Wyciągi jednospadkowe

Ts na wykresie można obliczyć jako sumę wysokości sani oraz zanurzenia kadłuba (przy swobodnym pływaniu po wodowaniu), które powinien podać projektodawca statku lub użytkownik pochylni (program uprawnienia budowlane na komputer).
Ze względu na większy spadek a pochylni poprzecznej, nie można tu zapominać o konieczności rozkładu siły obciążającej na składową prostopadłą i równoległą do powierzchni pochylni.
Mnogość kryteriów sprawia, że istnieje duża liczba rodzajów wyciągów, rozmaicie rozwiązywanych. Niżej omówiono jedynie niektóre, najczęściej spotykane typy wyciągów, co rzecz jasna nie wyklucza jeszcze innego ich zaprojektowania.

Wyciągi jednospadkowe, w których stanowiska znajdują się na przedłużeniu płaskiej powierzchni operacyjnej w tym samym spadku co i ona. Zaletą takiego rozwiązania jest prostota układu i nieskomplikowana manipulacja statkami, wadą mała przelotowość slipu, równa 1 jn, gdzie n - liczba równocześnie obsługiwanych statków. Slipy takie wymagają wyposażenia w wózki o przekroju trójkątnym lub z kołami o nierównej średnicy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Gdy tereny stoczniowe są nisko położone może to przysporzyć kosztów i kłopotów technicznych, zwłaszcza jeżeli przewidywana jest większa liczba stanowisk.

Zwykle slipy takie mają dwa, najwyżej trzy stanowiska, chyba, że przeznaczone są do montażu seryjnych, równocześnie wykonywanych i w tym samym mniej więcej czasie wodowanych statków (uprawnienia budowlane).
Wyciągi dwuspadkowe, w których stanowiska znajdują się również na przedłużeniu pochylni wyciągowej, ale położone są poziomo.
Rozwiązanie to odznacza się tą samą prostotą rozplanowania i manipulacji co poprzednie, zaletą zaś jego jest, że stanowiska i maszynownia są tutaj niżej położone, a poza tym większa jest stateczność wózków na stanowiskach. Przelotowość wyciągu jest taka sama jak poprzednio (program egzamin ustny).

Wyciągi łukowe

Na wyciągach tego rodzaju używa się jednej kondygnacji wózków o przekroju prostokątnym (pomost nośny równoległy do płaszczyzny przechodzącej przez osie kół), co wymaga ułożenia osobnych szyn dla kół przednich i osobnych dla tylnych. Na powierzchni pochyłej wyciągu szyny dla kół odlądowych wózka leżą niżej od szyn dla kół odwodnych. W tym samym przekroju pionowym szyny dla kół odwodnych znajdują się o b tg a (gdzie b - odstęp osi w wózku, a - kąt pochylenia powierzchni operacyjnej) wyżej niż szyny kół odlądowych, co wymaga odpowiedniego skonstruowania podtorza. Stosownie do powyższego także i załom szyn dla kół tylnych na przejściu pomiędzy pochyłą a poziomą częścią powierzchni operacyjnej jest w stosunku do załomu szyn dla kół przednich przesunięty w tył, ku lądowi, o wartość b (opinie o programie).

Wyciągi łukowe o profilu łukowym powierzchni operacyjnej, a stanowiskach poziomych, mają te same zalety co dwuspadkowe, a ponadto dają pewne skrócenie powierzchni operacyjnej. Tu również w użyciu są wózki o przekroju prostokątnym, a zatem szyny kół odlądowych muszą być przesunięte o b ku lądowi w stosunku do szyn dla kół odwodnych. Pozostałe uwagi - jak wyżej.
Wyciągi ze stanowiskami bocznymi stanowią rozwiązanie o dużej przelotowości, ze współczynnikiem równym 1 (segregator aktów prawnych).

Powierzchnia operacyjna składa się tu z dwu części: pochyłej lub łukowej i poziomej, przy czym tę ostatnią układa się nieco wyżej niż SW w zagłębiu położonym niżej w stosunku do otaczających terenów. Stanowiska znajdują się z obu stron poziomej części powierzchni operacyjnej, na poziomie wyższym, odpowiadającym wysokości wózka dolnej kondygnacji.
Na tego rodzaju wyciągach używa się dwu kondygnacji wózków (promocja 3 w 1).

Wózki dolne główne, poruszają się po szynach leżących na powierzchni operacyjnej, w kierunku prostopadłym do brzegu. Na wózkach tych ułożone są szyny skierowane pod kątem prostym do kierunku wyciągania, a na nich znajdują się wózki górne (albo pomocnicze), na których dopiero osiada wyciągany czy spuszczany statek.