Wykopy czasowe głębsze

Przykładowo podaje się, iż w budownictwie kolejowym ze względu na obciążenia dynamiczne przebiegających pociągów, pochylenie zboczy wykopów i nasypów wynosi 1 : 1,5 z tym jednakże, że gdy nasyp jest wyższy niż 6 m, wówczas w części dolnej nasypu poniżej 6 m nasyp otrzymuje pochylenie łagodniejsze, a mianowicie 1 : 1,75 (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wreszcie należy dodać, że gdy nasyp wykonany jest z gruntu kamienistego, pochylenie skarpy takiego nasypu może być zwiększone doi : 1. Wykopy czasowe. Płytkie czasowe wykopy pod fundamenty w gruntach spoistych (powyżej poziomu wód gruntowych) można wykonywać bez umocnienia ścian, przy czym głębokości wykopów nie powinny być większe niż 1,25 m w gruntach piaszczysto-gliniastych i 1,50 m - w gruntach gliniastych i iłach (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wykopy czasowe głębsze od podanych powyżej powinny być wykonywane o pochyleniach skarp lub umocnione. Podstawowym problemem mechaniki gruntów, istotnym dla wykonania robót ziemnych, jest klasyfikacja gruntów. Klasyfikacja gruntów dotyczyć może różnych ich właściwości (uprawnienia budowlane).

Istotna i najbardziej związana z technologią robót ziemnych jest klasyfikacja gruntów pod względem trudności ich odspojenia. Grunty sklasyfikowano na 16 kategorii. Kategorie I-V odnoszą się do gruntów, które mogą być odspajane różnymi narzędziami (szufle, łopaty, oskardy, drągi stalowe, kliny i młoty, młotki pneumatyczne), pozostałe kategorie VI-XVI obejmują grunty począwszy od opok kredowych zwartych, poprzez średnio twarde skały, aż do skał bardzo twardych, odspajanych wyłącznie za pomocą materiałów wybuchowych (program egzamin ustny). Dla ułatwienia ustalania kategorii gruntu z punktu widzenia trudności odspojenia sporządzony został tzw. „Wykaz gruntów z podziałem na kategorie w zależności od trudności odspojenia". Korzystając z tego wykazu zestawionego alfabetycznie (104 rodzaje gruntu) można niezwłocznie odnaleźć odpowiadające im kategorie z punktu widzenia trudności odspojenia.

Obliczanie objętości mas ziemnych

Obliczanie objętości mas ziemnych stanowi podstawę zarówno do obliczania kosztu, jak i opracowania projektu organizacji robót. Obliczanie objętości mas ziemnych, w przypadkach dużych i skomplikowanych pod względem geometrycznym budowli ziemnych (np. o przekrojach krzywoliniowych), nie zawsze stanowi zadanie łatwe (opinie o programie).

Czasami obok stereometrii wymaga stosowania skomplikowanych wzorów opartych na wyższej matematyce. Dla budowli liniowych (podtorza kolejowe, drogowe) zachodzi nierzadko ptrzeba opracowywania specyficznych dla danej budowli wykresów (zastępujących żmudne obliczenia) lub tablic ułatwiających pracochłonne, powtarzalne prace obliczeniowe.

Powodem trudności obliczania wszelkich objętości robót ziemnych jest przede wszystkim nieregularność ukształtowania terenu. Stąd też w praktyce inżynierskiej przyjął się zwyczaj dokonywania tych obliczeń ze ścisłością właściwą dla charakteru danej budowli, jej wielkości i spodziewanych błędów. Rzecz jasna, że dla robót ziemnych małych stosować należy z reguły wzory przybliżone, natomiast dla budowli dużych, o znacznych masach ziemnych — wzory bardziej ścisłe (segregator aktów prawnych).

W budownictwie kolejowym, drogowym, hydrotechnicznym, a nierzadko i przemysłowym, a więc wszędzie tam, gdzie roboty ziemne posiadają duże znaczenie zarówno co do ilości, kosztów oraz udziału procentowego w stosunku do całości robót, należy stosować do ich obliczania wzory o znacznej ścisłości. Obliczeniem ścisłym robót ziemnych nazywamy takie obliczenie, którego wyniki nie odbiegają od objętości rzeczywistych więcej niż 2—3%. Jednym z głównych powodów nieścisłości w obliczeniach ilości robót ziemnych liniowych (budownictwo kolejowe, drogowe) jest zmienność poprzecznych pochyleń terenu, gdyż ze względu na poważne trudności obliczeniowe nie przyjmuje się pod uwagę poprzecznych pochyleń mniejszych niż 1:10 (promocja 3 w 1).