Woda z hydroforu

Woda z hydroforu pod ciśnieniem sprężonego powietrza przechodzi do wszystkich miejsc rozbioru, nie wyłączając najdalej i najwyżej położonych punktów (program uprawnienia budowlane na komputer).

W czasie rozbioru wody powietrze w hydroforze rozpręża się, a ciśnienie w sieci stopniowo zmniejsza się do pewnej dolnej granicy, po osiągnięciu której znów zaczyna pracować pompa, a tłocząc wodę do hydroforu ponownie podnosi ciśnienie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W urządzeniach hydroforowych włączanie i wyłączanie pompy odbywa się automatycznie przez tzw. wyłączniki ciśnieniowe, których działanie polega na wyłączaniu (przy ciśnieniu najwyższym) i włączeniu (przy ciśnieniu najniższym) dopływu prądu do silnika elektrycznego sprzężonego z pompą.
Do uzupełnienia powietrza znajdującego się w hydroforze służy sprężarka (pompka powietrzna), która tłoczy powietrze do górnej części hydroforu. Połączenie hydroforu z pompą i z przewodem rozprowadzającym wodę po budynku znajduje się w części dolnej zbiornika hydroforowego, tj. w części zapełnionej wodą (uprawnienia budowlane).

Wodomierze. W celu pomiaru ilości zużytej przez mieszkańców nieruchomości wody na każdym połączeniu domowej instalacji wodociągowej z wodociągiem miejskim powinien być zainstalowany wodomierz.
Należy zwrócić uwagę, iż wodomierz stanowi własność dostawcy wody (miasta, osiedla) i dlatego ustawianie wodomierzy, łączenie ich z instalacją domową, odłączanie od tej instalacji i wszelkie ich naprawy należą do tegoż dostawcy (władze miejskie, osiedlowe).
W przypadku gdy budynek jest usytuowany na linii zabudowy, wówczas wodomierz ustawia się w piwnicy (program egzamin ustny). Gdy budynek jest w głębi nieruchomości (odsunięty od linii zabudowy), wówczas wodomierz umieszcza się zwykle w specjalnej studzience w odległości 1,20 m od ulicy (od linii regulacyjnej).

Wymiary studzienek wodomierzowych ustala dostawca wody.
Nieruchomości znajdujące się w osiedlach, w których nie ma wodociągów komunalnych, należy - zgodnie z obowiązującymi przepisami - zaopatrzyć w wodę do picia i celów gospodarczych z własnych źródeł ujęcia wody. Źródłem ujęcia wody mogą być wody gruntowe, jeziora i rzeki (opinie o programie).
W skład urządzeń wodociągu miejscowego (lokalnego) wchodzą:
a) urządzenia ujęcia wody,
b) przewody ssawne i tłoczne od źródła ujęcia wody do budynku,
c) urządzenia pompowe,
d) zbiorniki,
e) instalacja wodociągowa domowa.

Studnie kopane i wiercone. Źródłem ujęcia wody w wodociągu lokalnym przeważnie są studnie kopane lub wiercone. Ujęcie wody. z rzek i jezior ma bardzo rzadkie zastosowanie.
Studnie kopane wykonuje się najczęściej z gotowych kręgów betonowych o średnicy ok. 1 m opuszczanych pod działaniem ich własnego ciężaru w miarę wydobywania ziemi ze środka kręgów. Stosuje się je zazwyczaj w osiedlach wiejskich.
Studnie kopane ze względu na trudności ich wykonania mają zazwyczaj niewielkie głębokości, sięgające kilku, najwyżej kilkunastu metrów.
Głębokości takie, mimo odpowiedniego wyboru miejsca na studnię i należytego zabezpieczenia terenu wokół studni, nie chronią wody od przedostawania się do niej z zewnątrz różnych zanieczyszczeń łącznie z bakteriami chorobotwórczymi.

Wodociąg miejscowy

Szerokie zastosowanie w wodociągu miejscowym mają studnie wiercone.
Studnie tego typu są wykonywane z rur stalowych metodą wierceń, głębokość ich sięga kilkudziesięciu, a nawet kilkuset metrów (segregator aktów prawnych).
Starannie wykonana studnia wiercona, sięgająca głęboko położonych warstw wodonośnych, daje czystą wodę wolną od bakterii; może ona jednak zawierać różnego rodzaju rozpuszczone sole, które wpływają na jej smak i twardość.
W zależności od ilości i rodzaju rozpuszczalnych soli (soli żelaza, manganu itp.) może stać się konieczne dodatkowe oczyszczanie jej, np. odżelazianie.

Pompy wodociągowe są bardzo ważnym elementem w wodociągu miejscowym. Są one również wykorzystywane przy instalacjach wodociągowych dołączanych do wodociągu miejskiego, np. w przypadku konieczności zwiększenia ciśnienia wodociągowego.
Zadaniem pomp w urządzeniach wodociągowych domowych jest ssanie wody ze studni lub innego źródła ujęcia i podnoszenie (tłoczenie) wody na potrzebną wysokość do zbiornika (na poddaszu) lub do hydroforu.
Najczęściej używanymi typami pomp są pompy tłokowe, skrzydełkowe oraz pompy odśrodkowe i głębinowe.

Pompy jedno- lub dwutłokowe oraz skrzydełkowe są uruchamiane ręcznie, używa się je przy małym zapotrzebowaniu wody do napełniania niewielkich zbiorników na poddaszu w małych domkach, niekiedy do polewania ogrodów. Pompa jednotłokowa przy ruchu tłoka do góry zasysa wodę do cylindra przez zawór ssawny 4. Przy ruchu tłoka w dół woda z cylindra przedostaje się ponad tłok przez zawór tłoczny 6, znajdujący się w tłoku, przy dalszym ruchu tłoka do góry pompa tłoczy wodę znajdującą się nad tłokiem (zawór tłoczny zamknięty) i zasysa jednocześnie wodę do cylindra (zawór ssawny otwarty).
Zasada działania pomp skrzydełkowych jest podobna do działania pomp tłokowych, z tym że zamiast tłoka, którego ruchy odbywają się w kierunku pionowym w dół i w górę, w pompie skrzydełkowej odbywa się ruch wahadłowy skrzydełek^ do których są umocowane klapy tłoczne (promocja 3 w 1).

Pompy dwutłokowe i skrzydełkowe mogą zasysać wodę najwyżej z głębokości 6-7 m i tłoczyć na wysokość 20-30 m. Wydajność tych pomp jest zależna od średnicy cylindra, średnicy rury ssawnej i tłocznej oraz wysokości tłoczenia i waha się w granicach od 20 do 100 1/min. Dla wodociągów o większej wydajności i wymaganym większym ciśnieniu używa się pomp odśrodkowych o napędzie elektrycznym.
Działanie takich pomp polega na tym, że podczas obracania się wirnika woda wypełniająca kanały między łopatkami wirnika pod działaniem siły odśrodkowej - z dużą prędkością przechodzi do komory spiralnej pompy, a następnie do przewodu tłocznego. Należy przy tym zaznaczyć, że w środkowej części pompy, tj. przed wlotem wody do wirnika, wytwarza się przestrzeń z rozrzedzonym powietrzem, wskutek czego woda pod działaniem ciśnienia atmosferycznego przechodzi ze źródła ujęcia do przewodu ssawnego pompy.