Wnętrze wielkiego pieca

Wnętrze wielkiego pieca wyłożone jest cegłą ogniotrwałą, najczęściej szamotową. Dolne części pieca, tzn. trzon, gar i spadki, muszą być odporne na działanie wysokiej temperatury oraz odporne na chemiczne działanie roztopionego metalu i żużla i dlatego wykonuje się je z drobno mielonego koksu z dodatkiem smoły pogazowej, wypalanego w specjalnych komorach. W celu zmniejszenia oddziaływania wysokiej temperatury na wymurowanie szybu i spadków wielkiego pieca chłodzi się je za pomocą chłodnic wodnych wmurowanych w obmurze pieca. Gar jest chłodzony przez wodę spływającą po zewnętrznym pancerzu stalowym osłaniającym cały wielki piec (program uprawnienia budowlane na komputer).

W górnej części garu, na jego obwodzie, znajduje się 10-16 dysz wprowadzających powietrze do pieca. Przez dysze tłoczy się dmuchawą do wielkiego pieca powietrze uprzednio nagrzane w nagrzewnicy.

Materiały wsadowe (ruda, koks, topniki) dostarcza się do gardzieli wielkiego pieca po pochyłym pomoście specjalnymi wózkami automatycznymi. W nowoczesnych wielkich piecach o dużej wydajności (2000 ton, tj. 2000 Mg, na dobę) stosuje się urządzenia zasypowe, umożliwiające ładowanie materiałów wsadowych bez równoczesnej straty gazu wielkopiecowego. Do odprowadzenia gazu wielkopiecowego służą dwa lub cztery duże otwory w gardzieli (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Otrzymana w wielkim piecu surówka zawiera, oprócz węgla, większe lub mniejsze ilości krzemu, manganu, fosforu i siarki. Przeróbka surówki na stal (która zawiera te same domieszki i zanieczyszczenia, co surówka, lecz w mniejszej ilości) polega na częściowym oddzieleniu domieszek przez ich utlenianie. Powstają przy tym gazy (tlenek i dwutlenek węgla) oraz związki niegazowe, np. krzemionka, tlenek manganu itd. Tworzą one żużel zbierający się na powierzchni kąpieli metalowej (uprawnienia budowlane).

Proces wypalania domieszek nazywany jest świeżeniem. W czasie procesu świeżenia wraz z wypalaniem domieszek i zanieczyszczeń zmieniają się własności materiału poddanego świeżeniu. Otrzymany w wyniku świeżenia produkt poddaje się następnie przeróbce plastycznej i otrzymuje stal. Stal produkuje się w konwertorach i w piecach martenowskich Sie- mensa-Martina, a rafinuje się (oczyszcza) metodami elektrycznymi (program egzamin ustny).

Płaszcz konwertora

Płaszcz konwertora wykonuje się z blachy stalowej i wykłada wewnątrz wyprawą ogniotrwałą. Konwertor może obracać się na czopach. Jeden z czopów jest wydrążony i połączony z rurą doprowadzającą powietrze do skrzyni powietrznej konwertora, skąd poprzez szereg kanałów w dnie przechodzi ono do ciekłego metalu. Na drugim czopie osadzone jest koło zębate, które poprzez przekładnię napędową powoduje wychylenie konwertora. Pojemność konwertora wynosi 3-60 ton (Mg) surówki (opinie o programie).

Ciekłą surówkę dostarcza się do konwertorów w mieszalnikach. Wytapianie stali w konwertorach nie wymaga użycia paliwa, gdyż niezbędna do procesu ilość ciepła wytwarza się dzięki wypalaniu składników surówki, takich jak krzem, mangan i węgiel. Po przedmuchaniu powietrzem temperatura ciekłego metalu podnosi się z ok. 1250°C (ok. 1520 K) do 1750°C (ok. 2000 K) (segregator aktów prawnych).

Ogniotrwała wyprawa konwertorów może być kwaśna (konwertor Besemera) lub zasadowa (konwertor Thomasa). Do przerobu w konwertorze Bessemera nadaje się surówka zawartości powyżej 2% krzemu, do 1,5% manganu, 0,05% siarki, 0,1% fosforu i 3,5-4,5% węgla. Po wlaniu ciekłej surówki do konwertora przepuszcza się przez nią powietrze doprowadzone ze sprężarki, które miesza ciekły metal i powoduje utlenianie, czyli spalanie domieszek znajdujących się w surówce. Początkowo utlenia się niewielka ilość żelaza (promocja 3 w 1).

Następuje szybkie wypalanie krzemu i manganu, a temperatura wzrasta z 1300°C (ok. 1570 K) do 1600°C (ok. 1870 K). W okresie wypalania się krzemu i manganu nad gardzielą konwertora unosi się snop iskier utworzonych z rozżarzonej krzemionki. Ten pierwszy okres trwa około 5 minut i nazywany jest okresem iskrowym. W dalszym ciągu świeżenia wypalają się resztki krzemu i manganu, zaczyna się intensywne spalanie węgla i powstaje tlenek węgla