Współczynnik jakości wytrzymałościowej

Ani w Polsce, ani w innych krajach nie ma dotychczas norm ujmujących przebieg badania wytrzymałości na zmęczenie; mimo to próba ta nabiera coraz większego znaczenia (program uprawnienia budowlane na komputer).
Współczynnik jakości wytrzymałościowej określa się także mianem wartości właściwej, a przy wytrzymałości na rozciąganie mianem samozerwalności. Określa on wyrażoną w metrach lub kilometrach długość pręta o przekroju 1 cm2, przy której materiał ulegnie zgnieceniu lub rozerwaniu pod wpływem własnego ciężaru.

Podany powyżej wzór uwydatnia fakt, że techniczna wartość drewna jest tym wyższa, im większa jest jego wytrzymałość, a im mniejszy jego ciężar właściwy. Jest to ważne zwłaszcza w lotnictwie (poza tym w budowie wagonów, pojazdów, statków, maszyn, sprzętu sportowego), gdzie warunek lekkości odgrywa decydującą rolę, gdyż ciężar konstrukcji jest z góry określony. Stosując drewno o mniejszej wytrzymałości, lecz równocześnie o znacznie mniejszym ciężarze właściwym niż metale, można przy tym samym ciężarze uzyskać z drewna konstrukcje bardziej wytrzymałe niż z metalu. W ten sposób dochodzi się do paradoksalnego na pozór wniosku, że drewno (przy tym samym ciężarze) jest bardziej wytrzymałe niż stal (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Tę właśnie jakościową charakterystykę materiału daje współczynnik jakości wytrzymałościowej umożliwiający bezpośrednio porównanie drewna z innymi materiałami.
Porównawcze zestawienie współczynnika jakości wytrzymałościowej drewna i metali.
Zarówno tabela, jak i wykres wskazują na wysokie współczynniki jakości drewna w porównaniu z metalami (uprawnienia budowlane).

Współczynniki jakości poszczególnych metali

Współczynniki jakości poszczególnych metali są wielkością w przybliżeniu stałą. Natomiast współczynnik jakości drewna ulega w ramach tego samego gatunku zmianom w zależności od warunków wzrostu, ciężaru właściwego, udziału drewna wczesnego i późnego, wilgotności i innych warunków. Ten czynnik zmienności stanowi poważną cechę ujemną w porównawczej ocenie jakości drewna i metali; stwarza on konieczność sortowania drewna na sortymenty wysokiej i niskiej jakości (program egzamin ustny).

Współczynniki jakości poszczególnych gatunków drewna wyrażone wzorem J-(10m), a więc w wartościach 100 razy i większych niż w poprzedniej tabeli. Jest to normalnie przyjęty sposób wyrażania współczynnika jakości drewna, jeśli nie chodzi o porównanie z metalami.
Twardość wykazuje duże zróżnicowanie w zależności od przekroju drewna; przekrój poprzeczny wykazuje twardość znacznie wyższą od przekrojów podłużnych.
Twardość jest to opór, jaki stawia materiał ciałom wciskanym w jego powierzchnię (opinie o programie).

Twardość wyraża się w kG/cm2 lub w kG/mm2. W porównaniu z innymi materiałami określanie twardości drewna przedstawia większe trudności; wchodzi tu w grę niejednorodna budowa drewna, a w ślad za tym różnorodna twardość zależnie od budowy drewna (słoistość) i od badanego przekroju oraz wpływ wilgotności. Twardość wywiera istotny wpływ na przebieg obróbki drewna; wpływ ten zależy od sposobu obróbki i od rodzaju stosowanych narzędzi. Przy obróbce siekierą lub toporem wchodzi w grę łupiące działanie narzędzia, przy obróbce skrawaniem odgrywa rolę rodzaj, sposób i kierunek skrawania (piłowanie, skrawanie, wiercenie) (segregator aktów prawnych). Uwzględniając powyższe czynniki, należy twardość traktować jako wartość względną pozwalającą na porównawczą ocenę poszczególnych gatunków czy próbek drewna.

Porównywać z sobą można tylko wyniki otrzymane przy stosowaniu tej samej metody badania. Myślą przewodnią szeregu opracowań było stworzenie metody, która pozwalałaby na podstawie badania twardości dokonywać oceny innych własności drewna. Próby te nie dały wyników nadających się do uogólnienia (promocja 3 w 1).

Pierwsze projekty metodyki badania twardości zostały podane przez Biisgena (1904). Metoda ta oparta była na wbijaniu w drewno stalowej igły o określonej grubości na stałą głębokość 2 mm.