Wykonywanie płotków

Wykonywanie płotków polega na sadzeniu wr liniach prostych co ok. 30 cm pędów wierzbowych 2 m długości (na głębokość ok. 40 cm) i splataniu ich ze sobą. Na stromych zboczach płotki wzmacnia się zrzezami długości ok. 60 cm. Płotkom pozwala się rozrosnąć w żywopłoty (program uprawnienia budowlane na komputer).
Ostatnią fazę stanowi zalesienie. Krzewy i drzewa sadzi się nieregularnie, stosując sadzonki starsze (3-5-letnie). Na stokach przyjmują się z krzewów: rokitnik i żarnowiec (Sarothamus scoparius), a z drzew: sosna pospolita, buk, dąb, olcha szara i czarna, klon, jesion i inne.

Erozji ulegają także klify skaliste, zwłaszcza zbudowane ze skał o mniejszej wytrzymałości: wapieni, kredy lub piaskowców. W tym wypadku powierzchni klifu zwykle się nie utrwala, lecz u jego podnóża konieczne jest stosowanie opasek.
Przykładem takich umocnień może być wyspa Helgoland na Morzu Północnym, której skalne piaskowce lub wapienne urwiska umocniono za pomocą masywnych murów u podnóży (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Na niektórych wybrzeżach, stromo opadających od razu na większe głębokości, występują często osuwiska podwodne.

Mogą one występować na przykład w drobnych piaskach lub w gruntach pylastych złożonych z grubszych frakcji i przybierają nieraz duże rozmiary, a to wskutek sprzyjających temu zjawisku własności tych gruntów o małej spójności, a równocześnie niezbyt wysokim kącie tarcia wewnętrznego (uprawnienia budowlane). Brak pod wodą pokrywy roślinnej i duża wrażliwość na erozję denną skarp takich gruntów również sprzyja takim osuwiskom, które w niekorzystnych okolicznościach mogą objąć odcinek przyległego brzegu. Inną przyczyną osuwisk podwodnych może być podcięcie naturalnego stoku podwodnego podczas robót pogłębiarskich lub - odwrotnie obciążenie budowlami morskimi, np. falochronami.

Umocnienia sztuczne

Walka z tymi osuwiskami jest trudna. Polega na wzmożonej ostrożności, gdy panują warunki sprzyjające ich powstawaniu. Czyniono też próby utrwalania zagrożonych skarp podwodnych nasypami wytrzymalszego gruntu (np. pospółki) lub narzutami kamiennymi, co jednak jako obciążenie skarpy może wywołać odwrotny skutek, a także przez zastrzyki krzemianowe (program egzamin ustny).
Umocnienia sztuczne, zgodnie z tym co powiedziano przy omawianiu zasad umacniania brzegów morskich, można podzielić na:
- wały nadmorskie, stanowiące namiastkę wydm tam, gdzie one tworzyć się nie mogą, a gdzie istnieje konieczność zasłonięcia przed atakami morza płaskich, zagospodarowanych terenów (np. Żuław),
- umocnienia czynne (ostrogi i progi podwodne), stosowane na odcinkach, przy których istnieje silny ruch rumowiska i mające za zadanie zatrzymanie tego rumowiska oraz stworzenie z niego ochronnego wału brzegowego,
- umocnienia bierne (liniowe i powierzchniowe), stanowiące urządzenia rozpraszające energię fal bez szkody dla brzegu.

Do umocnień sztucznych zaliczyć można również wspomniane już sztuczne zasilanie brzegów (opinie o programie).
Wały nadmorskie stanowią sztucznie usypane nasypy piaszczyste lub piaszczysto-gliniaste albo narzuty kamienne lub z bloków. Niekiedy wały w zasadzie ziemne obrzuca się od strony morza kamieniem lub blokami. Korona wałów powinna sięgać poziomu o 1,5 do 3 m wyższego niż bezwzględnie najwyższy stan wody. Wskazane jest wykonywanie przed wałem, od strony wodnej, ławeczki (czyli poszerzenia na poziomie niższym niż korona wału) szerokości ok. 5 m.

Przyjmuje się, że szerokość korony wynosi również co najmniej 4-5 m, przy czym dziś stosuje się raczej jeszcze większą (segregator aktów prawnych).
Pochylenie skarpy od strony wody powinno być łagodniejsze (1 : 4). W wałach nadwodnych (leżących tuż przy wodzie) skarpę ławki umacnia się okładziną i wówczas można jej nadać spadek większy (1 : 1,5).

Przed sypaniem wału należy naturalne podłoże oczyścić z traw i namułów. Materiał wału należy sypać warstwami i ubijać. Gdy materiał nawozi się kolejkami roboczymi, poruszanymi lokomotywkami, wysokość warstw może dochodzić do 2 m (promocja 3 w 1).