Współczynnik rozmieszczenia wyrobów

Piece konwejerowe (przenośnikowe). Szybkościowo warunki wypalania uzyskuje się przy jednowarstwowym rozmieszczeniu wyrobów na przenośniku z dostatecznie wytrzymałego i term o odpornego materiału. Przy jednowarstwowym rozmieszczeniu wyrobów o nieznacznej wysokości pole temperaturowe, na przekroju kanału jest równomierne. Uzyskanie tej równomierności przedstawia, jak już wspomniano wyżej, duże trudności w piecach tunelowych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Piece konwejerowe mają niewielkie wymiary i małą pojemność cieplną, tj. małą bezwładność cieplną. Dlatego można je szybko uruchamiać i szybko zatrzymywać. W piecach tych istnieje możliwość automatyzacji ustawiania, wypalania i wyładunku wyrobów (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wadą tych pieców jest bardzo mały współczynnik rozmieszczenia wyrobów w jednostce pojemności pieca, co zresztą w znacznym stopniu może być skompensowane dużą szybkością wypalania, granicznie dopuszczalną dla danej gliny lub masy w optymalnych warunkach wymiany ciepła i rozszerzeniem kanału pieca. W związku z tym w piecach konwejerowych lub, jak nazywa się je nieraz, szczelinowych buduje się możliwie jak najszerszy trzon przy bardzo niewielkiej wysokości kanału piecowego, odpowiadającej prawie sumarycznej wysokości wyrobu i podłoża (płyty, podstawki, pojemniki itp.) (uprawnienia budowlane).

Lepsze wykorzystanie pojemności roboczego kanału pieca może być osiągnięte, gdy wysokości wyrobów z podkładkowym materiałem pomocniczym będą takie same, jakie zostały przyjęte w projekcie. Warunek ten ogranicza wypalanie do określonego dla danego pieca asortymentu wyrobów, ale zarazem stwarza możliwości budowy linii automatycznej (program egzamin ustny).

Piece konwejerowe

Ponieważ odpada konieczność budowy półek na wózku piecowym, masa materiału pomocniczego korzystnie zmniejsza się w stosunku do masy wyrobów, np. do 2:1 przy wypalaniu porcelany stołowej i fajansu. Ponadto zmniejsza się 10-20 razy ogólna masa pieców i mogą one być rozmieszczone na drugich i trzecich piętrach, nie wymagając przy tym rozwiniętego systemu dróg transportowych i rezerwowych (opinie o programie).

Piece konwejerowe pozwalają na doprowadzanie energii z góry i z dołu. Wypalanie takie zostało omówione przez Koracha-Mora i zrealizowane we Włoszech w piecach elektrycznych z kanthalowymi elementami grzejnymi. Systemowi obustronnego nagrzewania Korach nadał nazwę „sandwicz”; wykazał on, że czas wypalania jest proporcjonalny do kwadratu wysokości ustawki i doszedł do istotnego wniosku o konieczności zwiększenia szerokości przekroju ustawki w celu zwiększenia wydajności pieca.

Duże trudności przy projektowaniu pieców konwejerowych stwarza konstrukcja i materiał ruchomego trzonu. Zagadnienie to ma znaczenie dla wszystkich gałęzi przemysłu ceramicznego. Obecnie rozróżnia się co najmniej siedem rodzajów urządzeń stosowanych w przemyśle, przenoszących w piecu wyroby w jednej warstwie poziomo: siatka, rolki, przenośniki kroczące, platformy saniowe, wózki, stoliki lub kołyski na przenośniku łańcuchowym, płyty na poduszce „powietrznej” (segregator aktów prawnych).

Piece konwejerowe z trzonem siatkowym. Siatka wykonana jest z żaroodpornego stopu chromoniklowego. Drut siatki poddaje się uprzednio obróbce termicznej, np. nagrzewa się do temperatury 1200°C, wygrzewa 5 h i studzi na powietrzu lub w wodzie. Wskazano jest splatanie siatek do trzonu pieców w wyspecjalizowanym zakładzie. Do mechanicznego splatania siatek stosuje się w warunkach lokalnych drut o średnicy 3 mm, a do prętów stabilizujących (usztywniających) drut o średnicy “) mm.  Czas użytkowania trzonu siatkowego w temperaturze 800°C wynosi, zależnie od warunków obciążenia, od 0,5 do 1,5 roku (promocja 3 w 1). Trzon siatkowy jest wygodny przy wypalaniu drobnych lekkich wyrobów bez użycia podstawek z zastosowaniem obustronnego nagrzewania bezpośredniego lub w muflach.