Naparzanie niskoprężne betonu

Naparzanie niskoprężne betonu spowodowało wzrost jego wytrzymałości w ciągu 24 godzin do 77% wytrzymałości normowej. Beton ze spiekanych glin pęczniejących-keramzyt u (program uprawnienia budowlane na komputer). Wytrzymałość betonu może się zmieniać w dość znacznych granicach w zależności od ilości spoiwa, struktury betonu oraz ciężaru nasypowego samego kruszywa. Ciężar keramzytu w zależności od przebiegu procesu technologicznego i rodzaju surowca może wahać się w granicach od 300 do 900 kG/m3.

Charakterystyczną własnością keramzytu wynikającą ze sposobu grudkowania gliny oraz technologii wypału jest bardzo mały udział frakcji do 5 mm (program uprawnienia budowlane na komputer). Nie przekracza on zazwyczaj 15% i nie zawiera praktycznie frakcji 0-1 mm. Zastosowana przez firmę Lcca plastyczna metoda produkcji pozwala na podniesienie zawartości frakcji 0-5 mm do 30%. Do betonów jamistych należy stosować frakcje grubsze 4-10, 10-20 mm lub 20-40 mm. Do betonów półzwartych zaleca się następujący udział frakcji: 0-5 mm - 30%, 5-10 mm - 35%, 10-20 mm - 35%. Betony zwarte w praktyce uzyskać można przez stosowanie piasku naturalnego (w ilości 550-600 kG/m3) lub dodatku innych drobnych frakcji kruszyw łamanych, np. agloporytu z łupków, glin, czy żużli itp. W Związku Radzieckim stosuje się również kruszenie keramzytu (uprawnienia budowlane). Powoduje to jednak naruszenie struktury oraz usunięcie spieczonej twardej otoczki. Kruszenie keramzytu jest uzasadnione w przypadku otrzymywania dużych spieków w formie brył (tzw. kozłów) lub ewentualnie frakcji powyżej 20 mm mającej ograniczone zastosowanie.

W badaniach Frajfelda na próbkach 0 12 : h = 36 cm wykonanych z keramzytu z piaskiem naturalnym, otrzymano przy obciążeniu do naprężeń 0,49 R po 31 dniach odkształcenia pełzania większe o 20% od odpowiednich wartości dla betonu zwykłego (program egzamin ustny).
Badania odkształceń pełzania keramzytobetonu przeprowadzone przez Radkiewicza na prostopadłościanach 15x15x60 i 20x20x80 cm w warunkach zmiennej wilgotności, po okresie 1 roku wykazały średnią wartość pełzania równą 0,6 mm/m. Próbki były obciążone w wieku 14 dni do naprężeń 0,5 R. W podobnych warunkach badane próbki z betonu zwykłego miały wartość pełzania równą ok. 0,5 mm/m. W badaniach Korowkina pełzania próbek 12x12x48 cm z betonu na łamanym kruszywie keramzytowym YO = °>8 T/m3 i piasku keramzytowym, przy ilości cementu 335 kG/m3 oraz obciążeniu do naprężeń 0,31 R, końcowa wielkość pełzania wynosiła 0,47 mm/m.

Typowy przebieg pełzania keramzytobetonu

Typowy przebieg pełzania keramzytobetonu przy różnych zakresach naprężeń wg badań Jonesa, Hirscha, Stephensona (opinie o programie). Wszystkie próbki były obciążone w wieku 14 dni przy wytrzymałości 240-270 kG/cm.

Beton ze spiekanych popiołów lotnych. Betony te mogą być wykonywane jako jamiste, półzwarte i zwarte. Dotychczasowe doświadczenia krajowe opierają się w zasadzie wyłącznie na kruszywie wyprodukowanym w skali laboratoryjnej względnie półtechnicznej. Cajzner badając własności kruszywa spiekanego w małym doświadczalnym piecu szybowym uzyskał betony o wytrzymałości 100-170 kG/cm* i ciężarze objętościowym (po 28 dniach) 1660-1860 kG/m3 (segregator aktów prawnych). Kowalenko, badając kruszywo ze spiekanych popiołów lotnych w czaszy przy zastosowaniu „dmuchu” powietrza, uzyskał betony o większych wytrzymałościach. Należy zaznaczyć, że również i jakość użytego kruszywa była lepsza. Na uwagę zasługuje stosunkowo niski ciężar objętościowy betonu w porównaniu do podobnych betonów z innych kruszyw lekkich.

Turowicz, stosując kruszywo spiekane z popiołów lotnych z węgla brunatnego z elektrowni Turoszów, uzyskał, stosując 450 kg/m3 cementu 350, betony o wytrzymałościach przekraczających nieco 200 kG/cm2 przy ciężarze) objętościowym poniżej 1300 kG/ml Według danych angielskiej firmy Lytag spiekającej popioły lotne w skali przemysłowej na taśmie aglomeracyjnej, z kruszywa tego otrzymać można betony jamiste o wytrzymałości 40-60 kG/cm2, półzwarte o wytrzymałości 70-M70 kG/cm2 i zwarte do 420 kG/cm2 (promocja 3 w 1).

Wydaje się jednak, że uzyskanie tak wysokich wytrzymałości przy stosunkowo bardzo małym zużyciu cementu było możliwe jedynie w szczególnie korzystnych warunkach laboratoryjnych.