Wydajność farb

W celu szybkiego zbadania, czy farba uległa zmianie pod wpływem wapna wykonuje się następującą próbę: kilka gramów farby zadaje się wodą; otrzymaną rzadką zawiesinę wlewa się do butelki i silnie wstrząsa. Dobra farba nie powinna pływać na powierzchni wody, lecz powinna rozmieszać się w niej równomiernie (program uprawnienia budowlane na komputer).

Dodając do butelki małą ilość suchego wapna lub ciasta wapiennego, obserwujemy, czy farba nie ulega zmianie.
Zdolność barwienia zależy od stopnia rozdrobnienia farby. Kilka gramów farby umieszcza się na szkiełku zegarowym i rozciera szpachel- ką. Przy rozcieraniu nie powinno się wyczuwać obecności grubszych cząsteczek.
Wydajność farb ustala się, zestawiając obok siebie na odcinającym się tle mieszanki farby i cementu, wzięte w różnych stosunkach. Zamiast cementu można użyć do wykonywania mieszanek czystego, bezbarwnego piasku. Ten gatunek farby jest wydajniejszy, który silniej barwi mieszankę z cementem lub z piaskiem (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Najlepszy sposób badania polega na wykonaniu placków z cementu i zbadanej farby. Najsilniej zabarwiony placek wskazuje na najwydajniejsze barwidło.
Badanie farb na zawartość domieszek wywołujących wykwity. Próbkę farby rozrabia się wodą destylowaną na rzadką masę, umieszcza na szkiełku zegarowym, przykrywa i pozostawia aż do wyparowania wody. Jeżeli na brzegu wyschniętej farby pojawi się jaśniejsze zabarwienie, należy liczyć się z możliwością powstawania wykwitów (uprawnienia budowlane).

Wykwity w farbach są wywoływane przez domieszki, mające na celu rozjaśnienie farby, lub nadanie jej głębszego tonu, oraz przez obciążniki (np. kreda, gips, talk, magnezyt itp.) (program egzamin ustny).

Badanie odporności farby

Badanie odporności farby na działanie światła. Cienkie placki, wykonane z mieszaniny cementu, piasku i badanej farby umieszcza się na płytkach szklanych, przykrywa papierem lub blachą cynkową w taki sposób, aby tylko połowa placka była osłonięta i wystawia na działanie promieni słonecznych (opinie o programie). Przy farbach niedostatecznie odpornych na światło zabarwienia obu części kontrastują z sobą. Jeżeli po upływie tygodnia obie połowy nie wykażą różnic w natężeniu zabarwienia, można określić farbę jako światłoodporną.

Drugi sposób badania polega na tym, że miesza się dwie części farby z dziesięcioma częściami cementu i z dwiema częściami piasku. Mieszaninę zarabia się wodą destylowaną, po czym robi się placki, których część przechowuje się w ciemności i w zimnie, a część na świeżym powietrzu na słońcu. Najbardziej odporna na płowienie będzie ta farba, która po przechowaniu wykaże najmniejsze różnice w porównaniu z próbkami pozostawionymi w cieniu.
Zawartość gipsu wykrywa się w drodze sublimacji rozczynu badanej farby w spirytusie (segregator aktów prawnych). Pewną ilość farby wsypujemy do naczynia pomiarowego i zalewamy spirytusem.

Rozczyn podgrzewa się na wolnym ogniu; jeśli na końcu rurki wpuszczonej do naczynia (bez zanurzenia w rozczynie) osiada w kolanku para wodna, wówczas farba zawiera gips. Próba ta jest o tyle nieścisła, iż wilgotna farba również osadza parę wodną. Próba powyższa jest więc miarodajna tylko dla farb absolutnie suchych, co w praktyce jest trudne do osiągnięcia. Wskazane jest wobec tego przeprowadzenie innej próby. Zwilża się mianowicie farbę i poddaje prasowaniu pod wysokim ciśnieniem na małe płytki, przechowywane przez 48 godzin aż do wyschnięcia. Po wyschnięciu płytki próbne zanurza się w wodzie. Jeśli w farbie jest gips, płytki w krótkim czasie pękają. Zawartość gipsu do 2% jest nieszkodliwa i nie decyduje o zafałszowaniu farby.

Badanie farb na mangan i węgiel przeprowadza się w sposób następujący: farbę rozrabia się w kwasie azotowym na grube ciasto i wyżarza w miseczce porcelanowej. Zawarty w farbie węgiel wypryskuje i eksploduje w górę, natomiast mangan, po wyparowaniu kwasu, pozostaje jako zielony osad (promocja 3 w 1). Pozostałość po wyżarzeniu waży się. Waga i objętość pozostałości pozwala wnioskować o ilości zawartego węgla. W dobrej farbie mogą być co najmniej ślady manganu i węgla.