Wyższe wytrzymałości

Wyższe wytrzymałości po wykonaniu mają granulki z popiołów miałkich. Wytrzymałość granulek suszonych (powyżej 100°) jest tym większa im popioły zawierają więcej związków rozpuszczalnych w wodzie (a w szczególności wolnego CaO) i mają bardziej zróżnicowane uziarnienić (program uprawnienia budowlane na komputer). W zależności od przebiegu procesu spiekania i własności popiołów lotnych otrzymuje się kruszywo o ziarnach w kształcie kulistym lub lekko elipsoidalnym nie wymagające kruszenia lub spieki z których po przekruszeniu otrzymuje się kruszywo o kształtach nieregularnych.

Ziarna kruszywa mają zabarwienie od jasnobrązowego do ciemnoszarego. Często zaobserwuje się obecność jasnobrązowej stosunkowo drobnoporowatej otoczki o grubości do 2 mm, której znaczna część odpada w czasie kruszenia i przesiewania.
Badania makro- i mikroskopowe szlifów wykazały nieregularny charakter porów. Przeciętna wielkość porów zawiera się w granicach 1-3 mm (uprawnienia budowlane). Oprócz nich występują pory drobniejsze, bardzo często łączące się między sobą, o średnich wymiarach około 150|i. Badania preparatów proszkowych ujawniły nieliczne ziarna anizotropowe.
Agloporyt z reguły otrzymywany jest przez spiekanie na taśmach aglomeracyjnych lub w panwiach spiekalniczych. Dostępność źródeł surowcowych stwarza duże możliwości produkcji tego kruszywa. W Związku Radzieckim czynnych jest szereg zakładów produkujących agloporyt w oparciu o taśmy aglomeracyjne różnych typów (program egzamin ustny).

Otrzymywane po przekruszeniu dużych spieków ziarna kruszywa mają kształt nieregularny o silnie rozwiniętej powierzchni i dużej ilości otwartych porów (opinie o programie).
Jakość agloporytu jest dość różnorodna w zależności od surowca i przebiegu procesu technologicznego.

Badania mikroskopowe wykazały obecność kwarcu, mulitu, magnetytu i fajalitu. Oprócz nich stwierdzono obecność szkliwa, którego jakość zależy od rodzaju surowca i warunków spiekania. W Związku Radzieckim opracowane zostały warunki techniczne na agloporyt TU-02-52-CBTJ O, wg których w zależności od ciężaru nasypowego rozróżnia się 6 klas kruszywa. Wydaje się, że podobnie jak i w przypadku keramzytu podział na stosunkowo dużą liczbę klas jest niepraktyczny.

Makroskopowo ziarna kruszywa

Badania w tym zakresie prowadzone są w oparciu o panwie spiekalnicze na terenie cegielni w Trojanówce, i panew spiekalniczą zakładu doświadczalnego w Koszalinie należącego do Zakładu Badań i Doświadczeń Zjednoczenia Przemysłu Kruszyw i Surowców Mineralnych (segregator aktów prawnych).
Przykładowo wyprodukowana partia agloporytu w Trojanówce (około 100 m:l) miała ciężar nasypowy dla frakcji 0-P4 mm 830 kG/m3, dla frakcji 4-10 mm 600 kG/m3, dla frakcji 10-P20 mm 570 kG/m3.
Wytrzymałość kruszywa oznaczona wg PN-64/6720-02 za pomocą wskaźnika rozkruszenia Z wynosiła:
- dla frakcji 4-10 mm Z = 0,99,
- dla frakcji 10-20 mm Z = 1,23.
Makroskopowo ziarna kruszywa charakteryzowały się jednolitym średnio porowatym czerepem.

Kształt ziarn był nieregularny, zabarwienie ciemnoszare, straty prażenia wynosiły 3,5%.
Jakościowo wyprodukowana partia agloporytu ustępowała kruszywu „Knurów”; była ona w zasadzie równorzędna pumeksowi hutniczemu pod względem cech wytrzymałościowych, ustępując mu jednak pod względem własności termoizolacyjnych.
W Polsce wymagania techniczne dla agloporytu z glin określa norma PN-64,6722-05. Wymagania normy są identyczne jak dla agloporytu z łupków przy węglowych, z tym, że nie ogranicza się tu dopuszczalnej zawartości związków siarki (promocja 3 w 1).

Kruszywo wermikulitowe otrzymuje się przez termiczną obróbkę minerału wermikulitu, który jest wysoko uwodnionym glinokorzemianem magnezu. Skład chemiczny wermikulitu jest następujący: tlenek krzemu (Si02) 25-M2%, trójtlenek glinu (A1203) 8-18%, trójtlenek żelaza (Fe203) 4-17%, tlenek wapnia (CaO) 0,5-5%, tlenek magnezu (MgO) 15-29%, trójtlenek siarki (S03) 0-T-0,4%, alkalia (Na20+K20) 0-M3%.