Wytrzymałość na docisk

Wytrzymałość na docisk wzdłuż włókien niewiele różni się od wytrzymałości na ściskanie wzdłuż włókien. W polskiej normie ustalono dla obu przypadków to samo dopuszczalne naprężenie (program uprawnienia budowlane na komputer). Natomiast dopuszczalne naprężenie na docisk prostopadły do włókien jest czterokrotnie mniejsze.
Wytrzymałość doraźna próbek drewna sosny na ścinanie przy W = 15% wynosi 70-90 kG/cm2 i jest nieco inna dla kierunku promieniowego i stycznego.

Rozróżnia się ścinanie we wrębach, wzdłuż, w poprzek i pod kątem do włókien oraz przy zginaniu. Pęknięcia powstające od wysychania, jeśli wypadają w płaszczyźnie ścinania, znacznie obniżają wytrzymałość na ścinanie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Oczywiście zmierzone drogą prób wytrzymałości nie są przyjmowane w obliczeniach. Ze względu na niejednorodność drewna stosuje się stosunkowo duże współczynniki bezpieczeństwa.
Dopuszczalne naprężenia dla drewna podaje PN-64/B-03150. Ustalając je dla deskowań przyjmuje się jakość drewna przyjętą dla konstrukcji tymczasowych i kategorię D elementów (uprawnienia budowlane).

Współczynnik zależności naprężeń dopuszczalnych od wilgotności przyjmuje się równy 1,25, prócz stojaków, dla których wynosi on 1,0, gdy rusztowanie jest ustawione pod dachem, zaś 0,85 - gdy stoi na otwartym powietrzu.
Wytrzymałość drewna jest wystarczająca dla przeniesienia obciążeń występujących w czasie kształtowania i twardnienia konstrukcji żelbetowych. Łatwo natomiast ulega drewno zniszczeniu w czasie rozbiórki deskowania. Wynika to z dużej przyczepności betonu do drewna, co jest przede wszystkim wynikiem nierówności powierzchni drewna tartego (program egzamin ustny).

Ostruganie powierzchni przylegających do betonu znacznie zmniejsza przyczepność, lecz nie likwiduje jej całkowicie, gdyż beton przenika do otwartych w czasie piłowania włoskowatych kanalików w drewnie. W celu zlikwidowania przyczepności powleka się deskowanie smarami, co jednak zanieczyszcza beton i utrudnia tynkowanie lub malowanie powierzchni elementów żelbetowych. Lepsze są więc powłoki z wapna lub gliny. Niemniej drewno w czasie rozbiórki łatwo się łupie i z tego powodu jest obecnie zastępowane przez inne materiały.
Najłatwiej ulega zniszczeniu drewno mające wady budowy lub wady wywołane przez czynniki klimatyczne i szkodniki. Z drugiej strony ze względów ekonomicznych stosuje się na deskowania drewno najniższych klas jakości (opinie o programie).

Podział drewna okrągłego

Ze względu na gatunki drzew, z których uzyskuje się sortymenty drewna, rozróżnia się sortymenty drewna drzew iglastych i sortymenty drewna drzew liściastych.
Pierwsze z nich obejmują u nas cztery zasadnicze rodzaje drewna: sosnowe, modrzewiowe, świerkowe i jodłowe. Drugie zaś obejmują trzynaście rodzajów: dębowe, jesionowe, wiązowe, bukowe, grabowe, brzozowe, olchowe, klonowe, jaworowe, lipowe, osikowe, topolowe i wierzbowe (segregator aktów prawnych).

Na deskowanie najlepsze z sortymentów drewna z drzew iglastych jest drewno sosnowe, ale stosuje się również świerkowe i jodłowe. Sortymenty drewna z drzew liściastych są stosowane najwyżej na drobne elementy takie, jak kliny, jarzma, ścianki itp.
Podział drewna okrągłego na sortymenty następuje po ścięciu nadziemnej części drzewa. Drewno, o średnicy w cieńszym końcu w korze co najmniej 7 cm, zalicza się do grubizny, a o średnicy w grubszym końcu mniejszej od 7 cm - do drobnicy.

Z punktu widzenia zastosowania dzieli się drewno na użytkowe i opałowe (promocja 3 w 1). Drewno użytkowe dzieli się według długości na:
- dłużyce: iglaste - 9 m i wyżej, liściaste - 6 m i wyżej;
- kłody: iglaste - 9 m i wyżej, liściaste - 6 m i wyżej;
- wyrzynki: iglaste i liściaste - poniżej 2,5 m.

Drewno użytkowe dzieli się ponadto wg grubości na 4 klasy w zależności od średnicy:

1) do 24 cm,

2) 25-34 cm,

3) 35-49 cm,

4) 50 cm i wyżej.
Podział według grubości jest niezależny od długości i rodzaju drewna. Średnicę mierzy się w połowie długości bez kory.