Wydłużone końce cewek

Wydłużone końce cewek zachodzą klinowato między siebie, dzięki czemu poszczególne warstwy cewek są silnie z sobą związane. Długość cewek jest od 25 do kilkuset, najczęściej około 100 razy większa od ich grubości. Długość cewek w drewnie gatunków iglastych zamyka się w granicach 2-10 mm; wśród naszych krajowych gatunków największą długość mają cewki w drewnie sosny i jodły, w skali światowej duży wymiar długości wykazują cewki Pinus merkussii Jungh et de Vries (program uprawnienia budowlane na komputer).

Cewki drewna liściastego są w porównaniu z drewnem iglastym krótsze; ich długość zamyka się w granicach 0,5-1,5 mm. Grubość cewek wynosi 0,02 do 0,04 mm. Cewki w drewnie liściastym wykazują obok form normalnych także formy przejściowe, zbliżone swoją postacią do elementów naczyń lub włókien drzewnych.
W ścianach cewek występują jamki otoczkowe (lejkowate), których liczba jest w cewkach drewna wczesnego kilka razy większa niż w drewnie późnym. Cewki drewna wczesnego mogą liczyć do 300, przeciętna liczba wynosi około 200 jamek otoczkowych rozmieszczonych po około 100 jamek na przeciwległych ścianach promieniowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Cewki drewna późnego liczą po 10-50 wąskich jamek prostych. Jamki występują zasadniczo na ścianach promieniowych; na płaszczyznach styku z komórkami miękiszowymi jamki lejkowate zastąpione są jamkami prostymi. Rozmieszczone w ten sposób jamki umożliwiają przenikanie wody w kierunku stycznym do obwodu pnia. Zadanie transportu wody w kierunku promieniowym spełniają promienie rdzeniowe.

Na ścianach stycznych spotyka się jamki w cewkach zewnętrznej warstwy drewna późnego; zadaniem ich jest prawdopodobnie zasilanie w wodę miazgi we wczesnym okresie wiosennym. Wyjątek stanowią niektóre gatunki sosny, których cewki nie mają jamek na ścianach stycznych (uprawnienia budowlane).
Jamki rozmieszczone są na ścianie cewki zasadniczo w jednym podłużnym szeregu; u niektórych gatunków spotyka się jednak rozmieszczenie w dwóch, a nawet w trzech lub czterech równoległych szeregach.

Uszeregowanie i liczebność jamek

Uszeregowanie i liczebność jamek zależą nie tylko od gatunku drzewa, lecz także od warunków siedliskowych. I tak np. na ścianach cewek świerka niżowego jamki rozmieszczone są w 1-2 szeregach, w cewkach natomiast świerka wysokogórskiego w 3-4 szeregach podobnie jak w cewkach modrzewia. Tłumaczy się to tym, że w położeniach wysokogórskich procesy fizjologiczne muszą przebiegać na skutek krótkiego okresu wegetacyjnego w szybszym tempie; wymaga to wzmożonego krążenia wody i zwiększenia liczby związanych z tym elementów przewodzących (program egzamin ustny).
Zadanie przewodzenia wody w promieniach rdzeniowych niektórych gatunków drzew spełniają cewki ułożone poziomo w dolnych i w górnych warstwach promienia.

Drewno gatunków iglastych nie zawiera włókien drzewnych; w związku z tym cewki spełniają równocześnie funkcje przewodzenia wody i funkcje mechaniczne. W strefie drewna wczesnego ważniejsze są funkcje przewodzenia, wobec czego cewki drewna wczesnego są cienkościenne, a światło ich jest duże (opinie o programie). W drewnie późnym natomiast na pierwszy plan wysuwają się funkcje mechaniczne; w związku z tym cewki drewna późnego mają grube ściany, a światło 4-6 razy mniejsze niż cewki drewna wczesnego. Dzięki swej grubościenności drewno późne gatunków iglastych wykazuje znacznie wyższy ciężar właściwy niż drewno wczesne.

Względna grubość błon komórkowych, czyli stosunek łącznej grubości błon komórkowych do łącznej szerokości komórek, wyrażony w procentach, wynosi dla cewek gatunków iglastych średnio około 15%; w drewnie późnym jest ona blisko 2 razy większa niż w drewnie wczesnym (segregator aktów prawnych).
Morfologiczno-anatomiczna budowa i wymiary cewek wywierają istotny wpływ na techniczne własności drewna.

Uwydatnia się to w wyraźny sposób w drewnie celulozowym. Na podstawie nowszych badań za wskaźnik przydatności drewna do celów celulozowo-papierniczych uważa się nie tylko długość włókna, która decyduje o zdolności spilśniania, lecz przede wszystkim stosunek średniej grubości ścian do średniej szerokości włókien (lub obwód światła włókna do obwodu włókna), który decyduje o wielkości skutecznej powierzchni sklejającej (promocja 3 w 1).