Wykładziny z glazury

Obudowa ścian jest betonowa (program uprawnienia budowlane na komputer). Wykładziny z glazury nie stosowano ze względów ekonomicznych, choć pociąga to koszty związane z koniecznością stosowania jaśniejszego oświetlenia. Drogi samochodowe budowane coraz częściej w terenach górzystych wymagają budowy tuneli. Są to przeważnie tunele o nieznacznej długości, nic przekraczające 700-800 m.

Zazwyczaj buduje się osobny tunel dla każdego kierunku ruchu. Stosuje się obudowę betonową lub żelbetową. Krótkie tunele w skalach wytrzymałych, gdzie nie ma obawy spadania głazów ze stropu, mogą obyć się bez obudowy lub mogą mieć obudowane tylko portale. Metody górnicze budowy tuneli są bardzo rozpowszechnione i przydatne w wielu warunkach gruntowych, mają jednak tę wadę, że robót tunelowych przy ich stosowaniu nie można zmechanizować (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Częściową mechanizację robót zapewnia metoda tarczowa.

Tarcza do budowy tunelu została użyta po raz pierwszy w 1825 r. przez M. J. Brunela przy budowie tunelu pod Tamizą w Londynie. Po licznych udoskonaleniach i po zmianie kształtu przekroju na kołowy (pierwsze tarcze miały kształt prostokątny) jest ona często używana do budowy tuneli komunikacyjnych o znacznych wymiarach, nawet w trudnych warunkach gruntowych. Metoda tarczowa ma pewne cechy charakterystyczne, które ograniczają jej stosowanie i stawiają specjalne warunki przy projektowaniu obudowy tuneli.

Do cech tych należą: Kształt przekroju poprzecznego tunelu przy wykonywaniu go metodą tarczową jest kołowy (uprawnienia budowlane). Kształt ten umożliwia mechanizację robót przy układaniu elementów obudowy, to jest tubingów czy bloków betonowych. Ze względów statycznych stosowanie obudowy o kształcie koła jest ekonomiczne tylko wtedy, gdy obciążenie pionowe tunelu niewiele różni się od obciążenia poziomego. W przypadku istnienia dużych różnic tych obciążeń w obudowie tunelu powstają duże momenty gnące, co znacznie utrudnia projektowanie tej obudowy, a szczególnie złączy śrubowych tubingów (program egzamin ustny).

Tarcza tunelowa

Tarcza jest bardzo kosztowna. Najbardziej ekonomiczne jest stosowanie tarczy przy budowie tunelu o długości 1000 m lub nieco większej. Przy takiej długości kosztowna operacja montażu tarczy i jej demontażu rozkłada się na dużą długość tunelu(opinie o programie).

Przy pracy na odcinku o wiele dłuższym niż 1000H-4-1200 m tarcza wymaga zwykle generalnego remontu i może znowu pracować na odcinku ok. 1000 m. Z powyższych względów nie zaleca się stosować tarczy na odcinkach krótszych niż 1000 m, chyba że tego wymagają jakieś inne względy. Konstrukcja tarczy zezwala w zasadzie na wykonywanie tylko prostych odcinków tunelu. Istnieją pewne techniczne możliwości wykonywania tarczą tuneli o dużym promieniu (Rmi„ ^ 300 m), ale połączone to jest z dużymi trudnościami zarówno przy prowadzeniu tarczy, jak i przy montażu obudowy (segregator aktów prawnych). Z tego powodu należy unikać stosowania tarczy tam, gdzie trasa ma łuki i krzywizny poziome lub pionowe.

Nie zaleca się stosować tarczy w gruntach pochodzenia morenowego, gdzie istnieje prawdopodobieństwo natrafienia na głazy narzutowe o znacznych wymiarach.
Tarcza tunelowa ma ułatwić tunelowanie w gruntach o małej wytrzymałości, tj. w piaskach, glinach, iłach oraz słabych miękkich skałach. Ma ona zastąpić w znacznej części obudowę czasową, co jednak nie zawsze udaje się całkowicie. Należy być przygotowanym do wykonania obudowy czasowej czoła tarczy; najczęściej jest to obudowa drewniana. Jeżeli stosuje się tarczę w pełni zmechanizowaną, wykonanie obudowy jest zbędne (promocja 3 w 1). Tarcza taka wymaga jednak specjalnych warunków gruntowych, czyli znacznej jednorodności gruntów na trasie.

Tarcza powinna zapewniać wygodny dostęp do pracy w swej czołowej części, gdzie wykonuje się roboty ziemne; tarcza musi mieć urządzenie do przesuwania jej do przodu w miarę postępu robót ziemnych oraz powinna chronić wyrobisko aż do czasu zmontowania obudowy stałej tunelu.