Wytrzymałości próbek betonowych

Doświadczenia wykazują, że próbki pobrane z zewnętrznej części bloku betonowego mają niższą wytrzymałość niż próbki pobrane z rdzenia elementu. Wytrzymałości próbek betonowych są orientacyjne i dają tylko ogólne pojęcie o rzeczywistej wytrzymałości betonu. W wybranych miejscach bloku betonowego wycina się mechanicznym wiertłem walce o średnicy 8 lub 16 cm dowolnej długości. Przy pionowym wywiercaniu próbek stosuje się wiertła próżniowe o ostrzu z opiłek stalowych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przy ukośnym kierunku wycinania próbek stosuje się wiertła próżniowe z nasadą diamentową. Można stosować również wytrawianie próbek kwasem solnym. W laboratorium pobrane próbki przycina się do długości 8 i 16 cm. Średni wynik wytrzymałości na ściskanie, z uwzględnieniem odpowiednich współczynników zmniejszających lub zwiększających, powinien odpowiadać wytrzymałości wg norm. Blok betonowy poddaje się na budowie bezpośredniemu badaniu sklerometrem (młotek Schmidta). Na zasadzie siły odbicia sprężyny ustala się wytrzymałość betonu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Pojedyncze wartości nie odzwierciedlają rzeczywistej wytrzymałości na ściskanie, zwłaszcza że bada się tylko powierzchnię betonu. Jednak duża liczba wyników, otrzymana w czasie stosunkowo krótkim, daje znacznie obszerniejszy obraz jakości betonu niż kilka wyciętych próbek kostkowych, których wyniki nie są wystarczające do określenia jakości całego elementu. Blok betonowy poddaje się badaniom metodami akustycznymi, które pozwalają wyznaczyć dynamiczny moduł sprężystości, określający jakość betonu.

Ciężar jednostki objętości próbki wysuszonej w temperaturze 105°C, łącznie z zawartymi porami, nazywany jest ciężarem objętościowym (uprawnienia budowlane). Wyznacza się go dla trzech próbek normowych, względnie próbek, których objętość nie powinna być mniejsza od 50 cm3. Ciężar próbki gx określa się z dokładnością do 0,1 G. Objętość próbki V o kształcie regularnym (kostki, walce itp.) oblicza się z dokładnością do 0,1 mm. Ciężar objętościowy próbek naturalnie wilgotnych wyznacza się podobnie, z tym jednak, że zawartość wilgoci określa się przez ważenie po wysuszeniu próbki (program egzamin ustny).

Objętość próbki

Objętość próbki o nieregularnym kształcie określić można metodą wypierania wody w naczyniu. Próbkę o strukturze drobnoporowatej zanurza się na 1-2 godz w wodzie, wyjmuje i po zewnętrznym osuszeniu powierzchni bibułą określa ciężar g2. Następnie próbkę ułożoną na siatce i zawieszoną na cienkim drucie zanurza się w naczyniu z wodą. Urządzenie przed ważeniem taruje się (opinie o programie).

Próbki betonu o strukturze porowatej przed zanurzeniem w wodzie powleka się wodo-nieprzepuszczalną masą, tak jednak, by nie tworzyła ona warstwy dodatkowej.
Ciężar jednostki objętości materiału wysuszonego do temperatury 105°C, bez próżni powietrznych, nazywany jest ciężarem właściwym. Do wyznaczenia tej własności pobiera się bryły betonu tak, aby reprezentowały jego średnią jakość. Bryły miażdży się, rozciera i przepuszcza bez reszty przez sito 0,2 mm. Następnie miele się w młynach kulowych i z otrzymanej masy pobiera 30 g mączki Po wysuszeniu w temperaturze 105°C i oziębieniu do 20°C wstawia się ją do eksykatora (segregator aktów prawnych).

Do piknometru o objętości 50 cm’ wlewa się następnie terpentynę, naftę lub benzol o temperaturze 20°C, ważąc z dokładnością do 0,0001 G. gały odkształceniom oraz nie powodowały mimośrodowego działania siły ściskającej. Z zasady łożysko jednej z płyt powinno być przegubowe. Płyty te, odlewane ze stali i szlifowane, mają twardość c = 58-^62 Rockwelła. Próbki powinny być ustawione w osi działania siły (promocja 3 w 1).

Iloraz siły ściskającej wykazanej na manometrze przez pole powierzchni ściskanej oznacza wytrzymałość na ściskanie z dokładnością do 1 kG/cm2
Przyśpieszenie obciążenia daje przyrost wytrzymałości do 60%, opóźnienie zaś obniżenie wytrzymałości do 0,85 wytrzymałości normalnej.