa żelbetowa wysokości 2,0 m miała być wykonana z betonu marki 170 (program uprawnienia budowlane na komputer).
Z tych też względów zastosowano filary ze skrzyń żelbetowych prefabrykowanych i składanych.

Osiowy odstęp filarów przyjęto- równy 34,50 m. Podstawy filarów zaprojektowano jako ośmioboczne płyty żebrowane o wymiarach ogólnych 21,50X25,00 m i grubości 35 cm - z przyporami i belką okalającą. Trzony filarów o wysokości całkowitej 16 m miały wymiary poziome 11,85 m (wzdłuż osi pomostu)x 15,35 m. Górną część każdej skrzyni stanowiła płyta nakrywająca grubości 20 cm również ze wspornikami, lecz tylko w kierunku poprzecznym do osi pomostu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Wnętrze każdego filara podzielono na 6 komór o ścianach zewnętrznych o grubości 85 cm i działowych o grubości 20 cm ze skosami 20×20 cm w węzłach
i połączeniach z płytą dolną. Skrzynie filarów skrajnych różniły się w pewnych szczegółach od skrzyń filarów pośrednich.

Ze względu na brak doków suchych lub miejsca na nieobudowanym brzegu konieczne było posługiwanie się przy ustawieniu skrzyń dźwignicami, przy czym udźwig najpotężniejszej z tych, które były do dyspozycji, wynosił 200 tys. kG (uprawnienia budowlane). Ciężar płyty dennej ze wspornikami wynosił 480 tys. kG, konieczne było skonstruowanie każdej z kilku elementów. Montaż tych elementów następował na specjalnej platformie drewnianej o wierzchu na rzędnej niskiej wody odpływowej, przez zespawanie zbrojenia i zabetonowanie pozostawionych między elementami szczelin. Na tej platformie też nadbudowano skrzynię na wysokość 6,35 m i opuszczono ją na wodę w czasie przypływu. Dalsza nadbudowa nastąpiła już bez trudu w stanie pływania dolnej części skrzyni zakotwiczonej w innym punkcie basenu.
Po ustawieniu skrzyń filarów w miejscach ich przeznaczenia kładziono na nich nadbudowę (program egzamin ustny).

Skrzynia każdego filara

Stanowi ją podest żelbetowy szerokości 19 m, złożony z 5 elementów o długości 34,50 m każdy, wolno podpartych na filarach. W każdym elemencie występują dwie główne belki nośne o rozstawie 15 m (równym rozstawowi szyn toru poddźwignicowego, a także ścian zewnętrznych skrzyni), połączone poprzecznie żebrami przechodzącymi we wsporniki, a u góry płytą z małymi beleczkami podłużnymi w bliskości osi pomostu (opinie o programie).
Skrzynię każdego filara nadbudowywano belkami pustakowymi o szerokości 22 m, nadwieszonymi obustronnie nad skrzynią z wykonstruowanymi komorami i przyporami dla dwu równoległych ścian odbojowych o wysokości 9 m, na których założono pachoły i zawieszono gumowe odbojnice. Bloki te stanowiły gniazda podporowe dla elementów podestu.

Każdy keson posadowiono na rzędnej -13 m w rowie wybagrowanym do rzędnej -13,50 m i wypełnionym w dolnej części podsypką „makadamizowaną” (smołowaną) przez nurków.
Trzy pomosty tego rodzaju wybudowano w latach 1966-1967 w porcie Władysławowo (segregator aktów prawnych).
Projekt przewidywał wykonanie pomostów w całości z prefabrykatów. Filary pomostów, rozstawiane osiowo co 15,0 m, zaprojektowano jako złożone z prefabrykowanych żelbetowych bloków, posadowionych na dwuwarstwowej podsypce kamiennej o grubości zmiennej od 50 do 80 cm. Każdy filar składa się z tzw. podstawy i trzech bloków górnych.

Podstawę stanowi żelbetowa płyta o wymiarach w rzucie 5,0×8,0 m i grubości maksymalnej 0,5 m. Płyta na powierzchni górnej ma czop centrujący w postaci ośmiobocznego ostrosłupa ściętego oraz wypuszczone zbrojenie do połączenia z blokami górnymi (promocja 3 w 1).