Wydłużenia stali

Wspólną cechą obu przypadków jest znana graniczna siła w uzbrojeniu, wchodząca do równania równowagi. Chociaż bezpośrednią przyczyną zniszczenia w przypadku 2b jest zmiażdżenie betonu, jest ono tylko koniecznvm następstwem wydłużeń stali po osiągnięciu przez nią granicy plastyczności, co jest wystarczającym warunkiem zniszczenia (program uprawnienia budowlane na komputer). Rozważmy najpierw typ zniszczenia 2a dla przekroju ze stopką górna, dla którego może ono praktycznie zachodzić.

Rzeczywisty wykres naprężeń w fazie gdy strefa ściskana nie osiąga jeszcze nośności granicznej, można aproksymować wykresem trójkątnym, co bardzo ułatwia obliczenia. Należy zwrócić uwagę, że wpływ tego uproszczenia przejawia się tylko w zmianie ramienia sił wewnętrznych z (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Zasadniczy wpływ na nośność przekroju przy zniszczeniu typu 2 ma ilość (ogólniej - nośność) uzbrojenia, do której moment niszczący jest niemal proporcjonalny. Co do wartości liczbowych, to ustalenie wielkości nie nastręcza trudności i korzystamy tu z zaleceń normowych. Pewne wątpliwości może budzić natomiast przyjęcie wartości liczbowych (uprawnienia budowlane).

Jak już wyjaśniliśmy, (rudno mówić o jakimś jednoznacznym odkształceniu granicznym betonu i przyjmujemy fc 0,002 lub 0,003, zależnie od tego, która z tych wartości da wynik bardziej bezpieczny. Za esr wstawiamy wydłużenie odpowiadające punktowi szczytowemu na wykresie rozciągania stali (wydłużenie przy granicy wytrzymałości) (program egzamin ustny). Dla stali twardych do obliczeń wprowadzamy wartość minimalną, zwykle nie więcej niż esr = 0.02, prowadzącą do niekorzystniejszej (niższej) wartości momentu M„. Przez Qsr w przypadku stali twardej rozumiemy wartość Rsr lub wartość nieco obniżoną; przyjęcie Qjr = Qr0>2 prowadziłoby do znacznego zaniżenia wartości momentu M„.

Jest to oczywiście tylko umowne i przybliżone potraktowanie zagadnienia; ściśle biorąc, w tym przypadku może wchodzić w rachubę (w fazie II) tylko zniszczenie typu 2a lub 3. Uwzględnienie przyczepności przeprowadza się wg normy PN-57, B-03320 przez przyjęcie c 0,7-1,0, najczęściej 0,85-1.0. Przy tym sposobie jej uwzględnienia musi oczywiście zachodzić nierówność  (opinie o programie).

Zniszczenie ze względu na beton

Dolną wartość c przyjmuje się przy zastosowaniu kabla całkowicie swobodnego; jeśli występuje tarcie kabla o osłonę, efekt jest podobny do przyczepności (chociaż znacznie słabszy) i wówczas można przyjąć c = 0,7.
Zniszczenie typu 3 charakteryzuje się zmiażdżeniem strefy ściskanej przed osiągnięciem przez stal granicy Rsr (stale twarde) lub Qsr (stale miękkie) (segregator aktów prawnych). Wielkością zadaną jest więc nośność strefy ściskanej (ściślej naprężenie i odkształcenie włókna skrajnego), podczas gdy naprężenia w stali przy zniszczeniu elementu nic są z góry znane.

Dążymy tu do określenia wielkości siły przenoszonej przez beton i jej położenia w sposób dokładniejszy niż np. w przypadku 2b, gdy wykres naprężeń ściskających aproksymowaliśmy wykresem prostokątnym. Wynika to z dwóch przyczyn:
a) błędy w ocenie nośności strefy ściskanej odbijają się na ścisłości obliczenia momentu Mn, innymi słowy [por. wzór (9-52)] wpływają zarówno na wartość siły D, jak i na ramię sił wewnętrznych z, podczas gdy przy zniszczeniu typu 2 - tylko na wartość z (promocja 3 w 1).
b) ten sam błąd względny (procentowy) w ocenie położenia wypadkowej D prowadzi do tym większego błędu wartości z, im większa jest odległość x osi obojętnej od skrajnego włókna ściskanego; otóż zasięg ten jest większy w przypadku zniszczenia typu 3 niż typu 2, przez co większe są ewentualne jego odchylenia.