Woreczek perłowy

Na temat powstawania pereł utrzymują się jeszcze dzisiaj dwa poglądy. Według pierwszego wskutek zmian w tworzeniu przez płaszcz wydzieliny potrzebnej do wzrostu skorupy oddziela się nabłonek płaszczowy, przenikając głębiej w tkankę łączną, gdzie tworzy się woreczek perłowy, a w nim perła; perły takie nie mają jądra. Według drugiego poglądu przyczyną tworzenia się pereł jest przenikanie do skorupy obcego ciała (program uprawnienia budowlane na komputer).

Może nim być składnik mineralny, jak ziarnko piasku lub jakiś okruch organiczny, np. jajo tasiemca, nicienia czy też nawet sam pasożyt o bardzo małych rozmiarach. Stanowią one ośrodki (jądra), dokoła których wydzielająca się masa perłowa układa się w koncentryczne warstewki. Pogląd ten został poparty wieloma doświadczeniami i uznany za słuszny (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Przeprowadzone badania wykazały, że przez drażnienie płaszcza małża za pośrednictwem prądów o wysokiej częstotliwości drgań i fal ultradźwiękowych można wywołać procesy powodujące wytworzenie perły. Perły otrzymane w ten sposób nie należą jednak do wartościowych.

Własności pereł. Dzięki pewnej przezroczystości powierzchniowej warstwy perły powstają zjawiska optyczne, które wywołują połysk i grę barw. Własności te podnoszą piękność pereł oraz ich wartość. Najpiękniejszy połysk, określany nazwą „wschodniego” (orient), mają perły pochodzące z Zatoki Perskiej i Oceanu Indyjskiego, zwłaszcza poławiane w pobliżu Cejlonu (uprawnienia budowlane).
Połysk pereł zależy od interferencji promieni świetlnych odbitych od cieniutkich płytek masy perłowej i jeszcze znacznie cieńszych warstewek spajającej je konchioliny. Zjawisku temu towarzyszy ponadto interferencja promieni załamujących się na delikatnych i gołym okiem niedostrzegalnych nierównościach powierzchni perły.

Najpiękniejszy połysk mają te perły, których warstwa powierzchniowa (osłonka) jest utworzona tylko z masy perłowej. W perłach, w których tuż pod powierzchnią nagromadziła się konchioliną, połysk jest słabszy i bardziej matowy. Perły hodowane sztucznie nie mają tak pięknego połysku jak perły prawdziwe (program egzamin ustny). Spowodowane jest to tym, że znaczną część perły hodowanej stanowi sztuczne jądro, które jest nieprzezroczyste i nie pozwala na występowanie takich zjawisk optycznych, jakie zachodzą na powierzchni pereł prawdziwych.

Perły prawdziwe

Twardość pereł, odpowiadająca twardości aragonitu, wynos 3,5-4 w skali Mohsa. Zarówno w wewnętrznej, jak i w środkowej warstwie skorupy kryształki aragonitu są ustawione prostopadle do powierzchni warstw. Każda perła ma podobną budowę warstwową oraz zbliżony skład chemiczny (opinie o programie).

Głównym składnikiem jest aragonit, tj. węglan wapnia, występujący w ilości 10%. Resztę stanowi substancja organiczna (konchiolina) i woda. Dokoła punktu środkowego stanowiącego jądro perły, układają się koncentrycznie warstewki z ułożonych wachlarzykowato małych odznaczają się dużą wytrzymałością i nie ulegają łatwo zgnieceniu i rozkruszeniu. Prawdopodobnie wytrzymałość ta ma związek ze spojeniem płytek aragonitowych przez konchiolinę. Perły odznaczają się też pewną sprężystością. Perły prawdziwe rzucone aa szklaną płytę z wysokości 70 cm odbijają się od niej na wysokość 30-40 cm; jeszcze wyżej odbijają się perły hodowane (segregator aktów prawnych).

Od stosunku ilościowego masy perłowej do konehioliny zależy barwa pereł, która może być rozmaita. Perły czystobiałe, srebrzyste lub iryzujące, niebieskawoszare, składają się tylko z masy perłowej; żółte natomiast, brunatne i czarne zawdzięczają swą barwę substancji rogowej.

Barwa perły jest tym ciemniejsza, im bliżej powierzchni perły i w większym nagromadzeniu występuje konchiolina. Niektóre gatunki małży tworzą perły o niezwykłych barwach. Na przykład z Indii pochodzą perły bladoróżowe, z Cejlonu bladożółte, z Meksyku czarnobrunatne, Japonia dostarcza pereł jasnozielonawych, Australia białych, Kalifornia różowoczerwonych, a z Zatoki Meksykańskiej pochodzą perły czarne (promocja 3 w 1).