Wskaźnik niejednorodności gruntu

Jednorodność gruntu można wyrazić za pomocą wskaźnika różnoziarnistości U (niejednorodności uziarnienia), który wyraża stosunek gdzie jest średnicą ziaren gruntu, którego 60% wagowo ma wymiary mniejsze, d 10 - jest średnicą ziaren gruntu, którego 10% wagowo ma wymiary mniejsze. Grunt mający wskaźnik różnoziarnistości mniejszy niż 2 zalicza się do gruntów o składzie równomiernym. Wskaźnik niejednorodności gruntu, którego krzywą uziarnienia pokazano na rys. 3-3, wynosi 10. Taki grunt można określić jako dobrze uziarniony piasek pylasty (program uprawnienia budowlane na komputer).

Biorąc pod uwagę cały szereg praktycznych i teoretycznych względów należy stwierdzić, że wartości otrzymane z krzywej uziarnienia są jedynie przybliżone. Definicja dużych ziaren różni się od definicji drobnych ziaren lub cząstek. Wierność krzywych uziarnienia gruntów drobnoziarnistych jest mniejsza niż gruntów gruboziarnistych. W przypadku poddania gruntu procesowi chemicznego lub mechanicznego ulepszenia przed badaniem uziarnienia, zmienia się zwykle wynik badania, szczególnie przy analizie areometrycznej (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Jednakże nawet w przypadku otrzymania dokładnej krzywej uziarnienia dane takie mają jedynie ograniczone znaczenie. Chociaż układ i właściwości gruntów niespoistych zależą przeważnie od wymiarów ziaren, to w gruntach spoistych zazwyczaj są bardziej zależne od geologicznych warunków ich powstania niż od wymiarów cząstek. Mimo niedokładności i poważnych ograniczeń, krzywe uziarnienia, a szczególnie krzywe piasków i pyłów, mają znaczenie praktyczne. Zarówno teoria, jak i badania laboratoryjne wykazują, że przepuszczalność i włoskowatość gruntu zależą w pewnym stopniu od rzeczywistej średnicy ziarna lub cząstki (uprawnienia budowlane). Zależności te omawia się w dalszej części książki.

Granica płynności

Metoda projektowania filtrów odwrotnych w zaporach wodnych, wałach ochronnych (przeciwpowodziowych) itp. wyzyskuje krzywe uziarnienia gruntów wchodzących w ich skład (program egzamin ustny). Metoda ta opiera się na zależności
  Granice Atterberga i związane z nimi zależności okazały się bardzo użyteczne przy rozpoznawaniu i klasyfikacji gruntów, co przedstawiono w następnym punkcie. Wartości granic używa się często do sprawdzania przydatności gruntu do wykonania nasypów oraz w semiempirycznych metodach projektowania. Wskaźnik plastyczności, oznaczający granice wilgotności, w których grunt pozostaje plastyczny, oraz wskaźnik płynności, oznaczający bliskość gruntu naturalnego do osiągnięcia granicy płynności, są szczególnie użytecznymi właściwościami gruntu. Należy jednak zdawać sobie sprawę, że wszystkie wartości graniczne oraz wskaźniki, z wyjątkiem granicy skurczalności, ustala się z próbek gruntu przerobionych w jednolitą mieszaninę wody z gruntem (opinie o programie). Dlatego też granice nie odzwierciedlają struktury gruntu oraz pierwotnych powiązań między cząstkami, które mogły istnieć w gruncie naturalnym, a zostały zniszczone podczas przygotowywania próbki do wyznaczenia wartości granic.

Bezpośrednie podejście do rozwiązywania zagadnień geotechniki polega na wyznaczeniu potrzebnych właściwości gruntu, a następnie na zastosowaniu ich w odpowiednich związkach liczbowych (segregator aktów prawnych). Oto trzy przykłady takiego ujęcia:

1. W celu określenia ilości przepływającej wody przez próbkę gruntu należy wyznaczyć współczynnik filtracji tego gruntu, a następnie użyć go w siatce przepływu i prawie Darcy’ego do wyznaczania przepływu.
2. Do określenia osiadania budynku należy ustalić ściśliwość gruntu, a następnie wstawić jej wartość do równań na osiadanie gruntu opartych na teorii konsolidacji Terzaghiego.
3. Aby ocenić stateczność zbocza, należy wyznaczyć opór gruntu na ścinanie, a następnie otrzymaną wartość podstawić w odpowiednie wzory statyczne.

Wyznaczenie podstawowych właściwości gruntu, jak przepuszczalność, ściśliwość i wytrzymałość może być trudne i wymagać dużego nakładu pracy (promocja 3 w 1).