Woda deszczowa

Umożliwia rozwój organizmów płytko- wodnych, na przykład korali. Aby móc przeżyć, potrzebują one mnóstwo bogatej w minerały wody. Rozwijają się zatem wokół obrzeży wysp i ławic, tworząc otaczające je skaliste bariery. Tuż za taką barierą gromadzi się rumowisko koralowe. Dalej w głębi laguny przeważa muł, na płyciznach zaś osady są wiązane i umacniane korzeniami namorzyn (mangrowców). Przednia część rafy często bywa bardzo stroma: nurkowie nazywają ją „ścianą". Tworzy się wskutek naturalnego cementowania powierzchni i szczelin rafy oraz nieustannego wzrostu korali w górę. W niektórych miejscach krążące wewnątrz ściany prądy mogą ją rozpuszczać, tworząc podwodne jaskinie (program uprawnienia budowlane na komputer).

Woda deszczowa, która zbiera się na lądzie, leży niczym soczewka na wodzie słonej, która jest cięższa od słodkiej. W miejscu zetknięcia tworzą one mieszankę rozpuszczającą otaczające skały szybciej niż sama słodka czy sama słona woda (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Kiedy prądy pływowe u podstawy tych soczewek wysysają wodę przez szczeliny. W ciągu ostatnich dwóch milionów lat kolejne zlodowacenia magazynowały odę w czapach lodowych i lodowcach, wodując obniżenie poziomu morza, szczytowym okresie ostatniego zlodowacenia, około 18-20 tysięcy lat temu, był niższy od obecnego aż 120 metrów. Istniejące już wówczas skinie zostały osuszone. Ich sklepienia, e podtrzymywane już przez parcie zapadały się (uprawnienia budowlane).

W wielu jaskiniach sklepienia stawały ? coraz wyższe, aż w niektórych miejscach docierały do powierzchni tworząc warte studnie. Kiedy poziom morza wzrósł, studnie wypełniały się odą i tworzyły błękitne dziury. W jedz grot na wyspie South Andros taki zrost poziomu morza spowodował gniazda wymarłego już dziś gatunku wy, co ostatnio odkryli badający jaśnie nurkowie (program egzamin ustny).

Stalagmity i stalaktyty

Stalagmity i stalaktyty utworzyły się jaskiniach wtedy, gdy wypełniało je powietrze. Proces ten kończył się zawsze wówczas, gdy poziom morza wzrastał, ponieważ wapień nie mógł się wówczas układać. Kiedy jednak podczas kolejne zlodowacenia lustro oceanu ponownie, stalaktyty i stalagmity zaczyna- znowu rosnąć. Taki sposób tworzenia nacieków krystalicznych dostarcza uczonym wspaniałych informacji poziomie morza w dawnych czasach. Podczas przypływu lustro oceanu pod- )si się wyżej niż poziom wód gruntownych na lądzie. Ciśnienie wody morskiej wpycha zatem wodę do błękitnych dziur, tworząc ich słynne, charakterystyczne wiry (opinie o programie). W tym czasie poziom wód gruntowych wzrasta powoli. Podczas odpływu, gdy poziom wody morskiej opada, woda gruntowa wciska morską w dół i wypycha przez błękitne dziury tworząc potężne kopuły wodne. To właśnie owe silne prądy, płynące na zmianę w obu kierunkach, dały podstawę do legendy o potworze Lusca.

Przed wpłynięciem do błękitnej dziury nurkowie podejmują szczególne środki ostrożności. Badanie podwodnych jaskiń wymaga zwykle specjalnych technik oraz zimnej krwi, ponieważ nie ma stąd ucieczki na powietrze lub powierzchnię. Ruchy ludzi w błękitnych dziurach muszą być powolne i rozważne, ponieważ gwałtowniejsze poruszenie może zamieszać osady redukując widzialność do zera (segregator aktów prawnych). Dlatego właśnie nurkowie badający groty zawsze mają ze sobą linę, którą rozwijają płynąc przez podziemny labirynt - niczym nić Ariadny, która prowadzi ich z powrotem do bezpiecznego wejścia. Zdumiewające jest to, że jej sklepienie nie jest niczym podparte, gdyż wapienna skała, w której grota została wyżłobiona, jest szczególnie gruba i nie poprzecinana szczelinami.

Większość jaskiń na świecie, w tym również największa z nich, jest zbudowanych z wapienia. Inne, jak długie na 165 kilometrów, rozległe labirynty groty na Ukrainie, wyżłobione zostały w gipsie. Budulcem jeszcze innych, do których należą niezwykłe pradawne studnie na równinie Sarisarinama w Wenezueli, są skały kwarcytowe (promocja 3 w 1).