Wpływ drugorzędnych składników

Wpływ drugorzędnych składników na wytrzymałość zaczynu cementowego nie był dokładnie badany, ponieważ nie przypuszczano, aby składniki te miały istotny wpływ na wytrzymałość. Przypuszcza się, że K_zO zastępuje jedną molekułę CaO w C₂S, z czym związany jest wzrost zawartości C₃S powyżej zawartości obliczeniowej (program uprawnienia budowlane na komputer). Badania efektu obecności alkaliów wykazały, że ich zawartość silnie wpływa na wzrost wytrzymałości powyżej 28 dni; tym mniej wzrasta wytrzymałość, im większa jest zawartość alkaliów.

Potwierdzone to zostało przez statystyczne badania wytrzymałości kilkuset cementów dostępnych w handlu. Mały wzrost wytrzymałości między 3 a 28 dniem słuszniej byłoby przypisać obecności w cemencie rozpuszczalnego w wodzie K_aO. Z drugiej strony przy całkowitej nieobecności alkaliów wzrost wytrzymałości zaczynu cementowego we wczesnym okresie może być wyjątkowo mały. Wydaje się zatem, że rola alkaliów w rozwoju wytrzymałości zaczynu cementowego nie jest jeszcze dokładnie zbadana (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wiadomo, że alkalia reagują z tzw. kruszywami reaktywnymi alkalicznie, a cementy używane z tymi kruszywami mają często zawartość alkaliów ograniczoną do 0,6% (mierzoną jako równoważnik sody). Cementy takie nazywane są często cementami niskoalkalicznymi. Jak widać więc, alkalia są ważnym składnikiem cementu, jednak zagadnienie, jaką odgrywają one w nim rolę, czeka dopiero na wyjaśnienie. Jak już wspomniano, w czasie powstawania klinkieru cementowego w piecu, ok. 20-30% materiału przechodzi w stan płynny (uprawnienia budowlane).

Późniejsze ochłodzenie

Podczas późniejszego chłodzenia następuje krystalizacja, lecz istnieje zawsze pewna ilość materiału, która w wyniku przechłodzenia zastyga w postaci szkła. Prędkość chłodzenia klinkieru w istotny sposób wpływa na właściwości cementu. Jeśli chłodzenie przebiega tak powoli, że można uzyskać pełną krystalizację, np. w laboratorium, może wówczas nastąpić przejście, któremu to przejściu towarzyszy pęcznienie i rozdrabnianie na proszek, znane jako pylenie. Poza tym hydratyzuje zbyt powoli, aby być użytecznym materiałem wiążącym (program egzamin ustny). Jednak A1₂0₃, MgO i alkalia mogą stabilizować we wszystkich spotykanych w praktyce sytuacjach, nawet przy bardzo powolnym chłodzeniu.

Przyczyną, dla jakiej obecność szkła w klinkierze jest pożądana, jest jego wpływ na fazy krystaliczne. W temperaturze spiekania tlenki glinu i żelaza są zupełnie ciekłe i przy chłodzeniu powstają C₃A i C₄AF. Zakres wytwarzania się szkła wpływałby zatem w znacznym stopniu na te składniki, podczas gdy krzemiany - powstające głównie jako faza stała - nie miałyby na nie wpływu (opinie o programie). Należy zauważyć, że szkło zawiera stosunkowo dużo składników drugorzędnych, takich jak alkalia i MgO, które nie są w ten sposób dostępne ekstensywnej hydratacji. Z tego względu gwałtowne studzenie klinkierów o wysokiej zawartości tlenku magnezowego jest korzystne. Ponieważ gliniany są atakowane przez siarczany, zatem korzystne byłoby również występowanie tych glinianów w postaci szkła. C₃A i C₄AF w postaci szkła mogą hydratyzować dając roztwór stały C₃AH₆ i C₃FH₆, odporny na działanie siarczanów. Z drugiej strony istnieją pewne zalety małej zawartości szkła (segregator aktów prawnych).

W niektórych cementach wyższy stopień krystalizacji prowadzi do zwiększenia ilości wytwarzanego C₃S. Wyższa zawartość szkła działa również niekorzystnie na podatność cementu na zmielenie. Jak z tego widać, bardzo ważna jest możliwość ścisłej regulacji prędkości chłodzenia klinkieru, w celu uzyskania pożądanego stopnia krystalizacji. Zawartość szkła w klinkierach dostępnych w handlu, określona metodą ciepła rozpuszczania, wynosi 2-21%. Badania wykonane za pomocą mikroskopu optycznego dają wartości znacznie niższe (promocja 3 w 1).