Wyodrębnianie celulozy

Laboratoryjne i fabryczne metody wyodrębniania celulozy polegają na tym, że ligninę przeprowadza się w rozpuszczalne związki chemiczne. Związki te powstają przy pomocy odczynników, które nie atakują lub tylko słabo naruszają celulozę, natomiast mało odporne hemicelulozy, (węglowodany towarzyszące, poliozy drzewne) przechodzą częściowo do roztworu (program uprawnienia budowlane na komputer).
Jedną z najbardziej rozpowszechnionych, laboratoryjnych metod wyodrębniania celulozy jest metoda Cross-Bevana.

Przez chlorowanie przeprowadza się lepiszcze (głównie ligninę) w związki chemiczne, które dadzą się rozpuścić w alkaliach i roztworach siarczynów. Przez kilkakrotnie powtarzane chlorowanie i działanie siarczynem oraz przez bielenie otrzymuje się celulozę, która zawiera jeszcze resztki ligniny i pentozany (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W otrzymanym w ten sposób preparacie oznacza się zawartość pentoza- nów i ligniny, które występują w celulozie jako silnie związane z nią i trudne do wyodrębnienia pozostałości. Poza tym określa się zawartość związków mineralnych, dających po spaleniu popiół, oraz udział d-celulozy.

Celuloza zawiera więcej popiołu niż drewno. Tłumaczy się to tym, że np. w pierwszej fazie siarczynowego rozwierania tworzą się nierozpuszczalne sole wapniowe kwasów ligno-sulfonowych (uprawnienia budowlane).
Ujemną stroną metody Cross-Bevana są straty w udziale celulozy, będące następstwem depolimeryzacji wskutek chlorowania (program egzamin ustny).

Ilość uzyskiwanej celulozy, czyli jej wydajność, zależy od gatunku drzewa, od warunków siedliskowych, w jakich drzewa wyrosły, od jakości i cech strukturalnych drewna oraz od zastosowanej metody wyodrębniania celulozy. Wąskosłoiste drewno iglaste daje większą wydajność niż drewno szerokosłoiste.
W tych warunkach wydajność celulozy określona przez różnych autorów na materiale różnego pochodzenia i przy zastosowaniu różnych metod wykazuje duże wahania, zobrazowane orientacyjnie w podanym poniżej zestawieniu.

Węglowodany towarzyszące celulozie

Według Prosińskiego udział celulozy w drewnie topoli czarnej i białej wynosi około 52%; porównawcze badania wykazały w drewnie jodłowym udział celulozy o 5-6% większy, w drewnie świerkowym (świerk północny) około 8% większy. Bardzo ciekawe jest stwierdzenie Prosińskiego, że ilość żywicy w drewnie topoli białej wynosi około 4,5%. Stwarza to możliwości wykorzystania żywicy, podobnie jak to ma miejsce w odniesieniu do drewna świerkowego i sosnowego (opinie o programie). Przy produkcji celulozy przeznaczonej na inne cele niż produkcja papieru można stosować ekstrahowanie drewna przed poddaniem go procesowi rozwierania.

Celuloza techniczna, czyli tzw. masy celulozowe, nadają się do wielokierunkowego przerobu; z tego względu jest ona półfabrykatem stanowiącym punkt wyjściowy do produkcji licznych wysokowartościowych materiałów pochodnych.
Najbardziej rozpowszechnione zastosowanie znajduje celuloza w produkcji papieru i tkanin, poza tym zaś do wielokierunkowego przerobu chemicznego (segregator aktów prawnych).

Celulozie towarzyszą węglowodany z grupy polisacharydów, objęte zbiorową nazwą hemiceUiloz lub polioz drzewnych. Budowa i skład hemi- celuloz nie są dotychczas dostatecznie wyjaśnione. Są to związki niejednolite, składające się z mieszaniny węglowodanów, w skład których wchodzą głównie heksozany (C6H10O5)n i pentozany (Cr>HH04)n. Węglowodany te wchodzą częściowo w skład substancji szkieletowej, częściowo stanowią lepiszcze, częściowo zaś spełniają rolę substancji odżywczej. Sumaryczny wzór heksozanów jest identyczny z sumarycznym wzorem celulozy, różnica polega jedynie na niższym stopniu polimeryzacji, tzn. na mniejszej wartości n. Stopień polimeryzacji heksozanów, czyli liczba cząsteczek elementarnych w łańcuchu heksozanów, wynosi 150-200, u celulozy jest znacznie wyższy (promocja 3 w 1).

Węglowodany towarzyszące celulozie, nie rozpuszczające się w wodzie, a ulegające hydrolizie w czasie gotowania z rozcieńczonymi kwasami mineralnymi, określił Schulze zbiorowym określeniem ,,hemicelulozy”.