Woda do zarabiania i polewania

Woda zarobowa pod względem chemicznym może odpowiadać normalnej wodzie do picia. Niedozwolone natomiast są wody przemysłowe, bagienne, zawierające tłuszcze roślinne lub kwasy humusowe, oleje, cukier oraz wody mineralne.
Woda zarodowa pod względem chemicznym powinna odpowiadać następującym cechom (zgodnie z normą PN-58/B-32250)
- zawartość ogólna soli (sucha pozostałość) nie więcej niż 5000 mg/1;
- zawartość siarczanów (SO4 ) nie więcej niż 500 mg/1;
- pil nie mniejsze niż 4;
- zawartość cukru nie więcej niż 0,05%;
- zawartość siarkowodoru nie więcej niż 20 mg/1 (program uprawnienia budowlane na komputer).

Woda zarobowa nie powinna wpływać ujemnie na wytrzymałość zapraw i betonów. Wytrzymałość po 28 dniach próbek normalnej zaprawy cementowej zarobionej badaną wodą nie powinna wynosić mniej niż 90% wytrzymałości analogicznych próbek zarobionych wodą wodociągową, przy użyciu tego samego cementu.
Woda środowiskowa. Woda środowiskowa powinna być zbadana laboratoryjnie i znana projektantowi, który jest zobowiązany zaprojektować odpowiednie zabezpieczenie przed jej szkodliwym działaniem. Niezależnie od badań laboratoryjnych należy zbadać warunki miejscowe.

Trzeba sprawdzić, skąd wody agresywne napływają, czy źródłem powstania ich jest produkcja chemiczna fabryki, czy agresywność pochodzi z samego rodzaju gruntu.
Przed zastosowaniem środków izolacyjnych i innych kosztownych zabezpieczeń .należy zbadać, czy wody nie można odprowadzić, obniżając zarazem jej poziom. Czasami wystarcza założenie neutralizatorów lub naprawa rur kanalizacyjnych, jeżeli agresja pochodzi od wód ściekowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wody agresywne

Istnieje nieraz możliwość wykonania specjalnych przegród dookoła budynków, przez obłożenie konstrukcji podziemnych gruntami ilastymi, przez zastosowanie rowów ochronnych wypełnionych kruszywem ze skał wapniowych lub zabezpieczenia innymi środkami neutralizującymi działanie agresywne wód grutowych (uprawnienia budowlane).
Jako dalszy etap zabezpieczenia budowli stosuje się odpowiedni beton hydrotechniczny, specjalne gatunki cementów, domieszki uszczelniające, fluatowanie i inne sposoby utrwalania powierzchni betonowych. Wręczcie mogą być zastosowane różne rodzaje izolacji powierzchniowych.

Istnieją przypadki, kiedy podział wody na zarobową i środowiskową zaciera się. Dla przykładu można wymienić betonowanie pod wodą. Wtedy właśnie woda środowiskowa staje się również wodą zarobową (program egzamin ustny).
Wody agresywne w stosunku do betonu stwardniałego mogą okazać się nieszkodliwe dla betonu jako wody zarobowe. Na przykład powiększenie objętości wskutek korozji siarczanowej może być niegroźne dla betonu przed związaniem (opinie o programie). Podstawową cechą zapraw krzemianowych jest ich wysoka kwasoodporność w stężonych kwasach mineralnych. W środowiskach tych następuje zwiększenie wytrzymałości kitów. Rozcieńczone kwasy lub roztwory soli obniżają wytrzymałości kitu. Pod wpływem działania wody zaprawy stopniowo ulegają wymywaniu i wyraźnie maleje ich wytrzymałość.
Zaprawy krzemianowe są zupełnie nieodporne na alkalia, pod ich wpływem ulegają rozkładowi.

Zaprawy krzemianowe na szkle wodnym nie wytrzymują wstrząsów, wibracji i nagłych zmian temperatury (segregator aktów prawnych).
Zaprawy krzemianowe służą do łączenia cegieł i płytek kwasoodpornych stosowanych jako wykładziny zbiorników, podłóg, kanałów itp. najczęściej z dodatkowym spoinowaniem innym szczelnym kitem (np. kitem na żywicy syntetycznej, asfaltowym itp.). Można je stosować w środowiskach kwaśnych (z wyjątkiem kwasu fluorowodorowego), w miejscach stałego działania kwasów mineralnych, przede wszystkim stężonych.

Nie zaleca się stosowania zapraw krzemianowych na szkle wodnym sodowym w miejscach okresowego działania kwasu siarkowego, fosforowego i octowego z uwagi na możliwość krystalizowania soli sodowych tych kwasów przy kolejnym nawilżaniu i wysychaniu. Niedopuszczalne jest stosowanie zapraw krzemianowych w środowiskach alkalicznych i w miejscach działania wody (promocja 3 w 1)..