Wytrzymałość zapraw

Wyniki związane z treścią rozdziałów 7-P12 będą przytaczane wraz z krótkimi komentarzami na końcu poszczególnych rozdziałów. Stanowią one ró nocześnie ilustrację liczbową rozważań ogólnych i teoretycznych, przedstawnych w treści zasadniczej rozdziałów, jak też są one praktycznymi przykdami zastosowania wyłożonej teorii, zgodności lub rozbieżności założeń od metodyki doświadczeń i opracowywania wyników (program uprawnienia budowlane na komputer).
Głównym celem badań było uchwycenie wpływu ilości zaczynu na wytrzymałość zapraw oraz ilości zaprawy na wytrzymałość betonu.

Podjęta próba rozwikłania tego zagadnienia ma przynieść jako rezultat określenie przyczyn rozrzutów wytrzymałości betonów oraz podać metody ich zmniejszenia, j też ocenę optymalnych ilości cementu w zaprawach i betonach. Jednak poza tym zasadniczym celem, badania dają wiele interesujących wyników w s kresie betonu jako masy plastycznej, betonu jako rezultatu stosu okruchów go, spostrzeżeń w fazie projektowania betonu oraz oceny jakości’ stwardnia! go betonu.

Badania można podzielić na dwie części: zaprawy i betony. Z przeciętnego piasku drobnoziarnistego wykonano zaprawy, w których zmiennymi były wskaźniki cementowo-wodne oraz grubości otulenia ziarn piasku przez zaczyn (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Z tej szerokiej gamy przypadków określono te, które można uznać za optymalne ze względu na wytrzymałość przy zachowaniu rozsądnej zawartości cementu. Następnie tworzono betony, w skład których wchodziły optymalne zaprawy o różnych wskaźnikach cementowo-wodnych oraz różnego rodzaju kamieniwa. Dla modelowej oceny zjawisk jako kamieniwo przyjęto kulki porcelanowe, żwir otoczakowy oraz tłuczeń granitowy. Dało to możność poczynienia daleko idących uogólnień w wyniku uzyskanych porównań (uprawnienia budowlane).

Identyczność parametrów

Zaprawy zaprojektowano z piasku drobnoziarnistego o uziarnieniu Uk = 2,74, ścisłości s = 0,665 i krzywej przesiewu. Jako spoiwa używano cementu 350 - Grodziec.
Przyjęto 5 wskaźników cementowo-wodnych c/w : 1,2, 1,6, 2,0, 2,4 i 2,8. Ziarna piasku otulano zaczynem cementowym o zmiennej grubości otuliny (1/2 o). Podwójną grubość otuliny o zwiększano co 10 mikronów, w granicach od 0 do 80 mikronów, w zależności od wskaźnika cementowo-wodnego (program egzamin ustny).

Węższe granice dotyczą niższych c/w, a szersze wyższych c/w. Przy wyborze grubości q dla poszczególnych mieszanek zaprawy kierowano się następującą zasadą, wynikającą z badań wstępnych: dla najmniejszych q - możliwością zawibrowania próbek dla wszystkich c/w, dla największych q - graniczną więźliwością stosu kruszywowo-cemento- wego (dla c/w = 1,2 i 1,6) oraz wyraźniejszym zmniejszaniem się wytrzymałości zapraw na ściskanie (dla c/w = 2,0, 2,4 i 2,8). Rzeczywiste ilości składników zapraw. Ilość piasku przypadająca na 1 m3 zaprawy maleje w miarę wzrostu c/w, tworząc wachlarz krzywych zsynchronizowanych z wachlarzem krzywych Va świeżych zapraw.

Dopiero zwiększenie otuliny prowadzi do pełnej lub prawie pełnej szczelności (opinie o programie). Wodożądności poszczególnych mieszanek zapraw nie zakładano z góry. Wynikała ona - podobnie jak i konsystencja - z przyjętych grubości otulin dla danych wskaźników c/w. Ogólne założenia. Badania dotyczyły betonu zwykłego wykonanego z trzech rodzajów kruszywa:

a) z kulek porcelanowych,

b) ze żwiru otoczakowego oraz

c) z tłucznia krępego, granitowego (segregator aktów prawnych).

Dla celów porównawczych starano się, aby wszystkie trzy rodzaje betonów miały spełnione warunki identyczności innych parametrów.

Ziarna kruszywa otoczono otuliną (1/2 oq) zmiennej grubości z zaprawy. Podwójną grubość otuliny zwiększano co 0,5 mm w granicach od 0,5 do 2,5 mm (tj. 0,5, 1,0, 1,5, 2,0, 2,5 mm). Ilość zapraw są mniej więcej proporcjonalne do jamistości stosów okruchowych pc szczególnych rodzajów betonu (promocja 3 w 1).