Współczynnik pochłaniania

Najwyższe wymagania techniczne stawia się drewnu przy budowie instrumentów smyczkowych. Drewno takie poddaje się próbie akustycznej, określając jakość dźwięku i czas trwania wibracji. Zasadniczy ton deszczułki decyduje w dużym stopniu o charakterze brzmienia instrumentu. Deszczułka dobrze wyschnięta, o dźwięku jasnym, silnym, długo wibrującym (małe wewnętrzne tarcie) świadczy o dobrej jakości drewna (program uprawnienia budowlane na komputer).
Materiał mający spełniać rolę materiału dźwiękochłonnego musi mieć możliwie wysoki i możliwie równomierny współczynnik pochłaniania dla zakresów częstotliwości 128 - 512 - 1024 - 2048 - 4096 okresów na sekundę oraz wysoką średnią izolacyjność przy podanych częstotliwościach.

Współczynnik pochłaniania jest to stosunek energii dźwiękowej pochłoniętej do energii dźwiękowej padającej na dany materiał. Współczynnik pochłaniania charakteryzuje dźwiękochłonność materiału (program uprawnienia budowlane na ANDROID)
Niejednorodność, mały ciężar właściwy i porowatość zwiększają współczynnik pochłaniania, a tym samym dźwiękochłonność materiału.
Drewno ma niezbyt dużą dźwiękochłonnosć. Dla zwiększenia jej wykonuje się płyty z prasowanych włókien, wiórów lub trocin, które są bardziej porowate i bardziej dźwiękochłonne niż drewno. Dalsze zwiększenie czyli D„ = i2 - h db, gdzie i, i i, oznaczają intensywność dźwięku (hałasu) po zewnętrznej i po wewnętrznej stronie przegrody.

Jeżeli np. intensywność hałasu na ulicy wynosi 80 db, a w sąsiadującym z ulicą pomieszczeniu 30 db, to ściana ma izolacyjność równą 50 db. Izolacyjność materiału zależy od jego oporności dźwiękowej, tłumienia wewnętrznego i tłumienia przez promieniowanie (uprawnienia budowlane).
Płyty budowlane z drewna oraz płyty pilśniowe dają dobrą izolację cieplną i dźwiękową.

Tarcie

Tarcie jest to siła, która powstaje w płaszczyźnie styku dwóch ciał (z tego samego materiału lub z różnych materiałów) i przeciwdziała istniejącemu lub mogącemu zaistnieć ruchowi; ujawnia się ono przy toczeniu lub ślizganiu jednego ciała po drugim i odgrywa istotną rolę w szeregu zjawisk fizycznych i technicznych (program egzamin ustny). Przyczynę tarcia stanowi szorstkość powierzchni i wzajemne działanie (siły międzycząsteczkowe) cząstek stykających się powierzchni. Tarcie zależy od rodzaju materiału i od szorstkości albo gładkości powierzchni ciała poruszającego się i ciała, po którym się ono porusza. Mianem współczynnika tarcia określa się stosunek siły tarcia T do wielkości nacisku N działającego prostopadle do powierzchni (opinie o programie).

Współczynnik tarcia zmienia się w zależności od materiału stykających się ciał, od stanu obróbki i od czystości powierzchni, od pokrycia warstwą wilgoci lub warstwą smaru, od wielkości nacisku, od stanu ciała (spoczynek, toczenie, ślizganie się) itd. Tarcie zmniejsza się przy pokryciu powierzchni smarami lub tłuszczami, gdyż smar tworzy dobrze przylegającą powłokę, która wyrównuje niedokładności powierzchni. Wyróżnia się tarcie ślizgowe suche (bez smaru) oraz tarcie ślizgowe mokre lub ciekłe, które zachodzi między warstwami substancji pokrywającej powierzchnię. Wartość pośrednią stanowi tarcie półciekłe, przy którym warstwa smaru obniża tarcie stykających się powierzchni.

Wyróżnia się współczynnik tarcia spoczynkowego, który wchodzi w grę wówczas, gdy ciało spoczywa na równi pochyłej o większym lub mniejszym kącie nachylenia, oraz współczynniki tarcia-ślizgowego suchego, ciekłego i półciekłego (segregator aktów prawnych). Współczynniki tarcia spoczynkowego są większe od współczynników tarcia w ruchu; współczynniki tarcia w ruchu zmniejszają się w miarę wzrostu szybkości mchu.

Drewno miękkie ma znacznie wyższy współczynnik tarcia niż żeliwo lub brąz; własność tę wykorzystuje się w sprzęgłach (promocja 3 w 1).
Wielkość współczynnika tarcia drewna zmienia się zależnie od stopnia obróbki. Gaber podaje współczynnik tarcia drewna w stosunku do drewna przy powierzchniach szorstkich (rzaz trakowy) w wysokości n = 0,22—0,55, przy jednej powierzchni szorstkiej, a drugiej gładzonej 0,32-0,42, przy obydwóch powierzchniach gładzonych 0,17-0,28.