Wysoka odporność miedzi

Miedź jest metalem barwy różowozłocistej o silnym połysku. Na wpływy atmosferyczne jest bardziej odporna od żelaza, w suchym powietrzu nie traci połysku, natomiast w wilgotnym powleka się patyną, czyli zieloną powłoką zasadowego węglanu miedzi, która w pewnym stopniu chroni metal przed dalszą korozją. Miedź daje się dobrze przerabiać plastycznie, zarówno w stanie zimnym jak i gorącym (program uprawnienia budowlane na komputer).

Norma PN-66/H-82120 podaje różne gatunki miedzi otrzymywane metodą rafinacji elektrolitycznej i ogniowej w postaci wlewków płaskich i okrągłych oraz gąsek przeznaczonych do przeróbki plastycznej. Czysta miedź odznacza się doskonałą przewodnością elektryczną i przewodnictwem cieplnym, w związku z czym znalazła szerokie zastosowanie w przemyśle elektrotechnicznym i elektronicznym, w galwanotechnice oraz w produkcji chłodnic (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Wysoka odporność miedzi na korozję czyni ją bardzo przydatną w przemyśle chemicznym. Poza tym miedź ma zdolność do tworzenia z różnymi pierwiastkami stopów o bardzo dobrych własnościach mechanicznych. Wytrzymałość na rozciąganie miedzi elektrolitycznej wynosi ok. 20 kG/mm² (ok. 20 kN/cm²). W stanie lanym wytrzymałość miedzi ma podobną wartość, zaś po walcowaniu i wyżarzaniu wynosi 25 kG/mm² (ok. 25 kN/cm²), a po umocnieniu przeróbką plastyczną na zimno 45 kG/mm² (ok. 45 kN/cm²) (uprawnienia budowlane).

Obróbka mechaniczna miedzi jest bardzo uciążliwa, gdyż wskutek małej twardości i dużej ciągliwości miedź „przykleja się” do narzędzi. Bardzo istotną cechą miedzi jest jej stosunkowo duża odporność na korozję, odporność ta zmniejsza się jednak w obecności utleniaczy. W związku z tym miedź wykazuje bardzo dobrą odporność na korozję w roztworach wodnych woda morska prawie w ogóle nie działa na miedź natomiast wody zawierające dwutlenek węgla i tlen działają nań intensywnie (program egzamin ustny).

Mosiądze półtwarde

Bardzo dobrym rozpuszczalnikiem miedzi jest kwas azotowy, szczególnie w postaci stężonej. Działają silnie na miedź, chlor, chlorek glinu, chlorek amonu, kwas siarkowy w podwyższonej temperaturze i siarkowodór. Mniejsze działanie wykazują: kwas solny, chlorowodór, chlorek sodu, chlorek wapnia i acetylen (opinie o programie).

Podstawowymi stopami miedzi są: mosiądze, brązy, miedzionikle i nowe srebro. Mosiądze są stopami miedzi z cynkiem. Techniczne zastosowanie mają mosiądze o zawartości cynku nie przekraczającej 45%. Mosiądze o zawartości cynku poniżej 22% dawniej nazywano tombakami. W zależności od zawartości miedzi barwa mosiądzu zmienia się od czerwonożółtej do złotożółtej (tombaki), również gęstość zmienia się od 8,8 do 8,2 g/cm³ (Mg/m³). Mosiądze o dużej zawartości miedzi są bardzo ciągliwe i źle obrabiają się mechanicznie. Dodatek ok. 2% ołowiu zdecydowanie poprawia skrawalność mosiądzu.

Istnieje wiele gatunków mosiądzu zawierających różne ilości miedzi i cynku, z których jedne dają się przerabiać plastycznie, inne zaś są mosiądzami odlewniczymi. W przemyśle są również stosowane mosiądze specjalne, w których skład oprócz miedzi i cynku wchodzi dodatkowo jeden lub kilka metali, takich jak mangan, nikiel, krzem, cyna i inne (segregator aktów prawnych).

Mosiądze do przeróbki plastycznej (PN-67/H-87025) zawierają 20-P40% cynku oraz niewielkie ilości innych składników stopowych. W zależności od wielkości zgniotu rozróżnia się mosiądze półtwarde o zgniocie 10-15%, twarde o zgniocie 20-25%, podwójnie twarde o zgniocie 30-45% i sprężyste o zgniocie 50-P60%. Mosiądze są odporne na korozję, również na korozję pod wpływem wody morskiej (szczególnie mosiądze zawierające aluminium i cynę). Mosiądze są produkowane w postaci prętów, odkuwek, taśm, drutów, kształtowników, rur i pasów. Zastosowanie ich do przeróbki plastycznej jest bardzo szerokie, począwszy od drobnych mechanizmów (mosiądz M59), poprzez wyroby artystyczne, wężownice, rurki, membrany manometryczne (mosiądz M85), a skończywszy na przemyśle samochodowym (mosiądz MC90) i okrętowym (mosiądz MC62) (promocja 3 w 1).