Wysokość spadania baby

Wtedy wysokość spadania baby można stopniowo powiększać aż do pełnej wysokości, możliwej dla danego kafara, nie większej jednak niż 4 m (program uprawnienia budowlane na komputer). Z chwilą gdy postęp pala zaczyna się w widoczny sposób zmniejszać, należy znowu zmniejszyć wysokość spadania baby. Gdy pal „nie chce” już dalej wchodzić w grunt, można w celu przekonania się, czy nie powoduje tego jakaś łatwa do usunięcia przeszkoda, przyłożyć mu kilka uderzeń z większej wysokości, ale gdy to nie pomoże, należy zaprzestać wbijania lub przejść na zapuszczanie pala innym sposobem (program uprawnienia budowlane na ANDROID).. Wbijanie „na siłę” prowadzi zwykle do zniszczenia pala, tym niebezpieczniejszego, że następuje ono w głębi gruntu, a więc jest niewidoczne. Oparcie budowli na takim zniszczonym palu może z kolei prowadzić do jej uszkodzenia.

Pal wbijany ukośnie ma tendencję do odchylania się od właściwego położenia (uprawnienia budowlane). Wiele może być tego przyczyn, np. pomyłka obsługi, niesymetrycznie uformowane ostrze, jednostronne wpłukiwanie, uszkodzenie pala w czasie wbijania, natrafienie na przeszkodę, różnice wytrzymałości napotykanych warstw gruntu itp. Jest to zjawisko niebezpieczne dla budowli, zwłaszcza jeżeli przy tym pal przyjmuje położenie stromsze niż projektowano, gdyż zmienia się wówczas niekorzystnie układ sił w palach ustroju. Wymaga to ścisłego nadzoru na budowie (program egzamin ustny).

Pal źle wbity lub uszkodzony powinien być w zasadzie usunięty. Można ewentualnie dla określonego odcinka sprawdzić obliczenie statyczne ustroju palowego, uwzględniając rzeczywiste pochylenie pala i w razie potrzeby i możliwości poprawić sytuację przez nieco inne rozłożenie lub ukierunkowanie pali pozostałych do wbicia w danym przekroju [42].
Może się również zdarzyć, że długie pale ukośne wbijane przez warstwę wody ugną się w swej dolnej części. Aby zapobiec skutkom tego zjawiska, należy bądź kierownice kafara przechylić ku tyłowi, bądź cofnąć je tak, aby ostrze pala trafiło na właściwą linię (opinie o programie).

Brusy

Gdy chodzi o wbijanie ścianek szczelnych, to można stosować kilka metod.
Poszczególne brusy wbija się kolejno, jeden za drugim, poczynając od pewnego punktu, od razu na pełną przewidzianą głębokość; sposób ten jest stosowany przy ściankach wszelkiego typu, jeżeli głębokość wbijania nie jest zbyt duża, np. przy ściankach wbijanych w dno basenu lub pogłębionego do właściwej rzędnej albo wymagającego nieznacznego stosunkowo tylko pogłębienia, oraz jeżeli grunt nie zawiera przeszkód utrudniających wbijanie (segregator aktów prawnych).

Brusy wbija się partiami po kilkanaście sztuk; naprzód wbija się pierwszą partię na pewną nieznaczną głębokość, np. do 2 lub 3 m, przy czym brusy ścianki ściąga się razem za pomocą lin i wind, klinów itp. urządzeń, tak aby nie powstawały pomiędzy nimi szpary; potem wbija się partię następną również na tę samą niewielką głębokość i w ten sam sposób, a następnie wraca się do poprzedniego odcinka i zaczynając od pali skrajnych, dobija się jego brusy na pełną głębokość albo, przy dużych głębokościach, na dalsze 2—3 m; postępując w ten sposób wbija się stopniowo całą ściankę.

Niekiedy stosuje się tzw. metodę punktów stałych, polegającą na tym, że wzdłuż osi ścianki naprzód wbija się w pewnych odstępach od siebie brusy pojedyncze (lub zespolone podwójnie), które mają służyć jako punkty stałe, a potem pomiędzy nie wbija się kolejno resztę brusów (promocja 3 w 1).

Najwydajniejszym i w budownictwie morskim najczęściej spotykanym sposobem jest sposób pierwszy, ma on jednakże swoje wady, polegające na tym, że przy takim wbijaniu brusy, szczególnie stalowe, mają tendencję do wychylania się w płaszczyźnie ścianki. Przy gruntach luźnych i średnio zwartych opory w czasie wbijania brusa są na ogół większe przy zamku poprzednio wbitego brusa, mniejsze natomiast po przeciwnej „wolnej” stronie, wskutek czego brus w tych warunkach wbijany wychyla się górą w kierunku wbijania.