Ciężar objętościowy i właściwy

Ciężar objętościowy materiału określany jest ciężarem 1 cm³ tego materiału (wraz z powietrznymi porami) w gramach (g/cm⁸). Na przykład jeżeli cegła o długości 25 om, szerokości 12 cm i grubości 6,5 cm (tzn. objętości 25X12X6,5= 1950 cm³) waży 3510 g, to ciężar 1 cm³ jej wynosi = g, tzn. ciężar objętościowy cegły równa się 1,8 g/em³. Niekiedy oblicza się ciężar objętościowy 1 m³ materiału wyrażonym w kilogramach (kg/m³). Należy rozróżniać ciężar właściwy od ciężaru objętościowego. Ciężar właściwy jest to ciężar 1 cm³ ciała zgęszczonego, po usunięciu z niego powietrza (odliczając objętość zajętą przez pory) (program uprawnienia budowlane na komputer).

Odporność na działanie mrozu. Niszczenie materiału przez mróz następuje wskutek tego, że znajdująca się w porach woda zamarza. Powiększając przy tym swą objętość powoduje ona rozluźnienie cząsteczek materiału. Im większa jest porowatość (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

1. nasiąkliwość materiału, tym większe jest zwykle niszczące działanie mrozu, tzn. (mniejsza jest jego odporność na mróz. O odporności na działanie mrozu można sądzić według ilości zamrożeń, jakie materiał może znieść nie (krusząc się. Oznaczanie te| odporności wykonuje się w specjalnych laboratoriach (uprawnienia budowlane).
2. Ogniotrwałość. Prawie wszystkie materiały używane do< robót okładzinowych są ogniotrwałe.
3. Trwałość. Przez trwałość rozumiemy zdolność materiału: do zachowania wytrzymałości i wyglądu zewnętrznego przez mniej lub więcej długi okres czasu, niezależnie od działania atmosferycznego, wstrząsów itp.
4. Ścieralność. Na wytrzymałość materiału ma również znaczny wpływ jego odporność na ścieranie (program egzamin ustny). Odpowiednią próbę przeprowadza się na tarczy Bauschingera (zwanej tak według nazwiska wynalazcy). Miarą odporności na ścieranie jest strata ciężaru przy ścieraniu materiału na tarczy pod ciśnieniem.

Kolory powierzchni licowanej

Do wykonywania robót okładzinowych używa się zapraw cementowych (opinie o programie). Moc zaprawy cementowej zależy zasadniczo- od gatunku cementu i piasku. Jeżeli czysty cement wymieszać dobrze z wodą w stosunku wagowym 4 lub 5-krotnym, to powstaje plastyczna masa ciastowata, która po pewnym czasie zamienia się w twarde ciało podobne do kamienia; wytrzymałość jego z biegiem czasu ciągle się powiększa. Zmiany zachodzące w zaprawie cementowej dzielą się na dwa etapy: pierwszy, kiedy plastyczne ciało zamienia się w twardą substancję - nazywa się wiązaniem, drugi, kiedy stwardniała zaprawa nabiera pewnej wytrzymałości - nazywa się twardnieniem.

Im wyższa jest temperatura, tym szybciej następuje wiązanie. Przy temperaturze -10°C proces wiązania zatrzymuje się i wznawia się, kiedy temperatura podnosi się powyżej zera (segregator aktów prawnych). Doświadczenia wykazały, że w murze wykonanym przy niewielkim mrozie, po nastaniu odwilży, cement w dalszym ciągu twardnieje i po pewnym czasie osiąga normalną wytrzymałość. Normy ustalają: początek wiązania - najwcześniej po 20 minutach, koniec wiązania najpóźniej po 12 godzinach od chwili początku twardnienia. W praktyce określenie początkowego momentu wiązania cementu portlandzkiego ma wielkie znaczenie, gdyż w żadnym wypadku nie wolno używać zaprawy, w której rozpoczął się już proces wiązania.

Kolory powierzchni licowanej dobierane są zazwyczaj przez architekta lub artystę malarza. W wielu jednak wypadkach majstrowie wykonujący roboty okładzinowe wskutek powstałych okoliczności muszą sami ustalać barwy i rysunek okładzin. Dla architekta o wiele łatwiejsza jest współpraca z takimi majstrami, którzy mają wyrobione poczucie estetyki i proporcji (promocja 3 w 1).

Uniwersalnej recepty na dobór barw dekoracyjnych nie ma, ale istnieją pewne podstawowe prawa, na których należy się oprzeć. Przede wszystkim wymagane jest estetyczne zestawienie barw, tworzące harmonijną całość. Przyjęto za harmonijne uważać ‘takie połączenia, które objęte są tą samą gamą barw (pokrewieństwem odcieni), nie rażących oczu przykrymi, ostrymi kontrastami.