Wytrzymałość na docisk

W przekrojach zaś na linii rys będziemy mieli do czynienia raczej z jakąś wytrzymałością na docisk, którą praktycznie odkreślamy nazwą wytrzymałości betonu na ściskanie przy zginaniu Rm. Ostateczne zniszczenie belki następuje na skutek przeoczenia wytrzymałości betonu w strefie ściskanej:
a. w belkach silnie zbrojonych ma to miejsce bezpośrednio (belki przezbrojone w stosunku do nośności strefy ściskanej),
b. w belkach, w których stosunek ilości stali do powierzchni przekroju użytecznego (bh,) nie przekracza pewnej wielkości granicznej (t/g), określonej na podstawie przyrównania nośności strefy rozciąganej do maksymalnej nośności strefy ściskanej - pośrednio na skutek osiągnięcia przez stal granicy plastyczności (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jednocześnie ze wzrostem obciążenia można zaobserwować zbliżanie osi obojętnej do skrajnych włókien ściskanych. Podczas gdy w fazie la oś obojętna znajduje się nieco poniżej osi środkowej belki, w następnych fazach przyjmuje ona położenia coraz wyższe, aby w momencie zniszczenia, jeśli zachodzi ono na skutek przekroczenia nośności stali, zająć położenie często I bardzo bliskie krawędzi ściskanej. Rysy przecinają tu większą częścią przekroju (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Przy dużych, w stosunku do przekroju użytecznego ilościach st£ oś obojętna nie wznosi się tak wysoko. Niejednokrotnie nie osiąga ona wtedy I nawet linii środkowej belki. W belkach przezbrojonych występuje nawet zjawisko wtórnego oddalania się jej od krawędzi ściskanej. Przy uzbrojeniu przekroju bardzo małą ilością stali osiągnięcie fazy Ha prowadzi natychmiast po powstaniu pierwszej rysy do zniszczenia belki.

Graniczny ten przypadek przyjmuje się na ogół jako podstawę do określenia minimum zbrojenia belek żelbetowych (ud) (uprawnienia budowlane).
Również sposoby przejścia z jednej fazy pracy w drugą są uzależnione w dużym stopniu od zawartości stali w przekroju.
Omówione powyżej stany naprężeń dotyczyły określonego przekroju poprzecznego belki. W dowolnie podpartej belce żelbetowej, w zależności od ilości zbrojenia oraz wielkości momentu, wystąpią poszczególne fazy na pewnych obszarach (program egzamin ustny).

Skok osi obojętnej

Poniżej przytaczamy przykład zaczerpnięty z pracy Łempickiego, który ilustruje przypadek belki prostokątnej, swobodnie podpartej, obciążonej jednostajnie przy p. = 1% oraz p = 4%. Wyniki te otrzymał Łempicki drogą teoretycznych rozważań i analitycznych wyliczeń przy założeniu płaskich przekrojów we wszystkich fazach, pominięciu wpływu sił poprzecznych oraz przyjęciu po 5 niezależnych parametrów, określających zależność naprężeń do odkształceń w betonie strefy ściskanej i rozciąganej (opinie o programie).

Charakterystyczny dla wykresów jest skok osi obojętnej i obszaru uplastycznienia betonu rozciąganego na granicy rozdzielającej obszar zarysowany od niezarysowanego. Ucieczka ku górze osi obojętnej w fazie III w belce o p = 1%> oraz opuszczenie się jej ku dołowi w belce przezbrojonej (p = 4′.») znajduje pełne potwierdzenie w doświadczeniach. Odniesienie fazy III  do odcinka stanowiącego ~ 0,16 L wypływa z faktu, iż autor założył możliwość pracy belki przy naprężeniach w stali; przekraczających granicę plastyczności (oz > Qr) (segregator aktów prawnych).

Na rysunkach widoczny jest poniżej osi obojętnej pas betonu pracujący na rozciąganie (obszar uplastycznienia betonu rozciąganego). Wpływ jego na całkowitą nośność jest z reguły pomijany w obliczeniach jako nieznaczny. Istotnie, przy dużych procentach zbrojenia, nośność jego stanowi znikomy procent sumarycznej nośności belki. Wynika to z niskiej wytrzymałości betonu na rozciąganie i jego pracy na małym ramieniu momentu wewnętrznego.

Przy niewielkich procentach zbrojenia wpływ ten jest stosunkowo większy, jednak wobec możliwości powstania przypadkowych rys, jest on zazwyczaj pomijany. Omawiane powyżej poszczególne fazy pracy belki są podstawą obliczeniową konstrukcji żelbetowych (promocja 3 w 1).