Wykładziny i pokrycia ochronne nieorganiczne

Z niemetalicznych pokryć ochronnych szersze zastosowanie znalazły zaprawy kwasoodporne, emalia i szkło wodne. Zaprawy kwasoodporne są substancjami otrzymywanymi przez zarobienie roztworem szkła wodnego mieszaniny drobno zmielonego minerału (wypełniacza) z przyspieszaczami wiązania twardnienia (program uprawnienia budowlane na komputer). Przyspieszaczami są zwykle fluorokrzemiany sodowe z domieszkami wody, kwasu fluoorokrzemowodorowego i fluorowodorowego, wypełniaczami - drobno zmielone kamienie naturalne lub sztuczne, jak: anderyt, granit, kwarcyt porcelana, szamota kwasoodporna itp. Kwasoodporność wypełniaczy nie powinna być niższa niż 93% (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zaprawy kwasoodporne mają następujące własności: wytrzymałość na rozciąganie 24-M5 kG/cmJ, na ściskanie 300-500 kG/cm2, dobra odporność na działanie stężonych kwasów solnego, siarkowego i azotowego oraz innych kwasów nieorganicznych, mniejsza odporność na działanie rozcieńczonych kwasów organicznych i nieorganicznych, brak odporności na działanie ługów. Zaprawy te przepuszczają wodę, ponadto działanie wody zmniejsza ich wytrzymałość mechaniczną. Zaprawy siarkowe otrzymuje się przez zmieszanie siarki, piasku i tiokolu. Są one używane jako zaprawy kwasoodporne, odporne na działanie wody, roztworów soli i ługu.

Betony kwasoodporne otrzymuje się przez zmieszanie sproszkowanego wypełniacza kwasoodpornego, kruszywa (piasek 0,15-5 mm i żwir 7-40 mm), szkła wodnego jako spoiwa, oraz fluorokrzemianu sodu jako przyspieszacza. Ze wzrostem stężenia kwasu kwasoodporność takich betonów rośnie. Betony te są odporne na działanie kwasów mineralnych i większości aktywnych gazów oraz soli kwasów nieorganicznych reagujących kwaśno (uprawnienia budowlane).

Są one ponadto bardzo czułe na zmiany temperatury. Jeden m3 betonu kwasoodpornego ma następujący skład: żwir i piasek 1300-1500 kg, zmielony wypełniacz 500-600 kg, płynne szkło wodne sodowe 200-260 kg, fluorokrzemian sodowy 30-39 kg.
Dobrą ochronę betonu stanowi szkło wodne. Jest to roztwór otrzymywany przez stopienie czystego zmielonego piasku i sody żrącej. Stosuje się szkło wodne sodowe i potasowe, przy czym to ostatnie jest droższe, ale lepsze. Przed użyciem rozcieńcza się szkło wodne w miarę potrzeby wodą. Powlekanie szkłem wodnym stosuje się dla uodpornienia powierzchni betonu, zapraw wapiennych i cementowych (program egzamin ustny). Powlekanie powtarza się minimum: pierwszy raz szkłem o ciężarze właściwym 1,03-1,05, drugi raz - szkłem o ciężarze właściwym 1,08-1,10. Poza tym szkło wodne stosuje się do sporządzania zapraw kwasoodpornych.

Szczelność zbiorników

Bardzo rozpowszechnionym i stosowanym środkiem uszczelniania zbiorników na olej, tłuszcze i kwasy tłuszczowe jest wykładzina z płytek kwasoodpornych. Płytki i kształtki osadzone są na warstwie kitu sporządzonego na szkle wodnym (opinie o programie). W zależności od stężenia i rodżaju kwasu można stosować kity KW lub KWŁ. Pierwszy kit KW jest kitem fenolowoformaldehydowym, odznacza się dużą wytrzymałością mechaniczną, odpornością na zmiany temperatur w zakresie do 160 °C oraz odpornością na działanie kwasów mineralnych, z wyjątkiem stężonego kwasu azotowego i fluorowodorowego. Bezsporną zaletą kitów fenolowo-formaldehydowych w porównaniu z kitami na szkle wodnym jest bardzo mała nasiąkliwość, która na ogół nie przekracza 3% ciężarowe (segregator aktów prawnych).

Kity KW i KWŁ wykazują duży skurcz liniowy, co jest istotną wadą przy stosowaniu ich do wykładzin kwasoodpornych.
Wyczerpujące dane dotyczące zagadnień zabezpieczenia betonu przed korozją i agresywnymi cieczami znaleźć można w tomie I Budownictwa Betonowego. Koniecznym warunkiem normalnego funkcjonowania zbiornika na ciecze w czasie eksploatacji jest szczelność jego elementów konstrukcji.

Pod tym względem zbiorniki betonowe wymagają specjalnego traktowania, z uwagi na właściwości materiału, z którego są wykonane. W celu uszczelnienia zbiornika wystarczy w przypadku niektórych cieczy, wykonać ściany i dno ze szczelnego betonu (promocja 3 w 1). Przy cieczach o małej lepkości środki te są niewystarczające; szczelność uzyskuje się wówczas przez uszczelnienie powierzchni wewnętrznej zbiornika.