Wytrzymałościowe wyniki laboratoryjne

Wybór środków dla nadania betonowi pożądanych cech należy w zasadzie do wykonawcy, który gwarantuje osiągnięcie na budowie przepisanych cech betonu z pewnymi z góry przewidzianymi tolerancjami (program uprawnienia budowlane na komputer).
Z reguły beton projektowany jest przez zespól pracowników laboratoryjnych (metodami i sprzętem laboratoryjnym), zaś wykonywany przez inny zespól wykonawczy (metodami i sprzętem przemysłowym).

Stąd wytrzymałościowe wyniki laboratoryjne nie są bezpośrednio miarodajne dla wykonawstwa (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Są one z reguły zawyżone i to rzędu 10% i więcej, czyli przy zadanych cechach tworzywa na budowie pożądane cechy w laboratorium powinny być założone o ok. 10% wyższe. Na tę różnicę składają się mniej staranne mieszanie i zagęszczanie na budowie oraz odmienne warunki klimatyczne i techniczne tężenia.
Wszystkie cechy betonu, a zwłaszcza wytrzymałość, związane są głównie z jego szczelnością. Toteż nauka o projektowaniu betonu jest szczególnie dobrze rozwinięta właśnie w kierunku wytrzymałościowym i w niniejszym rozdziale będzie mowa prawie wyłącznie o drogach prowadzących do uzyskania betonu o określonej wytrzymałości i to głównie na ściskanie (uprawnienia budowlane).

Nadanie betonowi innych specjalnych cech, jak np. wodoszczelność, odporność na ścieranie itp., potraktujemy tu pobieżnie, omawiając je w dalszych rozdziałach, tym bardziej, że odnośne metody nie wyszły jeszcze dostatecznie ze stanu „receptowego”. Projektowanie betonu dotyczy ponadto w zasadzie tylko betonów tężejących w sposób naturalny (zadana wytrzymałość Rs28) i bez domieszek uszlachetniających.
Podane tam metody są wybitnie teoretyczne i tylko w niewielkim lub specjalnym zakresie przydatne dla praktyki budowlanej. Operują one w zasadzie tylko uporządkowanymi składami wielu frakcji i mają za zadanie uzyskanie możliwie największych wytrzymałości (program egzamin ustny).
Omawiane w niniejszym rozdziale metody projektowania betonu wychodzą z naturalnego uziarnienia kruszywa, podzielonego co najwyżej na dwie lub trzy grupy ziarn kamieniwa i piasku.

Zadania inżynierii

Olbrzymia większość zadań inżynierii może być niewątpliwie rozwiązana przy stosowaniu kruszywa o uziarnieniu naturalnym, nawet gdyby pod względem technologicznym było to niekorzystne. Jako niekorzystne uziarnienie uważamy w tym przypadku kruszywo, które zawiera dużo miałkich ziarn o wielkiej wodochlonności i wskutek tego wymaga
dużo cementu. Ostatecznie jednak w większości przypadków budowlanych wystarcza, jeśli beton wykazuje pewną określoną wytrzymałość przy dostatecznej urabialności, a już obojętne pozostaje, czy wytrzymałość ta osiągnięta zostanie przy kruszywie bardziej, czy też mniej piaszczystym lub miałkim. Z punktu widzenia konstruktora-statyka nie ma różnicy między betonem piaskowy o R28 = 200 kG/cm2 a betonem żwirowym o takiej samej wytrzymałości, z wyjątkiem względu na różnice w skurczu obydwu gatunków betonu (opinie o programie). Przy normalnych zadaniach budowlanych sprawa uziarnienia kruszywa jest więc kwestią wyłącznie ekonomiczną i sprowadzić się daje do pytania: „Co jest tańsze czy zmienić przez dodanie lub odsianie niektórych frakcji niedogodne uziarnienie kruszywa, czy też wyrównać tę niedogodność przez większą dawkę cementu Trzeba od razu zaznaczyć, że w większości przypadków (na placata budowy, a nie w zakładach prefabrykacji) obiera się tę drugą drogę, bo cement jest materiałem stosunkowo mało kosztownym (segregator aktów prawnych).

Obiektem niżej omawianych metod projektowania w myśl niniejszego rozdziału są betony o określonej z góry wytrzymałości i konsystencji, szczelne w stanie świeżym, dobrze urabialne, wykonane ze zwykłych kruszyw (głównie naturalnych) przy umiarkowanym użyciu cementu i przy normalnym wyposażeniu mechanicznym na budowie. Sama metoda projektowania powinna byś w zasadzie prosta, nie wymagająca zbyt dużo powtarzanych czynności rachunkowych czy też laboratoryjnych. Nie wszystkie metody spełniają ten ostatni warunek (promocja 3 w 1).