Wykonanie zbrojenia

Wykonanie zbrojenia o dowolnym układzie (lub zwojonego) nie natrafia w ogóle na trudności; zbrojenie nie ulega odkształceniom.
Za pomocą zastrzyków można uzyskać zwiększenie nośności pala (program uprawnienia budowlane na komputer).
Sprzęt do wierceń jest łatwo przewoźny, pozwala na szybki postęp robót, nie wymaga drogich urządzeń do wykonania małej liczby pali. Roboty można prowadzić nawet w bardzo ograniczonych co do przestrzeni miejscach.

Bardzo istotną sprawą jest zapobieżenie rozluźnianiu gruntu w czasie wiercenia otworu. Rozluźnienie to powstaje najczęściej w luźnych nawodnionych gruntach sypkich (ziarnistych), szczególnie zaś w piaskach pylastych i w pyłach piaszczystych.
Przyczyny rozluźnienia gruntu mogą być następujące:
- niezachowywanie w gruntach sypkich w czasie wiercenia w rurze korka gruntowego wystarczającej grubości lub nawet wyprzedzanie rury okładzinowej przez świder,
- utrzymywanie poziomu wody w rurze poniżej poziomu wody w otaczającym rurę gruncie,
- wiercenie otworu w sąsiedztwie, w odległości mniejszej niż 10 m od pala równocześnie betonowanego pneumatycznie, oraz
- usuwanie w czasie wiercenia kamieni lub innych przeszkód (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W opisywanych wypadkach następuje napływanie do rury z zewnątrz wody i gruntu, co prowadzi w konsekwencji do rozluźnienia gruntu w otoczeniu otworu.
Do najbardziej znanych pali wierconych należących do tzw. pali pneumatycznych (betonowanych powietrzem) należą pale Wolfsholza.
Zasada ich wykonania jest następująca. Rurę okładzinową wwierca się w grunt sposobem górniczym, wydobywając równocześnie stopniowo grunt wtłaczający się do jej wnętrza. Po doprowadzeniu końca rury do właściwego położenia wstawia się do rury uzbrojenie.

Wierzch jej zamyka się szczelną głowicą, z przeprowadzonymi przez nią 3 przewodami dla powietrza sprężonego, dla betonu i dla odprowadzenia wody Z wnętrza rury okładzinowej (uprawnienia budowlane).
W pierwszej fazie wykonania pala doprowadza się do rury powietrze pod małym ciśnieniem w celu wyparcia wody gruntowej, w drugiej pod nieco większym ciśnieniem doprowadza się beton, napełniając nim rurę na pewną wysokość.

Sprzęt do betonowania

Po doprowadzeniu betonu wpuszcza się powietrze pod wysokim ciśnieniem, którego zadaniem jest zagęszczenie betonu (program egzamin ustny). Przez kilkakrotne otwieranie i zamykanie zaworu na przewodzie wysokiego ciśnienia uzyskuje się, zdaniem wielu specjalistów, ubijanie betonu. Zagęszczenie betonu uważa się za wystarczające, gdy nadciśnienie powoduje wypieranie rury ku górze. Gdy rura podniesie się nieco, tak jednak, aby beton nie wyszedł z niej zupełnie, obniża się ciśnienie w rurze i doprowadza dalszą porcję betonu. Tym sposobem, powtarzając kolejno opisane czynności, betonuje się cały pal (opinie o programie).

Sprzęt potrzebny do betonowania pali składa się zasadniczo z następujących 3 elementów:
a) sprężarki 6-8 atn, o wydajności powietrza od 4-HO m3/min, z wyrównawczym zbiornikiem powietrznym o pojemności 2-3 m3 i silnikiem 30-40 kW,
b) betoniarki 150 1 z koszem nasypowym i dozymetrem wody oraz z
c) tzw. iniektora, tj. zbiornika o pojemności 180-2001, zawierającego mieszadło i zaopatrzonego w lej wlewowy (segregator aktów prawnych).

Sprzęt ten powinien być w miarę możności przewoźny i lekki.
Osprzęt dodatkowy stanowi głowica rury okładzinowej, rura kontrolna, zwana „lunetą”, rozdzielacz oraz system przewodów, węży wysokoprężnych i zaworów. Do podnoszenia „lunet” potrzebny jest ponadto trójnóg ze zbloczem jednokrążkowym i wciągarką z linką (0 8 mm). Najlepsze są głowice płaskie nakładane na poszerzony koniec rury i dociskane za pomocą śrub pionowych połączonych ze ściskiem założonym na rurze okładzinowej.

Istotnym elementem pomocniczym są ponadto zakotwienia dla rury okładzinowej. Służą one do zabezpieczenia przed wypchnięciem jej z gruntu przez powietrze sprężone, doprowadzone do wnętrza rury i naciskające na jej głowicę. Może to nastąpić, gdy siła wypychająca stanie się większa niż ciężar rury i tarcie jej ścian o grunt. Siła wypychająca zależna jest od średnicy rury i ciśnienia, a obliczyć ją nietrudno mnożąc ciśnienie przez powierzchnię przekroju wewnętrznego rury (promocja 3 w 1).