Woda z rur spustowych

W celu ustalenia przyczyny nieszczelności izolacji dokonano oględzin dachu. Pod odsłonięciu izolacji wycięto próbki dla przeprowadzenia badań. Podczas wycinania próbek zarówno pomiędzy papą i betonem, jak i pomiędzy poszczególnymi warstwami papy zauważono soczewki lodowe. Utworzyły się one przypuszczalnie z wody, która przedostawała się do warstw izolacyjnych podczas słot jesiennych i zamarzła z nastaniem mrozów (program uprawnienia budowlane na komputer).
Podczas oględzin stwierdzono również, że większość rur spustowych jest całkowicie wypełniona lodem.

Niektóre z nich były uszkodzone i oblodzone także zewnątrz.
Powstania usterki w izolacji wodoszczelnej dachu należało dopatrywać się w jednoczesnym występowaniu różnych czynników.
W omawianym przypadku zastosowano rury spustowe wewnętrzne, przy czym niebezpieczeństwo piętrzenia się wody w korytach zostało spotęgowane wskutek tego, że średnice rur spustowych wynosiły zaledwie 10 cm (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wodę z rur spustowych odprowadzano do rowów za pośrednictwem płytkich kanałów zamkniętych (pod rampami), a nie za pośrednictwem żygaczy, co zwiększyło możliwość zamarzania wody w rurach. Woda z dachu może dostać się do rur spustowych jedynie po wsiąknięciu do warstwy piasku i przesączeniu się przez filtr żwirowy, otaczający kołpak
umieszczony nad lejem rury spustowej.

Takie rozwiązanie kryje w sobie niebezpieczeństwo zatkania się po pewnym czasie drenażu oraz oczek kołpaka, a zimą łatwiej może powstać oblodzenie wokół leja, co z kolei grozi spiętrzeniem się wody w korycie na dłuższy okres czasu (uprawnienia budowlane). Konserwacja tych miejsc jest utrudniona, ponieważ bezpośredni do nich dostęp jest niemożliwy. Najmniej kłopotów sprawiłoby odprowadzanie wody z dachów bezpośrednio do rynny wiszącej lub w ogóle bez rynny poprzez okap. Należałoby jedynie zastosować krawężniki betonowe do obramowania warstwy ziemi na dachu. Krawężniki powinny mieć na dole szczeliny, przez które mogłaby przeciekać woda. Przy szczelinach należałoby ułożyć drenaż żwirowy.
Można by również zastosować rozwiązanie, w którym warstwa ziemi i żwiru byłaby zabezpieczona przed spełzaniem po dachu pionową listwą żwirową z blachy cynkowej z otworami na dole, jak to się stosuje na tarasach krytych cementem drzewnym (program egzamin ustny).

Spadki w korycie

Jak należało wnosić z obserwacji poczynionych podczas oględzin odkrywki izolacji i pobranej próbki izolacji, w korytach układano role papy prostopadle do osi koryta (okapu), a na połaciach dachowych - równolegle do okapu. Rozwiązanie takie jest na ogół poprawne. Przejście jednak z układania pasów w jednym kierunku do układania pasów w drugim kierunku wymagało specjalnego opracowania, uwzględniającego zasady projektowania izolacji wodoszczelnych (opinie o programie).

Po zbadaniu wyżej wspomnianej próbki stwierdzono, że styki podłużnych pasów papy z poprzecznymi pasami papy zastosowano w tym samym miejscu bez ich wzajemnego przestawienia co najmniej o szerokość zakładu. W ten sposób w jednym miejscu znalazła się większa ilość warstw papy. Powstały zatem miejsca, w których wodoszczelność izolacji, szczególnie w niekorzystnych okolicznościach, mogła okazać się gorsza od wodoszczelności pozostałej powierzchni.
Spadki w korycie w kierunku rur spustowych były minimalne.

Po usunięciu warstwy piasku z pokrycia dachowego można było przy dokonywaniu oględzin zauważyć miejsca w korycie, gdzie praktycznie spadku nie było (segregator aktów prawnych). Jeżeli się zważy, że woda z dachu miała spływać nie powierzchniowo, lecz wewnątrz w warstwie piasku, to odpływ tej wody w kierunku rur spustowych był jeszcze bardziej utrudniony.
Jak wynikało ze szczegółowych analiz użytych materiałów, stosowany na gorąco lepik budził wątpliwości co do przydatności do omawianej izolacji. Kruchość tego lepiku jeszcze w stosunkowo wysokich temperaturach (ok. + 4°C) i mała przyczepność do papy czyniły go praktycznie nieprzydatnym do izolacji wodoszczelnej omawianego typu, narażonej na działanie temperatur od - 20 do + 40°C (promocja 3 w 1).